Morgunblaðið - 20.09.2021, Qupperneq 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 20. SEPTEMBER 2021
✝
Einar Hjaltason
skurðlæknir
fæddist í Reykjavík
22. apríl 1945. Hann
lést 6. september
2021.
Foreldrar Einars
voru Sigrún Ein-
arsdóttir skrif-
stofumaður, f. 19.
nóv. 1923, d. 18. júní
2017, og Hjalti Sig-
fússon, bifreiða-
stjóri hjá Vegagerð ríkisins, f.
26. nóv. 1923, d. 30. sept. 2016.
Sammæðra systkini Einars eru
Anna Þórhildur Salvarsdóttir, f.
8. apríl 1953, Gunnar Salvarsson,
f. 8. apríl 1953, Sigurður Þór Sal-
varsson, f. 25. sept. 1955. Sam-
feðra systkini eru: Hrund Hjalta-
dóttir, f. 27. sept. 1949, Hulda
Hjaltadóttir f. 19. ágúst 1955,
Sigurjón Hjaltason, f. 1. maí
1965.
Þann 1. júní 1968 kvæntist
Einar Kristínu Einarsdóttur f. 20
júní 1941, d.17 apríl 2017. Þau
skildu í desember 2011.
Börn Kristínar og Einars eru
1) Hjalti Sveinn f. 25. september
1968, 2) Trausti f. 28. júlí 1972
kvæntur Berglindi Brynjólfs-
varð stúdent frá Verslunarskóla
Íslands og útskrifaðist úr lækna-
deild 1972. Lauk kandidatsári og
fékk lækningaleyfi í apríl 1975.
Flutti til Stokkhólms í sér-
fræðinám og lauk sérfræðinámi í
almennum skurðlækningum í
febrúar 1980. Einar starfaði víða
um land, lengst af sem yfirlæknir
á Fjórðungssjúkrahúsinu á Ísa-
firði 1981-1988 og sem yfirlækn-
ir á Sjúkrahúsi Suðurlands á Sel-
fossi 1989-1995. Einar flutti til
Reykjavíkur 1995 og starfaði á
bráðamóttöku Landspítalans í
Fossvogi í yfir 20 ár og hjá
Krabbameinsfélagi Íslands við
greiningu á brjóstakrabbameini.
Einar lauk leiðsögunámi frá
Ferðamálaskóla Íslands vorið
2018.
Einar sinnti einnig öðrum
störfum. Hann fór sem sendi-
fulltrúi Rauða kross Íslands og
starfaði sem læknir á sjúkrahúsi
Alþjóðaráðs Rauða krossins í Lo-
kichokio í Kenýa frá nóvember
1997 til janúar 1998. Einar var
alla tíð virkur í félagsstörfum,
hann var um tíma formaður
frjálsíþróttadeildar Ármanns og
var félagi í Oddfellow-stúkunni
Hásteini.
Útför Einars fer fram frá Bú-
staðakirkju í dag, 20. september
2021, og hefst athöfnin klukkan
13.
dóttur f. 28. febrúar
1974. Börn þeirra
eru Skarphéðinn f.
2001, Kristín Ísafold
f. 2005, Kolfinna f.
2009. 3) Sigrún f.
11. september 1973.
Börn hennar eru
Benjamin f. 2005 og
Rebekka f. 2006. 4)
Einar Magnús f. 23.
nóvember 1979
kvæntur Margréti
Ingvarsdóttur f. 25. október
1979. Börn þeirra eru Kári f.
2006, Teitur f. 2009 og Hjalti f.
2014. 5) Margrét Jóna f. 11. jan-
úar 1984 gift Baldri Þórólfssyni
f. 24. júlí 1985. Börn þeirra eru:
Óskar Bjarni, f. 2017, Einar Jóel,
f. 2021.
Árið 2011 hóf Einar sambúð
með Birnu Sigurðardóttur f. 5.
desember 1951.
Einar ólst upp í Reykjavík, var
ungur sendur í sveit í Álftagerði,
Mývatnssveit, vann á sumrum við
brúargerð víða um land og starf-
aði auk þess eitt sumar sem píp-
ari í Reykjavík. Einar stundaði
einnig spretthlaup í frjáls-
íþróttadeild Ármanns og tók þátt
í starfi Hjálparsveit skáta. Hann
Í dag kveðjum við tengda-
föður okkar, sem fór allt of
fljótt. Það var reyndar um
margt takturinn hans í lífinu,
enda gamall spretthlaupari sem
tók 100 metrana á 11,4 á sínum
yngri árum og þreyttist ekki á
að segja okkur og barnabörn-
unum frá því eða öðrum lífs-
viðburðum. Hann stærði sig
meira að segja af forláta sprett-
hlauparatá og eitt það fyrsta
sem var spurt um þegar barna-
börnin fæddust var hvort þau
væru ekki með tána góðu.
Einar var mikill sögumaður
og hafði endalaust gaman af að
segja sögur úr Mývatnssveit-
inni, brúarvinnunni og frá ár-
unum á Ísafirði og Svíþjóð.
Eins og vill verða voru þetta oft
sömu sögurnar aftur og aftur,
en einhvern veginn þreyttist
maður ekki á því að heyra þær.
Hugmyndaauðgi hans þegar
kom að lausnum á ýmsum
praktískum hlutum á heimilinu
vakti oft kátínu og má segja að
honum hafi verið til lista lagt að
láta ekki fagurfræði trufla sig
eins og t.d. þegar hann smíðaði
forláta loftnet til að ná sjón-
varpsútsendingum í Rauðagerði
eða lagaði beyglu á bílnum sín-
um með skrúfjárni. Hvort
tveggja lagaði það sem var að
og í hans huga dugði það vel.
Hann vildi heldur njóta lífsins
og ferðast og gerði mikið af því,
yfirleitt í góðra vina hópi, og
flestum ferðalögum fylgdu nýj-
ar sögur.
Einar hafði líka þann ein-
staka hæfileika að geta skipt á
milli hlutverka á augabragði.
Sem afi hafði hann lúmskt gam-
an af því að hleypa fjöri í þau
og fíflast en þegar reyndi á
hann sem lækni fyrir þau gerði
hann það án þess að depla auga,
gat haldið þeim rólegum og
gert það sem gera þurfti.
Hann gat líka setið nánast
svipbrigðalaus og varpað
sprengjum inn í samtöl, yfirleitt
á öndverðum meiði við hópinn,
eingöngu til að kalla fram um-
ræður og hleypa manni upp.
Svo sat hann oft með bros á vör
þegar honum hafði tekist ætl-
unarverkið; að hleypa lífi í sam-
ræðurnar. Aldrei heyrðist hann
þó hallmæla nokkrum manni og
virtist ávallt hafa þann kost að
geta fundið eitthvað gott í öll-
um.
Eins og eðlilegt er eigum við
tengdabörnin af honum ólíkar
minningar og sögur og munum
vafalaust segja þær margar og
endurtaka hans sögur til
barnanna okkar. Þannig mun
minning hans lifa með okkur í
sögunum hans og sögunum um
hann, alveg í hans anda.
Hvíl í friði elsku Einar.
Baldur, Berglind og
Margrét.
Einar er hálfbróðir þinn, ekki
satt? Nei, svaraði ég, langt
fram eftir aldri. Hann er bróðir
minn! Einar var átta ára þegar
við Anna fæddumst, tíu ára
þegar Diddi kom í heiminn.
Hann ólst upp hjá einstæðri
móður og nafna sínum og afa,
fyrst á Langholtsvegi, síðan á
Fálkagötu. Átta fyrstu ár æv-
innar var hann einbirni, lærði
snemma að vera sjálfstæður og
ögn þrjóskur. Mamma sagði oft
söguna af því þegar hann, smá-
strákur á Tjarnarborg, var
dreginn hundblautur upp úr
Tjörninni og fóstrurnar vildu
setja hann í nýjar þurrar spjar-
ir. Það kom ekki til greina af
hans hálfu, hann færi ekki í föt
af öðrum. Mamma sótti snáða
og fór með hann rennblautan í
strætó.
Grímsstaðaholtið var heimur
okkar, leikvöllur bernskunnar
en í minningunni var Einar
bróðir aldrei barn. Þegar ég fór
almennilega að muna eftir mér
var hann að verða táningur,
hæglátur og oft alvörugefinn,
en samt stutt í góðlega glettni.
Hann er bróðir besti, natinn og
viljugur að vera með systkinum
sínum, og að einhverju leyti eft-
ir á að hyggja föðurímynd í
augum okkar eftir að pabbi
hvarf af heimilinu vegna veik-
inda þegar við tvíburarnir vor-
um á sjöunda ári. Þá stóð móðir
okkar uppi einstæð með þrjú
ung börn, stálpaðan son og
aldraðan föður. Þá reyndi á
þann elsta. Einar uppfyllti
væntingar mömmu, vinnusam-
ur, verklaginn, námfús, stund-
aði íþróttir og studdi hana í
blíðu og stríðu, var henni góður
sonur. Fullkomnari fyrirmynd
var tæpast hægt að hugsa sér.
Einar lagði línuna fyrir okk-
ur yngri systkinin á margan
hátt. Hann hóf ungur að vinna,
líklega fyrst í fiskbúðinni hjá
Dóra þar sem hann vafði ýsu-
flökum inn í Þjóðviljann fyrir
húsmæður í Vesturbænum.
Hann kom mér líka í vinnu hjá
Dóra. Á sumrum var hann í
Álftagerði í Mývatnssveit og
þangað fórum við yngri bræður
hans eftir honum, og eftir all-
mörg sumur í brúarvinnu var
ég eitt vorið kominn í brúar-
vinnuflokkinn hans. Þegar hann
ákvað að fara úr Verslunarskól-
anum í læknisfræði hættum við
bræður að feta í fótspor hans.
Anna systir tók hins vegar
sömu stefnu.
Einar eignast stóra fjöl-
skyldu með Kristínu heitinni
Einarsdóttur eiginkonu sinni,
fimm börn, fædd á ólíkum stöð-
um innan lands og utan. Sem
lækni buðust honum störf víðs
vegar á landinu. Hann var árum
saman á Ísafirði og Selfossi,
margoft á Akureyri og skamma
stund á Húsavík, auk námsár-
anna í Stokkhólmi í Svíþjóð.
Hann var farsæll í starfi og
vinamargur, ötull í félagsmál-
um, einkum með frjálsíþrótta-
deild Ármanns, Rauða krossin-
um og Oddfellow.
Einar bróðir hafði þann ein-
staka hæfileika, þótt fasið gæfi
það ekki til kynna, að gefa sig á
tal við alla. Og hann gerði það
óspart, einkum á ferðum út um
landið. Bláókunnugum fannst
það ef til vill sérkennilegt þegar
hann ávarpaði þá en hann var
fljótur að finna sameiginlega
fleti og ræða málin. Þannig
eignaðist hann marga góða vini.
Síðustu árin voru pólskur strák-
ur og stelpa frá Georgíu eins
konar fósturbörn hans og
Birnu, sambýliskonu hans.
Strákurinn var puttalingur
vestur á fjörðum þegar Einar
bauð honum far og nú, fjórum
árum síðar, kveðja þau vel-
gjörðarmann sinn og fósturföð-
ur eftir innilega vináttu.
Þannig var Einar. Hann vildi
öllum vel. Vildi alltaf láta gott
af sér leiða. Allt lífshlaup hans
var því marki brennt. Því miður
var það allt of stutt. Góðar
minningar streyma fram en
sorgin er djúp og söknuðurinn
mikill. Hvíl í friði, bróðir.
Gunnar Salvarsson,
Anna Þórhildur Sal-
varsdóttir, Sigurður
Þór Salvarsson.
Það var mikil sorgarfregn
þegar þau tíðindi bárust að ná-
inn vinur okkar hjóna, Einar
Hjaltason, hefði látist 76 ára að
aldri.
Kynni okkar Einars hófust í
læknadeild Háskóla Íslands
1965 en tengsl fjölskyldna okk-
ar efldust fyrst af alvöru er við
hófum sérnám í Stokkhólmi
1974/1975. Einar var þá kvænt-
ur Kristínu Einarsdóttur (f.
1941; d. 2017) og áttu þau þrjú
börn, Hjalta Svein (f. 1968),
Trausta (f. 1972) og Sigrúnu (f.
1973). Á Stokkhólmsárunum
bjuggu fjölskyldur okkar mest-
allan tímann í sama hverfi og
var mikill samgangur þar á
milli.
Einar og Kristín voru mjög
samhent og hagsýn, hvort á
sinn máta, við að hlúa að hag
heimilisins. Það var frá upphafi
ljóst að þau stefndu að því að
flytja aftur heim til Íslands.
Einar var duglegur að undirbúa
það með afleysingastörfum á Ís-
landi og þeim hjónum varð tíð-
rætt um einbýlishúsið sem biði
þeirra í Hléskógum í Reykjavík.
Á lokametrum Svíþjóðardvalar-
innar eignaðist Stína fjórða
barnið, Einar Magnús (f. 1979),
Einar Hjaltason
✝
Kristín Ólafs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 23. mars
1950. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans þann 9.
september 2021.
Foreldrar hennar
voru Ólafur G. Ein-
arsson f. 25. apríl
1913, d. 14. sept-
ember 1974 og
Gyða Hjaltalín
Jónsdóttir f. 29. apríl 1920, d. 1.
desember 2019. Bróðir Krist-
ínar er Jón Hjaltalín Ólafsson f.
13. október 1952.
Eiginmaður Kristínar er
Magnús Kr. Halldórsson f. 2.
mai 1947. Foreldrar hans voru
Halldór G. Magnússon f. 21. maí
1916, d. 29. júni 2000 og Unnur
Fjóla Finnbogadóttir f. 16. des-
ember 1917, d. 15. október 2001.
Börn Kristínar og Magnúsar
eru: a) Unnur Gyða, f. 10. nóv-
Mattea Milla, f. 29. ágúst 2014.
Kristín fæddist í Reykjavík og
var uppalin á Skólavörðustíg og
síðar í Álfheimum. Að lokinni
skólagöngu í Langholtsskóla og
Vogaskóla stundaði Kristín nám
við verslunardeild Verzl-
unarskóla Íslands auk þess sem
fór til Svíþjóðar í lýðháskóla.
Loks lá leiðin í Fóstruskóla Ís-
lands þaðan sem hún útskrif-
aðist árið 1975. Eftir útskrift
vann Kristín sem leikskólakenn-
ari og aðstoðarleikskólastjóri,
lengst af á Rofaborg. Kristín
giftist Magnúsi Halldórssyni
þann 29. júní 1974 og hófu þau
búskap í Breiðholti en byggðu
sér svo heimili í Árbænum árið
1980 þar sem þau bjuggu næstu
áratugina og ólu upp börnin sín
þrjú. Síðustu ár bjuggu þau
hjónin í Þorrasölum í Kópavogi
auk þess sem þau eyddu eins
miklum tíma og hægt var í sum-
arbústaðnum sínum í Syðra-
Langholti.
Útför Kristínar fer fram frá
Lindakirkju í dag, 20. sept-
ember 2021, kl. 13.
ember 1976. Maki:
Maron Krist-
ófersson, f. 23.
október 1975. Börn
þeirra eru: Thelma
Kristín, f. 22. febr-
úar 2001, Elísa
Björk, f. 26. apríl
2007 og Magnús
Andri, f. 30. ágúst
2009. Fyrir átti
Maron Kristófer
Má, f. 27. sept-
ember 1993. Maki: Ólöf Lovísa
Jóhannsdóttir, f. 18. júní 1992.
Börn þeirra eru: Jóna Rebekka,
f. 26. janúar 2017 og Oliver Kári
20. maí 2020. b) Ólafur, f. 24.
mars 1980. Maki: Rakel Ýr Sig-
urðardóttir, f. 18. maí 1984.
Barn þeirra er: Hekla Rán f. 19.
febrúar 2020. c) Halldór Guðjón,
f. 2. október 1984. Maki: Erna
Guðmundsdóttir, f. 29. janúar
1979. Börn þeirra eru: Sindri
Steinn, f. 10. desember 2012 og
Elsku mamma, takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og að
gera mig að þeim manni sem ég
er í dag. Þín verður sárt saknað
en ég ætla að tryggja að Hekla
Rán fái að kynnast hver amma
hennar var og öllum þeim góðu
kostum sem þú hafðir. Við mun-
um baka saman kökurnar þínar
þannig að hún fái alltaf álfakök-
urnar þínar þegar hún vill. Við
fjölskyldan munum halda áfram
að fara í kyrrðina upp í bústað
þar sem við getum passað upp á
pabba og Nonna. Það er sárt að
sakna en ég veit að þú ert komin
á betri stað. Orðin hans pabba
hafa hjálpað mér að komast í
gegnum síðustu daga; að þetta
væri best fyrir þig en verst fyrir
okkur.
Mamma, ég mun alltaf elska
þig.
Ólafur (Óli).
Rétt fyrir aldamótin gerði ég
hosur mínar grænar fyrir dóttur
Magga og Stínu og áður en langt
um leið var ég fluttur til hennar í
kjallarann í Melbænum. Þar
kynntist ég foreldrunum og varð
fljótlega ljóst að mannkostir
Unnar Gyðu voru ekki sjálfs-
prottnir. Ungur og feiminn bar
ég fyrstu vikurnar óttablanda
virðingu fyrir Stínu sem var með
allt á hreinu á heimilinu.
Óttinn vék hratt og virðingin
jókst. Stína var hreinskiptin og
sagði hlutina eins og hún hugsaði
þá, þú vissir hvar þú hafðir hana
en kærleikur, manngæska og
sanngirni var alltaf innan seiling-
ar.
Þegar við nýgift hjónin flutt-
um til Svíþjóðar árið 2004 leið
ekki á löngu þar til Stína og
Maggi voru mætt í heimsókn. Í
gegnum árin höfum við notið
þess að fá þau hjónin í heimsókn
til okkar hvar sem við höfum bú-
ið, ferðast með þeim um allan
heim og aldrei þurft neina fyr-
irhöfn til að eiga stórskemmtileg-
ar stundir í þeirra félagsskap.
Um það leyti sem ég kynntist
Unni Gyðu hófu Stína og Maggi
byggingu sumarbústaðar í
Syðra-Langholti. Í yfir 20 ára
hafa þau hjónin nostrað við bú-
staðinn og umhverfi hans og
byggt sér þar sælureit þar sem
ótal listaverk Stínu fá að njóta
sín. Þarna höfum við átt saman
margar góðar stundir og hér ætl-
aði Stína sér að eyða ellinni, fyrir
utan tímann sem átti að fara í
golfferðir til Flórída og Kanarí,
að sjálfsögðu. Það er sárt að
hugsa til þess að hún fái ekki
tækifæri til að njóta efri áranna
eins og hún hlakkaði til að gera.
Ömmu Stínu er sárt saknað á
heimilinu, enda gaf hún sér ávallt
mikinn tíma fyrir barnabörnin. Í
kringum hana var umhverfi
barnanna öruggt, hún var ákveð-
in en indæl, hlutirnir voru skýrir
og sanngjarnir og alltaf stutt í
faðmlag eða spjall þegar börnin
þurftu á því að halda. Þá var ein-
stök gæfa yngstu barnanna okk-
ar að fá að vera á leikskólanum
hennar ömmu og búa í næsta húsi
í Árbænum þegar þau voru
yngri.
Stína hafði eitthvað fyrir stafni
í öllum frístundum og leyfði
börnunum óhikað að vera með
hvort sem það var verið að baka,
elda, prjóna eða föndra. Þau
lærðu hratt af ömmu sinni og ég
efast um að það verði bökuð kaka
eða haldin veisla á mínu heimili
eða framtíðarheimilum barna
minna án þess að minningar um
ömmu Stínu brjótist fram.
Þótt ekki hafi farið mikið fyrir
Stínu í daglegu lífi skilur hún
mikið eftir sig. Fyrir utan föndur
og listaverk, peysurnar og mat-
arástina sem lifir áfram hjá af-
komendum þá á hún stóran þátt í
uppeldi barnanna okkar. Með
það í huga að hún starfaði sem
leikskólakennari alla sína starfs-
ævi, eða í yfir 40 ár, er nokkuð
ljóst að hún hefur haft jákvæð,
mótandi áhrif á hundruð ungra
einstaklinga, sannur áhrifavaldur
á mikilvægu æviskeiði.
Stína var uppalandi og góð fyr-
irmynd fram í fingurgóma. Hún
barði sér aldrei á brjóst og
kenndi sér aldrei meins. Virðing
mín fyrir Stínu hefur haldið
áfram að aukast í gegnum árin,
ekki síst eftir að hafa fylgst með
henni berjast við krabbamein af
sínu einstaka æðruleysi síðustu
tvö árin. Hún kveður okkur nú
alltof snemma og verður sárt
saknað.
Hvíl í friði elsku Stína.
Maron Kristófersson.
Þegar við Óli vorum nýbyrjuð
að hittast voru Stína og Maggi í
einni af utanlandsferðunum sín-
um. Eitt kvöldið sitjum við sam-
an að horfa á sjónvarpið þegar
þau hringja óvænt í hann í gegn-
um Skype. Óli í sjokki, rekur mig
á bak við tölvuskjáinn á meðan
hann talar við foreldra sína.
Hann var alls ekki til í að kynna
nýju tengdadótturina í gegnum
tölvuskjáinn, hann vildi gera það
almennilega. Meðan á þessu sam-
tali þeirra stóð áttaði ég mig á að
þarna voru foreldrar sem þótti
greinilega mjög vænt um son
sinn og vildu honum það allra
besta. Nokkru seinna var komið
að því að ég fengi að kynnast
tengdaforeldrunum, fyrir flesta
fylgir því blanda af stressi og
spennu. Það var því ekki til að
minnka stressið þegar Óli
hringdi og sagði að mamma hans
væri búin að bjóða stórum hluta
af fjölskyldunni í mat. Ég þykist
vita að Stínu hafi ekki þótt til-
tökumál að nýja tengdadóttirin
væri að koma í heimsókn. Mér
hefur alltaf fundist þetta nokkuð
lýsandi fyrir hana, hún var ekk-
ert að gera of mikið úr hlutunum
og þannig tókst hún á við sín
veikindi.
Þegar ég horfi til baka eru
margar góðar stundir sem gott
er að minnast. Til dæmis kvöldin
sem við sátum tvær saman í heita
pottinum fyrir austan að ræða
allt milli himins og jarðar eða
þegar við sátum saman á að-
fangadagskvöld að hlæja að feðg-
unum reyna að græja jólamatinn.
Stína var einstök tengdamamma
og ég hefði ekki getað óskað mér
betri. Ég er þakklát fyrir þann
tíma sem við fengum saman og
við fjölskyldan munum hafa hana
í hjörtum okkar um ókomna tíð.
Rakel Ýr.
Ég minnist ömmu með svo
mikilli hlýju, það var alltaf svo
gott að koma til hennar. Hún var
þessi týpíska amma sem sat og
prjónaði í stofunni, bakaði bestu
kökurnar og átti alltaf nammi.
Alltaf til í að hjálpa til með alls
konar, læra að prjóna, útbúa
heimagerðar afmælis- eða jóla-
gjafir fyrir mömmu og pabba eða
hvað sem það nú var sem mann
vantaði aðstoð við þann daginn.
Ég mun sakna þess að koma upp
í bústað fyrir jól og eyða öllum
deginum í að baka jólasmákökur
og laufabrauðsgerðin verður ekki
sú sama án hennar.
Þegar við bjuggum erlendis
voru heimsóknirnar færri en þó
lengri og nánari. Hvort sem við
komum í Melbæinn eða þau í
heimsókn til okkar. Ég minnist
góðra stunda í Svíþjóð, Ástralíu,
Króatíu, Kína, Englandi og á
fleiri stöðum en vænst þótti mér
um umhyggjuna þegar ég flutti
heim til Íslands á undan mömmu
og pabba. Þá voru amma og afi
svo dugleg að fylgjast með mér,
bjóða mér í mat og passa upp á að
allt væri í lagi.
Ég hefði viljað upplifa svo
margt fleira með ömmu mér við
hlið, spennandi ár fram undan
sem ég hefði viljað að hún hefði
getað séð og ég hélt að hún
myndi upplifa með mér. Ég átti
ekki von á að hún færi svona
fljótt og ég vildi að árin hefðu
Kristín Ólafsdóttir