Lindin - 01.02.1948, Blaðsíða 7

3
3
tunglið v&r hátt á heiðum himni og lýsti allt upp með sínum einkenni-
lega bl&leita bjarma. Hvasst var og nístings-kuldi,---- snjófannir
hingaö og pangaö í liegóum, og alls staöar speglaöist tunglið í
ísnum, par sem eitthvaö vatn hafði áöur veriö.
Elcki pýdcii mikið aö standa parna alla nóttina og glápa hver á
annan, svo bakpokum og skíöimi var lyft á bokin og síöan prammaó
af stað upp í skóg. Allerfitt var aö fóta sig á veginum, pví, ^egar
frostið skall á, hefur hann allur verið fióandi í vatni, og var pví
nú sem ein íshella,- og þótt noröan-vindurinn staeöi beint í f&ngiö
varð félögunum brátt all-heitt af göngunni, pví þeir voru í meira
lagi vei klaiddir í þessum kulda. Brátt fóru svitaperlur aö sjást
á andlitum peirra,- og þið ráöiö, hvort þiö trúiö pví, eða ekki,-
pá uröu svitaperlurnar ao glitrandi ísdropum, jafnoðum og peir
hrutu af andlitum þeirra, og niður á jöröina.
Er göngugarparnir fóru að nálgast hliðið á skóginum, tekur sá,
sem fyrst gekk, eftir ^ví, að einhver dularfull ljós eru á hreyfingu
nokkuð framundan. Hvað getur þetta nú verið? Ljósagangur seint um
kvöld hérna upp á micri heioi, og það í roki og hörku-gaddi, pegar
hver óvitlaus maður ætti aó halda sig innan húss í hlýjunni(hm,—
petta er nú víst ekki komplíment fyrir okk&r ágætu félaga). En
viti menn,- pegar komiö er nær, kemui1 í ijós,- aö ^essi ljósagangur
stafar frá tveimur jeppum og vörubíl, sem þarna stóöu. Voru parna.
samankomnir flestir ef ekki allir bænaurnir úr sveitinni í kring,
sem allir voru að hjálpast aö við að ná upp jeppa-bíl, sem sokkið
hafði parne í bleytu, en síðan frosið niöri er frostic skall á.
Urðu peir heldur en ekki hissa, er f jórmenrn-ngarnir komu prammandi
parna að, og hafa efalaist ekkert skilið í pví, sem von var,- hvers
vegna peir varu aö pvælast parna á pessum tíma árs. Létu peir félagar-
nir fjórir nú ekki standa á sér að hjálpa til meö björgunarst&rfiö,
og hættu ekki fyrr, en jeppinn var kominn upp á vörubílinn og öll bænd
ahersingin lögó af staö nióur eftir. Tóku piltarnir þá aftur upp
föggur sínar og héluu áfram niour að skála. Var skollin á