Morgunblaðið - 28.12.2021, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 28. DESEMBER 2021
✝
Hjörtur Ágúst
Magnússon
fæddist 4. ágúst
1939 á Hólum í
Reykhólasveit í
Austur-Barða-
strandarsýslu.
Hjörtur lést 14.
desember 2021.
Foreldrar hans
voru Magnús Sig-
urðsson frá Múla-
koti í Reykhóla-
sveit og Ingibjörg Pálsdóttir frá
Hlíð í Kollafirði í Strandasýslu.
Systkini Hjartar frá Hólum voru
átta talsins og eru tvö eftirlif-
andi, Kristján og Steinunn Erla.
Þegar Hjörtur er innan við
eins árs deyr faðir hans úr
berklum og fór hann því í fóstur
að Gautsdal í Reykhólasveit.
Kona hans eftirlifandi er Sig-
urlín Jóna Sigurðardóttir (Jóna)
frá Straumfirði í Álftanes-
hreppi í Mýrasýslu. Hjörtur og
Jóna gengu í hjónaband 31. des-
ember 1965.
Börn þeirra eru Inga Kol-
brún, f. 18. júlí 1966, og Sig-
urður Ágúst, f. 21. júlí 1969.
Inga Kolbrún er gift Vil-
hjálmi Hallgrímssyni. Börn
þeirra eru: Sandra, f. 1982,
Tara Margrét, f. 1987, gift Jó-
hannesi Helgasyni, f. 1985, og
Arnar Ingi, f. 1995, í sambúð
með Stefáni Elí Gunnarssyni, f.
1994.
Sigurður Ágúst er giftur Ás-
dísi Birtu Gunnarsdóttur. Börn
þeirra eru: Alexander Mar, f.
1999, Snædís Birta, f. 2006, Ísa-
bella Jóna, f. 2009, og Lovísa
Ljóney, f. 2017.
Útför Hjartar Ágústs fer
fram frá Langholtskirkju í dag,
28. desember 2021, klukkan 13.
Hlekkir á streymi:
https://tinyurl.com/bdembcu4
https://www.mbl.is/andlat
Fósturforeldrar
Hjartar eru Ólafía
Elísabet Guðjóns-
dóttir og Ingólfur
Helgason. Uppeld-
isbræður hans eru
Helgi og Maggi
Guðjón Ingólfs-
synir.
Hjörtur stundaði
nám í húsasmíði og
húsgagnasmíði og
lauk sveinsprófi og
meistaraprófi í þeim iðn-
greinum. Kennararéttindum
lauk hann frá Kennaraháskól-
anum árið 1992. Hjörtur starfaði
við húsgagnasmíði og húsasmíði,
þó meira hið síðarnefnda. Hann
hóf störf við við tréiðnaðarbraut
Fjölbrautaskólans í Breiðholti
árið 1989 og starfaði þar í 20 ár.
Elsku pabbi okkar er látinn,
lést hann 14. desember í faðmi
fjölskyldunnar. Þessi sterki,
einstaki pabbi okkar með
gleðina, kærleikann og sinn ein-
staka húmor hélt virðingu sinni
og sínum sjálfsákvörðunarrétti
fram til hins síðasta. Þá ákvörð-
un tók hann sjálfur með stuðn-
ingi okkar, það ber að virða og
þakka fyrir. Það varð ekki aftur
snúið og að litlum lífsgæðum að
hverfa. Einnig er það mikill
styrkur fyrir okkur, við gerðum
þetta vel saman eins og pabbi
óskaði eftir.
Maður getur spurt sig: hvaða
hlutverki á faðir að gegna í lífi
barna sinna?
„Faðir/pabbi/karlmaður sem
hefur getið þann sem um er
rætt; faðir veitir umönnun og
vernd; faðir er sá sem er til
staðar fyrir þig, hann elskar þig
skilyrðislaust, annast þig, styð-
ur þig og aðstoðar þig, faðir er
sá sem þú getur ætíð treyst.“
Þetta er pabbi okkar og svo
miklu meira. Gífurlegt þakklæti
og virðing fyrir pabba okkar og
hans þætti í okkar uppeldi og
lífi, í lífi maka okkar og barna er
ofarlega í huga okkar þessa
dagana og mun lifa áfram.
Pabbi hafði einstaklega gam-
an af vísum og var hann snill-
ingur í að semja þær.
Vísur fengum við systkinin
reglulega og þótti okkur mjög
vænt um þær. Hér er ein um
okkur:
Börnin eru býsna góð
bera flestum af.
Þetta er pínulítið ljóð
um líf sem Drottinn gaf.
Pabbi var húsagagna- og
húsasmiður og kennari í þeim
iðngreinum á tréiðnaðarbraut í
Fjölbrautaskólanum í Breið-
holti. Það var hans uppáhalds-
starf.
Pabbi okkar snerti ekki bara
okkar líf, hann snerti líf mjög
margra nemenda. Í gegnum tíð-
ina höfum við hitt fyrrverandi
nemendur sem vildu þakka hon-
um stuðninginn, velvildina og að
hann skyldi halda þeim í nám-
inu, sem var ómetanlegt að
þeirra sögn.
„Einstakur, ljúflingur, öð-
lingur, grínisti“ eru orð sem við
heyrum mikið núna til að lýsa
mannkostum pabba okkar. Sú
minning mun lifa áfram í huga
okkar.
Aldrei má samt gleyma því að
baki einstökum manni er ein-
stök kona, mamma okkar, Sig-
urlín Jóna M., og munum við
hugsa vel um hana elsku pabbi.
Inga Kolbrún og
Sigurður Ágúst.
Elsku tengdapabbi er fallinn
frá. Hjörtur var sú manngerð
sem gerir heiminn sem við bú-
um í miklu betri og á ég honum
ótal margt að þakka.
Ég var að fara yfir myndirn-
ar mínar og komst að því að ég á
yfir 700 myndir af Hirti. Mynd-
irnar draga upp sögu af glað-
værum manni, lífskúnstner sem
naut þess að vera innan um
fólkið sitt og vini, mann sem var
sífellt að njóta og bralla eitt-
hvað gagnlegt og skemmtilegt.
Einstakur húmor einkenndi
Hjört og það var alltaf
skemmtilegt að vera þar sem
hann var. Hann sá spaugilegu
hliðarnar á öllu og var iðinn við
að setja slíkt í gamanvísur sem
hann skrifaði iðulega hjá sér. Í
vísunum sjáum við heiminn með
augum tengdapabba og í þeim
sést að hann naut þess að vera
til. Vísurnar voru honum mik-
ilvægar og þótt lífsleikni á ýms-
um sviðum færi þverrandi á
síðri árunum þá var hann fær
vísnasmiður fram á síðasta dag,
þá síðustu páraði hann á blað-
snifsi aðeins nokkrum dögum
fyrir andlátið. Þótt síðustu dag-
arnir væru honum þungbærir
var síðasta vísan samt gaman-
vísa, já svona var hann bara.
Annan eins völundarsmið hef
ég sjaldan hitt og handverks
Hjartar munu margir fá að
njóta áfram um ókomna tíð.
Hjörtur, ég sakna þín mikið
og á þér ótal margt að þakka.
Þú átt stóran part af hjarta
mínu og þar mun ég varðveita
minningu þína um ókomna tíð.
Vilhjálmur
Hallgrímsson.
Ótalmargar derhúfur, bú-
staðarferðir, smíði og veiði.
Þetta er sumt af því sem ein-
kennir mitt samband við afa
Hjört. Afi var alveg einstakur
maður, jafn hlýjan og góðan
mann er varla hægt að finna.
Afi var með ótrúlega skemmti-
legt skopskyn og gat alltaf séð
húmorinn í öllu eins og hvert
kvöld þegar hann þakkaði veð-
urfréttamanninum í sjónvarp-
inu. Hann var ávallt reiðubúinn
til þess að hjálpa, hlusta og
kenna manni. Að missa slíkan
vin lætur mann rifja upp minn-
ingar, minningar sem skilja
mann eftir með þakklæti efst í
huga. Sakna þín elsku afi minn.
Arnar Ingi Vilhjálmsson.
Það er erfitt að ætla að setja í
orð hvað afi þýddi fyrir mér. Ég
var fyrsta barnabarn afa og
ömmu og þeirra eina í átta ár.
Foreldrar mínir voru ung þegar
þau áttu mig og að koma undir
sig fótunum og því treystu þau
mikið á ömmu og afa í uppeld-
inu. Það má því segja að hjá
ömmu og afa hafi ég átt mitt
annað uppeldisheimili. Mér hef-
ur alltaf þótt vænt um það en í
gegnum sjálfsvinnu og sjálfs-
skoðun síðastliðið ár er ég að
uppgötva hvað þetta var mér af-
skaplega dýrmætt og hvað þau
veittu mér traustar og góðar
undirstöður fyrir þær áskoranir
sem lífið síðan færði mér.
Afi var ótrúlega kærleiksrík-
ur maður og hann hafði alltaf
tíma fyrir mig. Þegar ég hugsa
til baka þá er nærtækast að lýsa
honum sem óþrjótandi kær-
leiksbrunni. Hann sýndi mér
alltaf svo mikla umhyggju og
ást og leyfði mér að finna svo
vel hvað ég var honum mikil-
væg. Hann var mikill þátttak-
andi í lífi ástvina sinna og við
gengum ekki í gegnum neina
dimma dali né klifum við hæstu
fjöll nema hann gengi við hlið-
ina á okkur. Yfirleitt með
myndavél í hendinni sem virtist
stundum eins og órjúfanlegur
partur af honum.
Hann var með einstaka
kímnigáfu og létti andrúmsloft-
ið hvert sem hann fór. Hann
hafði sérstaklega gaman af því
snúa upp á tungumálið á gam-
ansaman hátt og fannst gaman
að fara með og semja sjálfur
vísur. Stundum sat maður agn-
dofa yfir því hvað hann mundi
heilu kvæðin og romsaði þeim
út úr sér án þess að hika. Yf-
irleitt í bíltúrum í Hjartarlund
eða framhjá Borg á Mýrum.
Þessa vísu samdi hann um mig
þegar ég var lítil stelpa:
Tara Margrét falleg fín
af flestu ber í huga mínum.
Elsku litla ljúfan mín
líkist nokkuð afa sínum.
Já, við vorum nokkuð lík þó
að það hafi kannski ekki verið á
þann hátt sem afi sá fyrir sér.
Afi missti ungur heyrnina á
vinstra eyra og með árunum
skertist heyrnin á því hægra.
Örlögin höguðu því svo þannig
að síðasta árið sem hann lifði
var ég líka heyrnarlaus á því
vinstra og með mikið skerta
heyrn á því hægra. Um það
samdi hann aðra vísu sem hefur
átt sérstakan stað í hjarta mínu
síðastliðið ár:
Eyrnakuðung ertu að fá
þitt andlit fagra skín.
Í gegnum holt og hæðir þá
heyrirðu elskan mín.
Mér skilst að það hafi verið
eins og að horfa á grínatriði að
fylgjast með okkur reyna að
eiga samskipti þetta síðastliðið
ár, okkur varð víst lítið ágengt
og vorum mest í því að öskra
„ha?“ hvort á annað. En við
höfðum nú bæði húmor fyrir því.
Það mikilvægasta sem afi gaf
mér var öryggi. Hann var
öruggur faðmur í heimi sem ég
upplifði snemma að væri óör-
uggur og geri að mörgu leyti
enn. Það er mikill missir að hon-
um en mest fer fyrir þakklæti að
hafa fengið að eiga hann fyrir
afa og að hann hafi spilað svona
stórt hlutverk í lífi mínu. Það
voru mikil forréttindi.
Fram undan í mínu lífi er
djúpur dalur sem ég þarf að
komast í gegnum. Það verður
skrýtið að ganga í gegnum hann
án afa. En hann gaf mér besta
veganesti sem völ er á og ég
mun hafa það með mér hvert
sem ég fer. Líka upp á hæstu
fjöll þegar þar að kemur.
Takk fyrir allt elsku afi.
Tara Margrét
Vilhjálmsdóttir.
Elsku Hjörtur. Á kveðju-
stund er margs að minnast og
margt að þakka: Gleðina og fjör-
ið sem fylgdi þér, hvernig þú
lékst þér með tungumálið, allar
vísurnar, kvæðin og bullrímið
sem þú kenndir okkur. Hrekk-
ina og stríðnina sömuleiðis, alla
bíltúrana í sund, berjamó, Reyk-
hóla og Nes en ekki síst alla
hjálpina með stórt og smátt og
ræktarsemina við sveitina og
frændfólkið í dalnum. Þú sýndir
okkur athygli og umhyggju,
fylgdist með hvað við værum að
gera og hvernig okkur gengi. Þú
gæddir tilveru okkar lífi og lit.
Frá himnum svífa herskarar í nótt
og hugga þá sem gráta ofurhljótt.
Þau sýna okkur veröld þá sem var
og vísa áfram veg til framtíðar.
Við eigum þarna engla þú og ég
sem áttu sporin ljúf um æviveg.
Sem traustast ófu öll sín tryggðabönd
og trúföst alltaf réttu hjálparhönd.
Í draumum okkar staldra þau um
stund
og styrkja þannig von um endurfund.
Frá brjóstum sindrar gullmolanna glit
og glæðir allan regnbogann með lit.
Er dagur rennur dögg er aftur ný
og dögun eilífðar er mjúk og hlý.
Í fangi sínu hefur frelsarinn
nú fólkið okkar – líka himininn.
Svo demöntum er dreift um æviskeið
og dásamleg er farin litrík leið.
Frá himnum svífa herskarar í nótt
og hugga þá sem gráta ofurhljótt.
(Jóhanna H. Halldórsdóttir)
Hjartans þakkir fyrir allt.
Þinn bróðir,
Kristján, og systkinin
frá Gautsdal.
Eftir erfið veikindi er vinur
okkar Hjörtur Ágúst Magnús-
son fallinn frá. Á þeim tímamót-
um er því margs að minnast.
Fyrstu kynni okkar af Hirti
og eiginkonu hans Jónu urðu um
það leyti sem ég hóf að syngja í
Karlakórnum Fóstbræðrum
haustið 1973, en þá hafði Hjört-
ur þegar sungið í kórnum frá
árinu 1967. Í fyrstu voru sam-
skipti okkar ekki mikil, frekar
svona á almennum nótum eins
og gengur og gerist. Síðar, þeg-
ar við Hjörtur sátum í stjórn
kórsins á sama tíma, urðu sam-
skiptin meiri og tíðari og góð
vinátta tókst okkar á milli.
Um þetta leyti, eða árið 1984,
var stofnaður tvöfaldur kvartett
innan Fóstbræðra er hlaut
nafnið Átta Fóstbræður og
sungum við Hjörtur alla tíð í
honum ásamt öðrum góðum fé-
lögum. Söngstarfið í Átta Fóst-
bræðrum var mjög gefandi enda
höfðum við lengst af frábæran
stjórnanda sem var Gylfi Gunn-
arsson. Á tímabili sungum við
víða á ýmsum samkomum.
Starfið í þessum hópi efldi mjög
vináttu og samhug félaganna og
eiginkvenna þeirra. Þetta voru
skemmtilegir tímar.
Þau Jóna og Hjörtur höfðu,
eins og við hjónin, mikinn áhuga
á stangveiði og tókum við því öll
þátt í árlegri veiðiferð hóps
söngmanna í Fóstbræðrum á
silungasvæði Vatnsdalsár sem
farin var í allnokkur ár. Þetta
voru skemmtilegar ferðir sem
treystu mjög vináttubönd
manna. Oft var mjög glatt á
hjalla á kvöldin í þessum veiði-
ferðum. Eftir að þessum ferðum
var hætt héldum við Hjörtur og
eiginkonur okkar áfram að fara
í veiðiferðir á hverju ári meðan
Hjörtur hafði heilsu til. Þetta
var einstaklega skemmtilegt,
oft veiddist vel og á kvöldin var
spilað og rabbað saman. Við
veiddum í ýmsum ám og einnig í
vötnum norður á Skaga. Hjört-
ur var magnaður veiðimaður og
kunni vel að lesa árnar sem við
veiddum í hverju sinni og meta
hvernig best væri að nálgast
fiskinn. Við lærðum mikið af
Hirti í þessum efnum sem síðan
hefur reynst okkur vel.
Eitt var það sem við stund-
uðum saman um árabil en það
var kartöflurækt á ýmsum stöð-
um í Reykjavík, Kópavogi og
Mosfellssveit. Það veitti okkur
öllum ánægju. Þeirri iðju hætt-
um við þegar sífellt varð erf-
iðara að finna ræktunarstaði
þar sem alls staðar var verið að
taka garðlönd undir byggingu
íbúðar- og atvinnuhúsnæðis.
Á síðustu árum höfum við
viðhaldið vináttu okkar og hist
reglulega hvor heima hjá öðr-
um, tekið í spil, notið góðra veit-
inga og átt gott rabb saman.
Það voru einstaklega gefandi
stundir.
Hjörtur var mikill mann-
kostamaður. Hann var greiðvik-
inn, ávallt léttur í lund, gam-
ansamur, glettinn og stundum
örlítið stríðinn, en ætíð ljúfur og
nærgætinn.
Á kveðjustund erum við hjón-
in þakklát fyrir að hafa átt
Hjört að vini á lífsleiðinni.
Við vottum Jónu, börnum
þeirra Hjartar og öðrum að-
standendum okkar dýpstu sam-
úð.
Finnbogi H. Alexandersson,
Sigríður M. Halldórsdóttir.
Um miðjan september 1971
gekk ég í fyrsta skipti inn í
Fóstbræðraheimilið til að ganga
til liðs við Karlakórinn Fóst-
bræður sem var þá að taka fé-
lagsheimilið í notkun. Eins og
til siðs er í þessum mæta fé-
lagsskap var tekið mjög vel á
móti nýliðanum, og kannski bet-
ur af 2. bössum því ég var settur
í þá rödd. Þarna hitti ég mikla
úrvalsmenn sem áttu eftir að
verða góðir vinir mínir, sérstak-
lega þó tveir, Hjörtur Á. Magn-
ússon, sem við kveðjum hér í
dag, og Grétar Samúelsson. Átt-
um við eftir að bralla ýmislegt
saman á næstu áratugum, en þó
urðum við Hjörtur nánari, sér-
staklega eftir 1975, en þá vorum
við báðir færðir í 1. bassa að
beiðni söngstjórans, Jónasar
Ingimundarsonar. Upp frá því
og í góð 30 ár vorum við Hjörtur
alltaf hlið við hlið á æfingum og
tónleikum eða þar til hann hætti
örfáum árum á undan mér.
Árið 1975 stóðum við hjónin í
húsbyggingu og var þá aldeilis
gott að eiga hauk í horni þar
sem Hjörtur var því samvisku-
samari trésmið höfðum við ekki
kynnst en hann og tveir félagar
hans sáu um alla smíðavinnu í
nýja húsinu okkar.
Félagsstörf í kór eins og
Fóstbræðrum byggjast mjög á
sjálfboðavinnu. Má t.d. nefna að
fyrstu árin önnuðust Hjörtur og
annar 2. bassi; Helgi Veturliða-
son heitinn, alla umsjá með
heimilinu og var í nógu að snú-
ast enda varð salurinn okkar
fljótt vinsæll enda var á þessum
árum vöntun á mátulega stórum
veislusölum. Alla tíð var Hjört-
ur boðinn og búinn að taka til
hendi við hvaðeina sem gera
þurfti, líka umsjón með öðrum
félagsstörfum, t.d. fékk ég hann
til að verða gjaldkeri í stjórn
kórsins á árunum 1983-87 en þá
var ég formaður. Þennan starfa
leysti Hjörtur með mikilli prýði.
Eins og fyrr sagði var sam-
starf okkar náið og ekki minnk-
aði það 1984 þegar stofnað var
til tvöfalds kvartetts, sem kall-
aðist Átta Fóstbræður, en við
Hjörtur sungum 1. bassa. Þessi
hópur söng við alls konar tæki-
kæri ýmiss konar lög sem hent-
uðu t.d. á árshátíðum. Hópur
þessi náði allnokkrum vinsæld-
um og var kórnum mikill styrk-
ur því mikið af tekjum rann til
kórsins. Aðeins urðu einu sinni
mannaskipti en síðustu árin
stjórnaði Gylfi Gunnarsson tón-
listarskólastjóri hópnum.
Eftir að Hjörtur hætti smíða-
vinnu kenndi hann smíðar við
Fjölbrautaskólann í Breiðholti
en svo fór smátt og smátt að
halla undan fæti. Sjón og heyrn
dapraðist og ýmis annar krank-
leiki fór að herja á hann. Eins
og oft vill verða minnkuðu sam-
skipti okkar um tíma en segja
má að með Covid hafi hlutirnir
breyst því undanfarin tæp tvö
ár höfum við talað saman að
minnsta kosti einu sinni í viku.
Ég vissi að honum leið ekki vel
en samt kom það mér á óvart
þegar Sigurður sonur hans
hringdi í mig þriðjudaginn 13.
desember klukkan 10.30 og
sagði mér að pabbi sinn hefði
dáið 9.30 þá um morguninn.
Þarna andaðist minn besti vinur
sem ég hef eignast um ævina og
varði sú vinátta í rúma hálfa öld.
Ég bið góðan Guð að styðja
Jónu, Ingu Kolbrúnu og Sigurð
og fjölskyldur þeirra við þennan
mikla missi þeirra. Far þú í friði
Guðs, kæri vinur, og hafðu þökk
fyrir allt og allt.
Skúli Möller.
Glaðværð, hnyttin tilsvör,
traust og jafnlyndi koma upp í
hugann þegar ég hugsa til
Hjartar. Við kynntumst innan
vébanda Fóstbræðra fyrir rétt-
um 50 árum. Á þessum árum
var Fóstbræðraheimilið að rísa
og kórmenn litu björtum augum
til þess að eignast samastað fyr-
ir kórinn. Við sem vorum ný-
græðingar í starfinu skynjuðum
sterkan anda meðal kórmanna,
hvernig efla mætti starf kórs-
ins. En þótt félagsheimilið væri
risið þurfti virkt afl og þrek
kórmanna næstu árin svo rekst-
urinn væri tryggður. Þarna hóf-
ust kynni og samstarf okkar
Hjartar. Ekki verður sagt að
hann lægi á liði sínu. Hjörtur
var í fyrstu húsnefndinni og þar
var réttur maður á réttum stað.
Hann var mjög ötull liðsmaður
en allt starf kórmanna var unn-
ið í sjálfboðavinnu. Þeir sem
enn muna söngskemmtanir
Fóstbræðra á þessum árum
gleyma ekki þjónustulund
Hjartar sem stóð marga vakt-
ina. Þegar ég hugsa nú til baka
er það trú mín að Hjörtur hafi
notið þess mjög að þjóna fólki
og sjá til þess að allt væri með
þeim brag sem hann, snyrti-
maðurinn sjálfur, vildi að gestir
nytu. Hjörtur var alla ævi bind-
indismaður en fann ekki að þótt
aðrir hefðu vín um hönd. Hann
Hjörtur Ágúst
Magnússon