Morgunblaðið - Sunnudagur - 14.11.2021, Qupperneq 15

14.11. 2021 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15
um mínútum eftir að læknir hafði komið og
tilkynnt okkur að hún væri dáin kom annar
læknir og spurði hvort við værum tilbúin að
veita samþykki fyrir líffæragjöf. Amma var
andvíg því en við systkinin vorum á einu máli
um að leyfa þetta og það er á einhvern hátt
huggun í því fólgin að ung kona í Danmörku
hafi fengið hjartað úr mömmu enda þótt ég
hafi ekki hugmynd um hvernig henni reiddi
af.“
Ljóð sem fólk skilur
Ólafi Sveini þykir mikilvægt að vera hreinn og
beinn í sinni ljóðlist. „Ég vil yrkja ljóð sem fólk
skilur; það yrði ekki eins áhrifamikið og sterkt
að hafa þetta háfleygt. Sjálfum finnst mér líka
skemmtilegra að lesa ljóðabækur sem hafa
þráð og segja sögu, samanber Þorpið eftir Jón
úr Vör.“
Hann segir ljóðið gefa sér lífsfyllingu og
hvetur fólk almennt til listsköpunar. „Ég hvet
börnin mín óspart til listsköpunar og til að
njóta lista, hvort sem það er ljóðlist, myndlist,
tónlist eða eitthvað annað. Það er mikilvægt að
glæða líf okkar með list.“
Þess má geta að Ólafur Sveinn er auðugur
að börnum. Á tvö sjálfur úr fyrra sambandi og
Nanna Kristjana á þrjú úr sínu fyrra sam-
bandi. Fjögur þeirra búa á heimilinu en eitt er
flogið úr hreiðrinu.
Hann er líka ötull talsmaður ljóðsins út á
við. „Ég hvet börnin mín og nemendur hér í
skólanum til að lesa ljóð, helst á hverjum degi.
Ljóðið stendur æskufólki líka nærri enda
speglast samfélagsmiðlar í því. Láttu mig
þekkja það, ég stýri samfélagsmiðlum fyrir
Tækniskólann. Hvor tveggja býr að knöppu
formi og hnyttnu.“
– Eru samfélagsmiðlar þess því umkomnir
að lyfta ljóðinu?
„Já, tvímælalaust. Fjöldi fólks er að skrifa
ljóð og prósa á degi hverjum – án þess að vita
endilega af því. Fólk getur ekki hamið sig. Og
það er fátt betra en að yrkja, skrifa eða búa til,
þó ekki sé nema fyrir sjálfan þig. Það hefur
haldið lífinu í þessari þjóð gegnum aldrinar.“
Einlægar kveðjur
Ólafur Sveinn er mjög ánægður með að hafa
stigið þetta stóra skref – að gefa bókina út.
„Mig hefur alltaf langað að koma þessari sögu
á einhvers konar form. Hún er merkileg og
það skiptir máli fyrir svo marga að hún sé sögð
enda voru foreldrar mínir vel liðið fólk og
máttarstólpar í samfélaginu á Tálknafirði.
Ljóðið lá beinast við.“
Og ekki spilla viðtökurnar fyrir. „Ég hef
fengið einlægar kveðjur frá bláókunnugu fólki
og fyrir það er ég afskaplega þakklátur. Ég
vinn á stórum vinnustað, það starfa fleiri í
Tækniskólanum en búa á Tálknafirði, og sam-
starfsfólk mitt hefur verið duglegt að kaupa
bókina. Þeirra á meðal er einn sem kom að
máli við mig; kvaðst bara hafa ætlað að styrkja
strákinn sem hann kann vel við en átti ekki von
á því að bókin myndi hreyfa svona við honum.
Hann væri ennþá að jafna sig eftir lesturinn.
Svona viðbrögð gefa manni mikið. Nái maður
að fá fólk til að hugsa um lífið og tilveruna er
tilganginum náð.“
Og Ólafur Sveinn er hvergi nærri hættur –
handrit að næstu bók er þegar komið vel á
veg. „Hún er um allt aðra hluti og hefur að
stofninum til verið til lengi. Þetta verk þurfti
hins vegar að koma á undan. Það er undir út-
gefandanum komið hvenær sú bók kemur
út.“
Ólafur Sveinn Jóhannesson
sýndi ekki nokkrum manni
ljóð sín um langt árabil en er
afar ánægður að hafa stigið
skrefið og fengið þau gefin út.
Morgunblaðið/Kristinn Magnússon
Systkinin heima á Tálkna-
firði árið 1994. Eydís
Hulda, Árni, Gunnar
Smári og Ólafur Sveinn.
Kristín Ólafsdóttir og Stef-
án Jóhannes Sigurðsson
heitin á brúðkaupsdaginn
1984 ásamt sonum sínum.
Ólafi Sveini og Árna.