Morgunblaðið - 08.10.2021, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. OKTÓBER 2021
um í skötuveislu og ákvað í miðri
veislu að leyfa nokkrum gestum
að kveikja sér í sígarettu í stof-
unni en hann gleymdi því bara að
amma var enn heima og það hefur
aldrei verið reykt í stofunni í
Goðalandi. Hann gat farið heim í
vitlausum skóm eða rennt saman
sitthvorum rennilásnum, á flís-
peysunni og svo úlpunni, og verið
fastur í fötunum fyrir vikið. Ein
sagan segir líka af því þegar afi
fór óvart buxnalaus í vinnuna. Afi
hafði húmor fyrir sjálfum sér, var
hnyttinn og hafði einstaklega
notalega nærveru. Hann var vel
lesinn og ljóð voru hans uppáhald.
Gleymi því seint þegar ung-
lingurinn ég hélt jólin hjá ömmu
og afa. Við vorum bara þrjú, sem
mér þótti frekar lítilfjörlegt þar
sem alla jafna var húsið fullt af
fólki á þessum tíma árs. Afi lét
mig lesa ljóðið um Stjörnurnar
eftir Davíð Stefánsson áður en við
borðuðum. Unglingurinn kunni
því miður ekki alveg að meta
þessa gullfallegu stund en minn-
ingin yljar í dag.
Mér hefur alltaf þótt saga
ömmu og afa aðdáunarverð.
Hvernig þau hittust á miðri lífsins
leið. Hann einstæður með tvö
börn, hún einstæð með fjögur
börn, eignast saman sjöunda
barnið og að ná svo að sameina
þetta allt og það á tímum þar sem
ekki voru til sjálfshjálparbækur
um stjúptengsl og samsettar fjöl-
skyldur. Samt fundu þau sinn
takt í þeirri vandasömu vegferð.
Missir ömmu er mikill, vinátta
og samskipti þeirra voru einstak-
lega falleg. Jón og Dóra, næstum
órjúfanlegur hluti hvort annars.
Vegferð og virðing ömmu og afa
hvors fyrir öðru í gegnum lífið er
og verður mín fyrirmynd.
Elsku amma og börn, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð. End-
urminningar um afa munu ylja
okkur um ókomna tíð.
En gleðitár Guðs, sem hann felldi,
er grét hann í fyrsta sinn,
eru stjörnurnar, sem við sjáum
sindra um himininn.
(Davíð Stefánsson)
Dóra Gunnarsdóttir.
Jón D. Þorsteinsson er einn
þeirra sem ég hef, á minni tíð, átt
mest gott upp að unna. Það stafar
ekki af því að hann væri alltaf að
gera mér greiða eða rétta mér
sérstaka hjálparhönd – sem þó
stóð ekki á ef eftir var leitað. Það
er af því hver hann var, hvernig
hann var og hvar hann var. Hann
var í mínu lífi alltaf réttur maður
á réttum stað – á réttum tíma.
Mér þótti það einhvern veginn
sjálfsagt frá því ég var fyrst
kynntur fyrir honum að hann
mundi kvænast móður minni; það
væri rétt og eðlilegt að þau, bæði
nýlega fráskilin og vel á fertugs-
aldri, mundu nú stofna sameigin-
legt heimili með sjö börnum sín-
um. Og það mundi nú aldeilis
ganga ágætlega.
Það er rétt núna, um fimmtíu
árum síðar, að ég átta mig á hug-
prýðinni sem í þessu fólst af
beggja hálfu. Og að óbilandi og
blessunarríkt samband þeirra í
fimmtíu ár var ekki eins fyrirfram
sjálfsagt og unglingnum virtist.
Jón var traustur maður og
stöðugur. Hann var heimakær,
laghentur og úrræðagóður í
handverki og framkvæmdum, frá
smíðum og bókbandi að viðgerð-
um raftækja. Einstakur garð-
yrkjumaður og áhugasamur um
veiðiskap og fjallaferðir. Hann
var bókhneigður, orðhagur kunn-
áttumaður á vísur og kvæði, alltaf
hógvær en skemmtilegur í við-
ræðu. Hann var góður fóstri og
góður afi barnanna minna. Hann
var góður maður.
Ég þakka forsjóninni fyrir að
hafa átt hann að.
Sigurður J. Grétarsson.
- Fleiri minningargreinar
um Jón Dalmann Þorsteins-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝
Jóhannes
Helgason var
fæddur í Hruna 26.
ágúst 1929, sonur
Helga Kjart-
anssonar og Elínar
Guðjónsdóttur.
Hann lést 28. sept-
ember 2021. Systk-
ini hans eru Kjart-
an, fæddur 13.
september 1932 og
Guðrún, fædd 13.
ágúst 1936. Jóhannes kvæntist
Kristínu Karlsdóttur 17. maí
1958 og eiga þau fjögur börn: 1)
Karl, f. 7. janúar 1959, kona hans
er Barbro Vestrin. Þau eiga fjög-
ur börn, Stefán, Kristínu, Tómas
og Maríu og þrjú barnabörn. 2)
Unnur, f. 29. júlí 1960, maður
hennar er Paul A Hansen. Börn
þeirra eru Hilmar og Katrín. 3)
Helgi, f. 22. maí 1962, kona hans
er Ingibjörg Bjarney Bald-
ursdóttir. Börn þeirra eru Jó-
hannes, Snorri, Pálmi og Kristín
og barnabörnin tvö. 4) Daði, f.
22. apríl 1967, kona
hans er Victoria
Nyaga, barn þeirra
er Diljá Daima.
Fyrri kona Daða er
Erla Soffía Björns-
dóttir. Þau eiga
þrjú börn, Sólveigu,
Hring og Sölva og
eitt barnabarn.
Jóhannes lauk
gagnfræðaprófi frá
Flensborgarskóla
og eftir nám í Garðyrkjuskóla
ríkisins stofnuðu þau Kristín ný-
býlið Hvamm 2 þar sem þau
stunduðu fjölbreyttan búskap
allan sinn starfsaldur.
Útför Jóhannesar fer fram frá
Hrunakirkju í dag, 8. október
2021, klukkan 13.
Streymt verður frá Facebook-
síðu Hrunaprestakalls. Stytt slóð
á streymið:
https://tinyurl.com/4vs4zfxy/.
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat/.
Hann Jói tengdapabbi er far-
inn frá okkur og með hlýju minn-
ist ég hans og þakka fyrir árin.
Okkar fyrstu kynni voru þegar
ég, 19 ára stelpuskott að norðan,
kom í heimsókn til Kristínar og
Jóa. Helgi var að kynna mig fyrir
foreldrum sínum, fór á fund og
skildi mig eftir hjá þeim eina
kvöldstund. Frá fyrstu stundu
fannst mér ég vera velkomin og
alla tíð síðan.
Alltaf var hægt að treysta á
stuðning frá Jóa, börnin okkar
áttu skjól hjá afa og hann hafði
endalausa þolinmæði þegar kom
að barnabörnunum. Hann kenndi
þeim vinnusemi og þau fylgdu
honum í störfum frá því þau voru
lítil og allt fram undir það síðasta.
Jói var maður sem var á undan
sinni samtíð að mörgu leyti.
Frumkvöðull í skógrækt og
grænmetisrækt. Heimili þeirra
Kristínar var menningarheimili,
listaverk á veggjum, bókmenntir í
hillum og úr plötuspilaranum
hljómaði klassísk tónlist. Þau
ferðuðust mikið, bæði innanlands
og utan. Jói var nýjungagjarn,
átti oft nýjustu græjur eins og t.d.
myndavélar og upptökuvélar. Það
er gaman að setjast niður og
skoða myndbönd af börnunum
sem afi tók upp.
Jói kunni alls ekki að sitja auð-
um höndum. Hann var alltaf að
hvort sem var í ræktun, fé-
lagsstörfum eða að sinna áhuga-
málum. Alltaf var mikill hugur í
honum og eftir að við Helgi flutt-
um í sveitina vorum við farin að
læðast ef þurfti að smala hross-
um, það var einhvern veginn
miklu rólegra ef Jói var ekki með.
Jói var mikill hesta- og söng-
maður, hélt mikið upp á Halldór
Laxness og ég þakka samfylgdina
með ljóði eftir hann.
Frændi, þegar fiðlan þegir,
fuglinn krýpur lágt að skjóli,
þegar kaldir vetrarvegir
villa sýn á borg og hóli,
sé ég oft í óskahöllum,
ilmanskógum betri landa,
ljúflíng minn sem ofar öllum
íslendíngum kunni að standa,
hann sem eitt sinn undi hjá mér
einsog tónn á fiðlustreingnum,
eilíft honum fylgja frá mér
friðarkveðjur brottu geingnum.
Þó að brotni þorn í sylgju,
þó að hrökkvi fiðlustreingur,
eg hef sæmt hann einni fylgju:
óskum mínum hvar hann geingur.
Ingibjörg Bjarney
Baldursdóttir.
Við sitjum saman systkinin í
stofunni í Hvammi 2, þar sem
minningarnar af afa okkar hellast
yfir okkur. Allar þær góðu stund-
ir sem við vorum svo heppin að
eiga með þessum einstaka manni
birtast okkur jafn ljóslifandi og
risavöxnu aspirnar fyrir utan
stofugluggann sem bærast um í
vindinum, umvafðar ótrúlegum
gróðri og fegurð sem amma okk-
ar og afi skópu af mikilli alúð og
dugnaði.
Við systkinin vorum svo ótrú-
lega lánsöm að alast upp í næsta
húsi við afa og ömmu og fá að
kynnast þeim vel í gegnum ævina.
Við erum að sama skapi þakklát
fyrir umhverfið sem við fengum
að alast upp í. Gróðursældin allt í
kringum okkur var engin tilviljun
heldur uppskera áralangrar
vinnu og eljusemi og fallegt og
gefandi umhverfið var stór hluti
af okkar uppeldi.
Það er margt hægt að segja um
afa en fyrst og fremst var hann
ótrúlega skemmtilegur og líflegur
einstaklingur. Hann tók sjálfan
sig alls ekki of alvarlega og þótt
við næðum aldrei að sjá hann
stíga á svið með leikfélagi Hruna-
mannahrepps var hann mikill
leikari heima við, með tilheyrandi
grettum og geiflum sem glöddu
ung hjörtu og fékk alla til að
brosa út að eyrum. Í sérstöku
uppáhaldi voru þeir Herra Bean
og Einræðisherrann með Charlie
Chaplin sem alla jafna spiluðust í
VHS-tækinu og uppskáru mikinn
hlátur frá okkur og ekki síst afa
þar sem hann sat með okkur í sóf-
anum.
Eftir því sem við sjálf eltumst
áttuðum við okkur svo alltaf betur
og betur á því að afi var ekki bara
stórskemmtilegur húmoristi,
heldur líka mjög góður maður.
Aldrei heyrðum við hann segja
slæmt orð um aðra og án þess að
tala sérstaklega um það lifði hann
bersýnilega eftir þeim gildum að
allir menn væru jafnir, að græðgi
og heimtufrekju skyldi forðast og
að hinn sanni auður byggi í vinum
okkar og vandamönnum.
Afi var bæði uppátækjasamur
og forvitinn. Sumir kalla það að
vera í snertingu við sitt innra
barn eða einfaldlega að búa yfir
mikilli lífsgleði. Hann hafði mik-
inn áhuga á nýjustu tækni og vís-
indum og sankaði gjarnan að sér
alls konar skrítnum græjum.
Honum þótti gaman að ferðast og
hafði mikinn áhuga á menningu
og listum. Var ekki hátíðlegur og
oft var stutt í smá fíflagang sem
var svo skemmtilegur. Afi suðaði
til dæmis alltaf um að fá að opna
að minnsta kosti einn pakka fyrir
kvöldmat á aðfangadag og mynd-
aði þar með órjúfanlegt samband
við okkur börnin sem vorum að
sjálfsögðu á sama máli.
Því verður aldrei hægt að
koma fyrir í stuttri minningar-
grein hvað afi kenndi okkur mik-
ið. Sá lífsins lærdómur skilaði sér
til okkar áreynslulaust fyrir hann
og alla í kring. Hann einfaldlega
lifði sínu lífi til fulls, uppfullur af
ást og gleði. Sýndi okkur einlæg-
an áhuga og stuðning, án nokk-
urra væntinga um annað en að við
reyndum sjálf að vera glöð og að
okkur liði sem best. Hann skilur
eftir sig aragrúa af ótrúlegum
minningum og ævintýralega
fallegt skógi vaxið ættarból sem
umlykur okkur öll áfram eins og
hlýju faðmlögin hans gerðu áður.
Jóhannes Helgason, Snorri
Helgason, Pálmi Helgason
og Kristín Helgadóttir.
Hugsa sér! Ég man meira en
sjötíu ár aftur í tímann, meira en
helminginn af öldinni sem leið. Og
alveg frá því fyrsta er hann Jói í
Hvammi í þessum minningum.
Pabbi ólst upp í Hvammi frá ell-
efu ára aldri, Jói var þá uppeld-
isbróðir hans. Við áttum þar svo
heima á meðan Garður var
byggður, fyrstu tvö árin mín.
Eftir að við fluttum var ég
lengi að átta mig á því að ég ætti
ekki lengur heima í Hvammi. Ég
fór þangað um leið og ég var kom-
in á fætur og búin með hafra-
grautinn. Í eldhúsið til Ellu, eða
út í fjós til feðganna. Þar var allt
að gerast. Þar voru kýrnar og
kálfarnir, svínin, hænurnar og
hestarnir fyrir utan. Ég man
meira að segja Jóa-Rauð. Þar var
líka alltaf margt fólk. Heima í
Garði var ekkert svona spenn-
andi, við áttum ekki einu sinni
hund. Við systkinin eltum
Hvammsbræður við útiverkin
flesta daga og heimsóttum svo
Ellu í eldhúsið ef við urðum
svöng. Við vorum þó oftast send
heim á matmálstímum, en vorum
komin aftur fyrr en varði. Í hey-
skapnum fengum við alltaf að
vera með. Sátum ofan á hlassinu á
heyvagninum, sem Willys-jepp-
inn dró. Síðasta ferðin og farið að
skyggja, kannski alveg að koma
nótt? Þolinmæði bræðranna og
Helga gagnvart okkur, þessum
auka smákrökkum, sem birtust á
hverjum morgni og þvældust um
allt, með og fyrir vinnandi fólki
var einstök. Þegar ég var tólf ára
fékk Jói sér kindur og þá fengum
við líka tvær og það var sett á fót
sauðfjárbú inni á Hveraheiði. Þá
lærði ég að hleypa til og rýja, taka
á móti lömbum og bólusetja. Við
smöluðum og rákum á fjall. Jói
var ábyrgur fyrir öllu sem smá-
smalarnir gerðu, eða gerðu ekki.
Ég varð fljótlega sá smalinn sem
mestan áhuga hafði og var í fjár-
húsinu flesta daga sem þar voru
kindur. Jói kenndi mér allt sem
ég kann í sauðfjárrækt, hann var
„yfirbóndinn“ á Hveraheiðinni.
Það fór samt alveg fram hjá
mér þegar hann fór að sækja
fram að Ásatúni, til að hitta þar
kaupakonuna, hana Kristínu.
Þetta hlýtur hann að hafa gert
eftir að ég var háttuð og sofnuð.
Ég vissi ekki neitt fyrr en einn
dag á miðjum sauðburði, að hann
spurði hvort ég treysti mér til að
sjá um búskapinn á meðan hann
færi nokkra daga til Reykjavíkur
… til að gifta sig! Og svo kom
Kristín, en það breytti engu. Við
„bændur“ héldum okkar striki.
Við rákum á fjall, drógum fé í
réttum og fórum ríðandi á kapp-
reiðar og landsmót. Þegar ég varð
aðeins eldri vorum við Jói saman í
leikstarfsemi ungmennafélagsins,
hann var ekki svo mörgum árum
eldri en ég þegar þangað var
komið. Hann var alltaf til í gott
grín, spaugari af bestu sort. Á síð-
ari árum hefur verið gott að eiga
hann að í ræktunarstarfinu. Þær
eru orðnar nokkrar hríslurnar í
Mýrinni sem minna á Jóa. Það
var gaman að koma til þeirra
hjóna í plöntusölunni, þá var vorið
komið. Mér var hann í gegnum
árin, eftir því sem þurfti, fóstri
eða bróðir og alltaf góður vinur.
Við Garðs-krakkarnir þökkum
allt gott á liðnum árum, þau eru
orðin mörg. Innilegar samúðar-
kveðjur til Kristínar og allra af-
komenda.
Það er gott að eiga minningar
um hann Jóa í Hvammi.
Helga R. Einarsdóttir.
Það er stundum sagt að stór
hluti af gæfu manns sé samferða-
fólkið, ættingjar og vinir. Jói
frændi minn var einn þeirra og
það er ekki ofsögum sagt að lífið
okkar hér á Hvammstorfunni sé
fátæklegra nú en áður, þegar
hans nýtur ekki lengur við. Þeir
bræður, Jói og pabbi, hafa alið all-
an sinn aldur í Hvammi og því bú-
ið þar svo lengi sem þar hefur
verið búið og um langt skeið í fé-
lagsbúi. Þar hefur sjálfsagt reynt
á þolinmæði þeirra og þraut-
seigju. Svo vel vildi til að báðir
höfðu nóg af hvoru tveggja. Jói
var hestamaðurinn á bænum og
fyrir vikið varð hann snemma fyr-
irmynd mín, svona vildi maður
verða þegar maður yrði stór.
Fara á fjall og ferðast á hestum
um fjöll og firnindi, ríða á milli
bæja og athuga hvort ekki væru
einhverjir heima og jafnvel hvort
þeir ættu eitthvað í kaffið.
Kannski taka lagið. Eitthvað af
þessu gekk jafnvel eftir. Hann
fylgdist vel með hrossabrallinu og
mörg dýrmæt samtöl áttum við
um það í gegnum tíðina. Alltaf
hvatti hann mann til dáða, alltaf
leist honum vel á viðfangsefnin,
þótt mörgum hefði þótt þau hálf-
galin. Mörg eru minningabrotin,
sem alltof langt mál væri að telja
upp hér, en þegar upp er staðið
stendur eftir minning um einstak-
an mann. Ég tel það mikla gæfu
að hafa fengið að njóta samfylgd-
ar og leiðsagnar mannkosta-
mannsins Jóhannesar í Hvammi.
Blessuð sé minning hans. Við
Erna sendum Kristínu og stór-
fjölskyldunni allri innilegar sam-
úðarkveðjur.
Helgi Kjartansson.
Að flytja til Hrunamanna úr
Hlíðunum í Reykjavík vorið 1988
var ljúft, nokkuð strangt en eft-
irminnilegt. Þar beið organistans
fjölmennur kór, frekar tveir en
einn og mikil kennsla er haustaði,
en nú var sumar í vændum og lítil
snót hafði bæst við nýstofnað
kennaraheimili á Vesturbrúninni
í Flúðaþorpinu.
Þar bjó litla fjölskyldan okkar
næstu sjö ár, eða þar til tónlist-
armennirnir Edit Molnar og
Miklós Dalmay komu þar til
starfa norðan frá Húnaflóa 1995
en gamli organistinn og fjögurra
manna fjölskylda flutti frá Flúð-
um niður í Flóa og síðar til Sel-
foss.
Borg og sveit þróast í friðsæld
víða um Suðurland og Flúðir voru
þá orðnar að þorpi í allmiklu þétt-
ingarferli og jörðin hans Jóa í út-
jaðri þess, umvafin laufi, trjám og
blómum, heimili hjónanna í
Hvammi II, ötulla bænda þar sem
garðyrkja og trjárækt voru við-
fang og lifibrauð fjölskyldunnar.
Jóhannes var í sóknarnefnd og
traustur liðsmaður í kirkjukórn-
um. Hlýr, starfsamur og ljúfur
maður sem reyndist okkur hauk-
ur í horni þegar við – tveim árum
síðar – hófum sjálf trjárækt á
Skeiðum, í Taglaskógi við
Skeiðháholt. Frá honum fengum
við margvísleg asparkvæmi og
leiðbeiningar sem komu okkur að
góðum notum þegar farið var að
planta í móa og tún út við Blesa-
staðamerki. Þennan velgerðar-
mann okkar viljum við kveðja
með orðum Tómasar Guðmunds-
sonar:
Því Kristur lifir. Angist hans og ást
fer alla tíð
með frið og mildi, hvar sem heimslán
brást
og háð er banastríð.
Og megi kirkjan koma og lýsa þeim
að krossi hans
sem þrá að líkna og leiða þjáðan heim
að lindum kærleikans.
Harpa og Ingi Heiðmar.
Nú er hann Jói í Hvammi fall-
inn frá eftir farsælt og gott ævi-
starf. Alla sína tíð eða í níutíu og
tvö ár átti hann heima hér í
Hrunamannahreppi, fæddur í
Hruna, en fluttist tveggja ára með
foreldrum sínum að Hvammi.
Hvammur er nýbýli sem for-
eldrar hans, Helgi Kjartansson
frá Hruna og Elín Guðjónsdóttir
frá Gröf, stofnuðu úr hálflendu
Grafar og byggðu 1930. Tvær
voru þær Grafarsystur, Elín og
Eyrún, og fékk hvor þeirra sína
hálflenduna, Eyrún Gröfina en
Elín Hvamminn. Nafnið á nýbýl-
inu var til komið þannig, að Helgi
Kjartansson var borinn og barn-
fæddur á þeim sögufræga stað
Hvammi í Dölum þar sem faðir
hans var prestur. En gömlu
Hrunasystkinin Kjartansbörnin
höfðu lengst af mjög sterkar ræt-
ur til bernsku staðarins.
Hvammur í Hreppum stendur í
skjóli fyrir norðanáttinni undir
Högnastaðaásnum. Þar er bæði
sólríkt og jarðvegur frjór og svo
bætir ómælt hundrað stiga heitt
vatn enn á landkosti. Þar bjuggu
foreldrar Jóa alla sína búskapar-
tíð með mjólkurframleiðslu og
garðyrkju. Má því með sönnu
segja að þau voru frumkvöðlar í
nýtingu á heita vatninu til upphit-
unar gróðurhúsa og góðum og
heitum jarðvegi til matjurtarækt-
ar.
Við þessar aðstæður ólst Jó-
hannes í Hvammi upp, er þó ótalið
menningarsinnað Ungmenna-
félag Hrunamanna með upp-
byggilegu félagsstarfi. Hann fór í
Flensborg og Garðyrkjuskólann,
kom þaðan eflaust víðsýnni og
veraldardjarfari og tók við búi
foreldra sinna með Kjartani bróð-
ur sínum. Kvæntist þeirri ágæt-
ustu konu Kristínu Karlsdóttur,
greindri og víðlesinni, og eignuð-
ust þau fjögur vel gerð börn.
En þó að Jóhannesi í Hvammi
hafi búnaðst vel, enda afburða-
næmur garðyrkjumaður, opinn
fyrir nýjungum og tækni, þá var
hann svo mikið meira. Hann var
svo skemmtilegur og vel gerður
maður. Var flinkur í félagsmálum,
músíkalskur og söngmaður góð-
ur, leikari, hestamaður og skóg-
ræktarmaður. Tók þátt í öllu fé-
lagsstarfi. Alla tíð jákvæður og
talaði aldrei niður til neins eða illa
um nokkurn mann.
Hann Jói í Hvammi var enginn
venjulegur búandkarl, hann lifði
að hluta til fyrir skáldskap og list-
ir. Hann las mikið og ekki síst
framúrstefnubókmenntir. Fór
mikið í leikhús, á óperur og á tón-
leika enda var þetta áhugamál
þeirra hjóna beggja. Man vel eitt
sinn í Amsterdamferð að hópur-
inn missti þau inn á nýlistasýn-
ingu.
Undirritaður var svo heppinn
að eiga hann að næsta nágranna í
fjörutíu og sex ár og ferðast með
honum ríðandi um fjöll og firn-
indi. Fara með honum margar
ferðir til útlanda og eiga hann að
vini, sem alltaf var hægt að líta
inn til.
Að leiðarlokum þökkum við
Helga fyrir okkur.
Jón Hermannsson.
Jóhannes Helgason
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr
minningargreinum til birt-
ingar í öðrum miðlum nema
að fengnu samþykki.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar koma
fram upplýsingar um hvar og
hvenær sá sem fjallað er um
fæddist, hvar og hvenær hann
lést og loks hvaðan og klukkan
hvað útförin fer fram. Þar mega
einnig koma fram upplýsingar
um foreldra, systkini, maka og
börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem
er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar