Morgunblaðið - 29.12.2021, Qupperneq 14

14 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 29. DESEMBER 2021
✝
Kristrún
Harpa Rúts-
dóttir fæddist 2.
júní 1952. Hún lést í
faðmi fjölskyldu
sinnar 14. desem-
ber 2021 á heimili
sínu í Kópavogi.
Foreldrar henn-
ar voru Rútur
Kristinn Hann-
esson hljóðfæra-
leikari, f. 16.8.
1920, d. 18.8. 1984, og Ragn-
heiður Benediktsdóttir hús-
móðir, f. 2.7. 1924, d. 5.7. 2013.
Systkini Hörpu eru Rut, f. 4.8.
1954, d. 3.12. 2021, Benedikt
Heiðar, f. 1.8. 1956, Jónas, f.
21.7. 1958, Hannes, f. 28.7. 1959,
Eygló, f. 3.12 1961, og Ragnar, f.
22.8. 1963. Samfeðra bróðir
þeirra er Albert Sigurður, f.
14.5. 1946.
Harpa ólst upp á Öldugötu í
Hafnarfirði. Eftir grunn-
skólanám hóf hún nám við
Flensborg í Hafnarfirði og það-
maður hennar er Eyþór Þórð-
arson f. 14.7. 1966, synir þeirra
eru Kristján Ægir, f. 5.3. 2008,
Þórður Ýmir, f. 25.5. 2011, og
Benedikt Þór, f. 25.5. 2011. Fyr-
ir átti Eyþór fjögur börn, þau
Inga Rafn, Eyrúnu Evu, Daníel
Rafn og Þóreyju Rut. Fyrir átti
Georg Þór dótturina Lilju, f.
15.2. 1970, maður hennar er
Þórhallur Birgisson, f. 21.12.
1959. Fyrir átti Lilja dótturina
Amy, f. 13.5. 2003, unnusti henn-
ar er Einar Örn Guðlaugsson, f.
4.1. 1997.
Harpa útskrifaðist úr Skrif-
stofu- og ritaraskólanum og
starfaði sem læknaritari á
Sjúkrahúsi Vestmannaeyja í
rúmlega 25 ár. Harpa var ötul í
starfi Sinawik og meðal annars
studdi hún þétt við bak manns
síns er hann gegndi æðstu stöðu
Kiwanishreyfingarinnar á Ís-
landi og Færeyjum sem um-
dæmisstjóri árið 1998-1999.
Harpa starfaði einnig fyrir
stéttarfélagið Stavey.
Harpa bjó í Vestmannaeyjum
í 46 ár, en fluttist á meginlandið
árið 2018.
Útför Hörpu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag, 29.
desember 2021, og hefst athöfn-
in klukkan 13.
an lá leið hennar í
þjóninn, var hún í
læri á Óðali hjá
Ólafi Laufdal. Árið
1973 skall á langt
þjónaverkfall. Í
kjölfarið árið 1974
fór hún á vertíð í
Vestmannaeyjum
og kynntist tilvon-
andi eiginmanni
sínum, Georg Þór
Kristjánssyni, f.
25.3. 1950, d. 11.11. 2001. For-
eldrar hans voru Kristján
Georgsson, f. 13.11. 1928, d.
12.4. 1977, og Helga Björns-
dóttir, f. 2.4. 1931, d. 17.2. 1994.
Harpa og Georg giftust á Þórs-
þjóðhátíð 6. ágúst 1976.
Börn þeirra eru: 1) Kristján,
f. 5.10 1975, kona hans er Alda
Gunnarsdóttir, f. 6.3. 1973. Son-
ur þeirra er Bjarni Rúnar, f.
10.6. 2013, en fyrir átti Kristján
soninn Georg Þór, f. 10.4. 2000.
2) Ragnheiður Rut, f. 23.6. 1977.
3) Helga Björk, f. 20.10 1982,
Mamma er konan sem heldur
í hönd þína fyrstu æviárin en
hjartað alla ævi.
Á þessum orðum vil ég byrja
minningargreinina um mömmu
mína.
Hún var með eindæmum góð
móðir. Hún hélt alltaf verndar-
hendi yfir okkur ungunum sín-
um, leiðbeindi, hrósaði og hugg-
aði.
Mamma var glæsileg kona.
Hún lagði alltaf upp með að við
börnin værum snyrtileg, hrein
og vel til fara. Þegar ég varð
eldri benti hún mér á að ganga
með reisn. Hafa bakið beint og
það skaðaði ekki að nota smá
rauðan varalit. Mamma var
smart og elegant, alltaf með
naglalakk á fingrum og tám og
vel til fara. Ég var heppnasta
kona í heimi að hafa slíka fyr-
irmynd, þó mér finnist gott að
hoppa í crocks og flíspeysu þeg-
ar fáir sjá til.
Mamma var gestrisin og gest-
gjafi af lífi og sál. Heimili henn-
ar var opið öllum, og tók hún
fólki eins og það var. Hún var
vinmörg og vinir okkar voru vin-
ir hennar. Margir þeirra leituðu
til hennar og elskuðu að eiga
gott spjall við Hörpu mömmu
eins og hún var oft kölluð.
Mamma elskaði alla tónlist,
sem var henni ástríða. Hún var
svo glöð að ég deildi með henni
áhuga á jazz og blús. Þá tónlist-
arstefnu dýrkaði hún og sótti
fjölda tónleika af áhuga og sér-
staklega eftir að hún flutti í höf-
uðborgina.
Mamma var besta amma í
heimi, hún dýrkaði og dáði
barnabörnin sín. Það má segja
að hún elskaði þau út af lífinu og
þau dýrkuðu hana, vægast sagt!
Hún bað oft um að fá strákana
mína heilu helgarnar í ömmu-
dekur. Hún var svo hress og
skemmtileg. Ég minnist þeirra
tíma sem við sungum og döns-
uðum í eldhúsinu hennar. Ég,
mamma og strákarnir mínir.
Mamma var mín besta vin-
kona og einnig minn besti ráð-
gjafi. Til hennar leitaði ég alltaf.
Ég er strax byrjuð að sakna
þess að geta ekki hringt í hana
og fengið ráðleggingar. Ég
nefnilega þarf ennþá á henni að
halda þó hún sé dáin. En til að
deyfa þann sársauka sem sorg
og söknuður er vil ég trúa því að
pabbi hennar og mamma, Rut
systir hennar og pabbi minn
hafa tekið á móti henni í ljósinu
með opna faðma.
Mamma mín var sterk og bjó
yfir æðruleysi alla sína tíð sem
sýndi sig í veikindum pabba á
sínum tíma. Hún hjúkraði hon-
um sjálf sem varð til þess að
hann fékk að eyða síðustu ævi-
dögunum heima í Víkinni í Vest-
mannaeyjum. Hún átti skilið frá
okkur að við hugsuðum um hana
á sama hátt. Við fengum hana
heim síðustu dagana og fyrir
það var hún svo þakklát. Hún
sagði oft í gegnum þann tíma
hvað hún væri þakklát fyrir okk-
ur börnin og Siggu bestu vin-
konu hennar. En hún gerði sér
ekki grein fyrir því hversu mikið
hún átti það skilið frá okkur.
Hún stóð alltaf eins og klettur
með okkur í gegnum öll árin til
síðasta dags.
Þetta ljóð samdi Sísí vinkona
mín til hennar:
Ljúfur ljósageisli blíður
Hefur ferðalag inn í hið mjúka vor
Í sumarlandinu draumaprinsinn bíður,
Svo undurfögur eru hennar spor.
Faðmurinn mjúkur og brosið svo blítt
Úr augunum skilningur skein.
Í nærveru hennar var ætíð svo hlýtt
Og ástin svo tær og hrein.
Í skýjaborg eru nú fagnaðarfundir
Er Harpa og Goggi faðmast á ný.
Þau horfa saman yfir liðnar stundir
Og minningin er svo björt og hlý.
Helga Björk
Georgsdóttir.
Elsku hjartans mamma mín
sem var jafnframt mín allra
besta vinkona hefur kvatt þenn-
an heim.
Mamma var litríkur karakter
sem elskaði lífið og naut þess
svo sannarlega að vera til, hún
var mikil félagsvera og elskaði
að vera í kringum fjölskylduna
sína og vini, þannig leið henni
best.
Alla mína æsku hvatti hún
mig áfram í öllu því sem ég tók
mér fyrir hendur, hún stóð eins
og klettur á bak við mig alla tíð,
besta mamma í heimi.
Mamma hafði ríka réttlætis-
kennd og ól okkur systkinin
þannig upp að rétt skal alltaf
vera rétt og að viðurkenna mis-
tök og fyrirgefa sjálfum sér og
öðrum væri það besta sem mað-
ur gerði til að ná góðum árangri
í lífinu.
Þegar ég hugsa til baka þá
kemur allt upp í hugann á sama
tíma því hún var alltaf með mér
í öllu sem ég gerði, sem er ekk-
ert skrítið því ég bar allt undir
hana áður en ég framkvæmdi,
hún tók þátt í öllu mínu og leiddi
mig áfram þegar ég þurfti á því
að halda.
Allar ráðleggingarnar sem ég
fékk frá henni voru alltaf réttar,
það var svo mikil gjöf sem hún
gaf mér.
Mamma var afar glæsileg
kona, vel lesin og gat tekið þátt í
öllum umræðum.
Hún vissi nánast allt um tón-
list, var mikill jazz- og blúsaðdá-
andi, það var fyrst og fremst
hennar uppáhalds.
Mamma var með hjarta úr
gulli, hún gaf fjölskyldunni sinni
og vinum mikið af sér, hún opn-
aði faðminn sinn og gaf öllum
tækifæri enda leituðu margir til
hennar.
Vinir mínir voru vinir hennar,
margir af þeim kölluðu hana
Hörpu mömmu, hversu yndis-
legt er að eiga svona ofur góða
manneskju að.
Hún kom til dyranna eins og
hún var klædd, var ákveðin og
sagði alltaf sína meiningu.
Mamma bjó yfir gífurlegum
styrk sem ég dáðist að alla tíð,
hún var æðrulaus og þakklát
fyrir allt, það kom svo sterkt í
ljós þegar pabbi veiktist fyrir 20
árum, hún sá um hann sjálf,
gerði það heima til þess að við
gætum öll verið saman á þeim
ofur erfiða tíma.
Sem betur fer gátum við
systkinin og makar ásamt Sig-
ríði Magnúsdóttur sem stóð eins
og klettur við bakið á henni gert
það sama fyrir hana, hún fékk
að vera heima í sínu umhverfi og
vera í kringum sína nánustu
þangað til hún kvaddi okkur,
það skipti hana og okkur sem
elskuðum hana öllu máli.
Það var alveg sama hversu
fullorðin við systkinin vorum,
hún var enn að ala okkur upp,
sem okkur fannst oft á tíðum
mjög fyndið og við hlógum oft
að þessu, hún vissi alveg að hún
væri enn að láta okkur ropa.
Það er þyngra en tárum taki
að hugsa til þess að hún sé farin
frá okkur, mjúki faðmurinn
hennar, allir kossarnir, ástin og
hvatningin mun aldrei renna
mér úr minni.
Ég er óendanlega þakklát
fyrir að hafa getað sagt henni
alla tíð hversu mikið ég elskaði
hana og hversu þakklát ég væri
fyrir ástríka og lærdómsríka
uppeldið sem við fengum.
Elsku bestasta mín, eins og
þú þá trúi ég því að elsku pabbi,
Rut frænka, ásamt ömmu
Röggu og afa Rút hafi tekið á
móti þér með opnum örmum og
leitt þig inn í ljósið.
Minningin um þig lifir í hjört-
um okkar um ókomna tíð.
Ég elska þig og ég sakna þín
óendanlega mikið.
Þín dóttir,
Ragnheiður Rut
Georgsdóttir.
Jæja þá er baráttan töpuð en
það er óhætt að segja að hún var
háð hetjulega eða síðan þetta
byrjaði allt í auganu fyrir þrem-
ur árum. Hún er komin í Sum-
arlandið þar sem ég efast alls
ekki um að pabbi hafi tekið vel á
móti sinni drottningu.
Mamma var einstaklega góð
kona sem vildi allt fyrir okkur
gera, ég tala nú ekki um barna-
börnin sem voru gimsteinarnir í
hennar lífi. Á uppvaxtarárunum
var mjög gott að eiga hana sem
mömmu, alltaf kærleiksrík og
oft og iðulega fékk maður að
heyra hvað henni þótti vænt um
okkur og elskaði. Það er einmitt
svo mikilvægt þegar krakkar
eru að vaxa og þá sérstaklega á
unglingsárum að heyra slíkt. Á
þessum árum voru vinir okkar
systkina mikið inni á heimilinu
enda allir velkomnir.
Og talandi um Víkina, þá var
alltaf gestkvæmt þar og er
Þjóðhátíð kannski besta dæmið
um það. Yfirleitt fullt hús og var
húsfrúin ávallt búin að gera allt
klárt þegar gestir komu svo allir
gætu haft það gott meðan á dvöl
stæði. Alltaf var gott að koma til
hennar á hlýlega heimilið henn-
ar við Bárustíginn og ég tala nú
ekki um þegar maður fékk
hennar frábæra mömmumat
enda frábær kokkur.
Þegar pabbi lést fyrir um
tuttugu árum sást vel úr hverju
hún var gerð. Aldrei kom til
greina að pabbi færi á sjúkrahús
heldur var hann heima alveg
fram á dauðadag og sá hún al-
farið um hann. Hún hafði reynd-
ar fengið sinn skerf af áföllum
og þá sérstaklega þegar móðir
hennar fékk heilablóðfall þegar
mamma var aðeins 12 ára göm-
ul, þá elst sjö systkina.
Það á eftir að verða skrítið að
heyra ekki frá henni aftur í sím-
ann þar sem rætt var um allt og
þá sérstaklega um okkar menn í
United en eitt það síðasta sem
við gerðum saman áður en hún
fór var að horfa saman á leik.
Ég þakka henni út í hið óend-
anlega fyrir ást á drengjunum
mínum tveimur og þá sérstak-
lega á þeim eldri, Georg Þór, en
þau áttu alveg einstakt sam-
band.
Þetta er mikill missir fyrir
alla stórfjölskylduna og munum
við Alda og peyjarnir sakna
hennar mjög mikið enda dásam-
leg í alla staði. Minningu hennar
verður haldið vel á lofti.
Ástarkveðjur og þakkir fyrir
allt, elsku mamma.
Þinn einkasonur, Kiddi.
Kristján Georgsson.
Elskulega Harpan okkar hef-
ur kvatt þennan heim. Við minn-
umst hennar með opinn hlýjan
faðminn, opnum hug, hlýju og
kærleik um það sem okkur lá á
hjarta. Af visku sinni leiðbeindi
hún okkur. Húsið hennar var
ávallt opið, gistirýmið nóg og
allir velkomnir. Hennar verður
sárt saknað.
Elsku mútta, við látum fylgja
með fallega ljóðið sem Amy
samdi til þín áður en þú kvaddir
okkur.
Ljóðið Harpa segir svo margt
sem segja þarf.
Harpa
Fegursta Harpan
er ekki sú sem englarnir spila á.
Það er amma mín
sem sterkir hljómar heyrast frá.
Úr sterkustu strengjum sem guð á
bjó hann til hörpuna.
Sem allir þrá.
Í hljómum hennar heyrist hátt
en þegar þeir deyfast verð ég sár.
Englar vilja Hörpu fá
og verndarengill verður hún þá.
(Amy Liljudóttir)
Ástar- og saknaðarkveðjur,
Lilja, Þórhallur (Halli)
og Amy.
Hún Harpa Rútsdóttir, más-
an okkar systkina frá Klöpp,
verður jarðsungin í dag.
Við erum öll ungir krakkar
þegar hún Harpa kemur inn í
Klapparfjölskylduna 1974. Hún
var okkur alltaf mjög góð og
gott að leita til hennar sama
hvað var og hvenær til að fá góð
ráð og alltaf gat hún hjálpað og
stóð með okkur í gegnum ým-
islegt.
Tók Þór með sér til Eyja
sumarið 1974 og leyfði honum að
vera með sér stráklingnum sem
var bara pínu peyi – svona hlutir
voru henni aldrei neitt mál.
Hún stóð eins og klettur á
bak við eiginmann sinn, Gogga í
Klöpp, sama hvað hann tók sér
fyrir hendur þá var hún alltaf
við hlið hans og nú hafa þau
sameinast á ný.
Takk fyrir allt og allt, elsku
másan okkar.
Elsku Kiddi, Ragnheiður Rut,
Helga Björk og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Klapparsystkina,
Margrét Grímlaug og Þór
Kristjánsson.
Það er liðin hálf öld síðan
Georg frændi minn kynnti mig
fyrir ungri unnustu sinni. Ég
veitti því strax athygli að í þess-
um unga líkama bjó gömul sál.
Það kom líka á daginn að Harpa
Rútsdóttir hafði barn að aldri
þurft að axla mikla ábyrgð þeg-
ar móðir systkinanna sjö veikt-
ist alvarlega í kjölfar heilablóð-
falls. Fjórum barnanna var
komið fyrir í fóstri en þrjú elstu
börnin urðu eftir í umsjá föður.
Engum getur dulist að mikil
ábyrgð hafi verið lögð á ungar
herðar elstu dótturinnar sem þá
var aðeins 12 ára gömul. Þetta
fannst henni eðlilegt í ljósi að-
stæðna, slíkt var æðruleysi
hennar þegar á barnsaldri.
Þannig var Harpa; jarðbundin,
raunsæ og sjálfsörugg. Það tók
þó verulega á þegar Rut yngri
systir hennar greindist með
krabbamein í sumar sem leið og
lést nokkrum dögum áður en
Harpa skildi við.
Það var þeim Hörpu og Georg
mikil gæfa að finna hvort annað
en þau gengu samstiga um vegi
lífsins allt til þess tíma að hann
lést allt of ungur árið 2001. Þau
reistu sér bú í hjarta Vest-
mannaeyjabæjar í húsinu sem
nefnt er Vík og stendur við
Bárugötu. Fyrir mér voru þau
einhvern veginn alltaf staðsett í
miðju félagslífsins í Eyjum, í
pólitíkinni og mörgum sameig-
inlegum áhugamálum þeirra. Í
kjölfar ágreinings við forystu
Sjálfstæðisflokksins í Vest-
mannaeyjum skömmu fyrir bæj-
arstjórnarkosningarnar 1994
bauð Georg fram sérlista sem
kostaði skjót viðbrögð og mikla
vinnu. Þar stóð Harpa í eldlín-
unni eins og klettur; hvatti
bónda sinn til dáða þegar á móti
blés og gaf ekkert eftir.
Ég hygg að góð skipulagning
og jafnaðargeð Hörpu hafi gert
henni kleift að sinna mörgum
verkefnum í senn; þótt börnin
yrðu þrjú starfaði hún utan
heimilis, lengst af sem læknarit-
ari á sjúkrahúsinu.
Harpa fylgdist vel með þjóð-
félagsmálum, tónlist og bók-
menntum. Það fór ekki fram hjá
neinum að hún naut uppbyggi-
legra samræðna allt til hins síð-
asta. Hún brosti breitt þegar
hún fékk góða viðmælendur og
félagsskap að sjúkrarúmi sínu.
Ég naut þess oft að vera gestur
á heimili Hörpu meðan hún bjó í
Eyjum og er ekki ofmælt að
heimilið var oft eins og hótel
enda allir velkomnir. Hún hafði
einstakt lag á því að láta öllum
líða vel í kringum sig og þóttist
ekki hafa neitt fyrir því að fá
skyndilega næturgesti á heim-
ilið. Ég hef sjaldan hitt mann-
eskju sem var jafnfær um að
láta sér annt um aðra. Harpa
var tónelsk eins og hún átti ræt-
ur til; sótti reglulega djass- og
blústónleika til Reykjavíkur. Þá
var gaman að skella sér með
enda Harpa mikil stemnings-
manneskja. Þegar illskeytt
krabbameinið tók sig upp fyrr á
þessu ári reyndi verulega á
styrk Hörpu og mannkosti, enda
var svo margt sem hún átti eftir
að gera í þessu lífi. Hún tók ör-
lögum sínum með jafnaðargeði,
kvartaði aldrei en hélt áfram að
huga að líðan náungans; hvort
sem var starfsfólk heilbrigð-
istofnunarinnar, vinir eða fjöl-
skyldan. Það var unun að fylgj-
ast með þeirri natni og elsku
sem börnin hennar þrjú auð-
sýndu móðurinni allt til hins síð-
asta. Það var alveg ljóst að upp-
eldið hafði einkennst af blíðu og
kærleika.
Ég votta fjölskyldu hennar og
vinum dýpstu samúð.
Katrín Theodórsdóttir.
Harpa Rúts kom til Eyja eftir
gos og vakti athygli hvar sem
hún kom. Hafnfirðingur, komin
af tónlistarfólki og var búin að
stíga í vænginn við hann Gogga í
Klöpp. Hann þekktu auðvitað
allir, þann góða dreng. Vinátta
okkar Siggu við hjónin sem
stóðu á sviðinu á Breiðabakka
og játuðust hvort öðru fyrir
opnu hafi, fjallasölum og úteyj-
um byrjaði í Eyverjasalnum.
Vinátta sem stóð meðan stætt
var. Við áttum saman ótrúlega
skemmtilega tíma. Lyftum Ey-
verjum í hæðir og unnum allar
kosningar. Hrekkjalómafélagið
og allt brasið í kringum það var
auðvitað einstakur tími gleði og
mikillar sveiflu. Það var ekki
eins og við Goggi kæmum alltaf
heim á réttum tíma eftir
Hrekkjalómafundina. Nema
þegar fundirnir enduðu í stof-
unni í Vík og við spiluðum plötur
fram á næsta dag. Spilakvöld
okkar hjóna stóðu yfir í mörg ár
og við ferðuðumst saman. Vor-
um vinir. Harpa átti mjög erfitt
með að tapa í spilum. Hún var
reyndar ferlega tapsár þegar
illa gekk en þá hlógum við Goggi
þeim mun meira. Við höfðum
kannski ekki bekennt lit eða
spilað út frá röngu spili, þá varð
andrúmsloftið rafmagnað. Þessi
glæsilega kona hafði líka skap
og svo var hún svo óþarflega ná-
kvæm. Það varð allt að vera í
röð og reglu, spilin heimilið, allt.
Harpa Rúts var forfallin meyja
þó hún væri tvíburi. Það var allt
undirbúið, græjað og gert. Ekki
kastað til höndunum, allt vandað
og snyrtilegt. Hún var svo ná-
kvæm að það skildi það enginn
nema önnur meyja. Hún var vel
að sér um tónlist og tónlistar-
menn, uppalin á tónlistarheimili.
Ég heimsótti Hörpu þegar hún
lá banaleguna heima. Sigga stóð
þar með vinkonu sinni og börn-
um hennar eins og klettur þegar
Harpa tók síðustu gönguna. Ég
stóð við rúmið hennar og horfði
á hana. Þarna þekkti ég mína
konu. Hún var svo mikið með-
’etta. Hún leit svo vel út og fór
strax að tala um gamlar minn-
ingar. Það kom bros í augun
hennar þegar hún þakkaði svo
innilega fyrir allar gömlu stund-
irnar og tímann okkar saman.
Hún var farin að hlakka til að
hitta Gogga eftir nær 20 ára að-
skilnað. Ég bað hana að skila
kveðju til hans frá okkur Siggu.
En það var nóg að gera. Harpa
var að skipuleggja útförina sína
eins og sönn meyja gerir. Hún
talaði um dagskrána, lögin og
flytjendur eins og hún væri að
undirbúa 70 ára afmælið sem
hún náði aldrei að lifa. Ási, hún
Védís var hérna áðan. Hún var
að spila fyrir mig kvæðið um
fuglana. Ég vildi heyra flutning-
inn hennar á laginu áður en ég
set það í sálmaskrána í jarð-
arförinni minni. Þú hefðir átt að
vera hérna Ási og hlusta á hvað
hún var dásamleg. Jarðarförinni
minni, hugsaði ég. Hún var svo
sterk, svo viss og sjálfri sér lík.
Svo tíguleg og falleg kona. Þá
reisn tók hún með sér úr þessu
lífi. Það skipulagði hún sjálf og
allt var eins og hún vildi hafa
það til hinstu stundar. Sigga
mín og Harpa voru vinkonur í 45
ár. Sú vinátta var reist á trúnaði
og trausti. Fram á síðustu
stundu. Þegar tónarnir frá Vé-
dísi heyrast úr Fríkirkjunni
vestur Flóann kveðjum við
K. Harpa
Rútsdóttir