Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maí 2022, Blaðsíða 10

Siglfirðingablaðið10
Gylfi Ægis varð ætíð fyrir valinu, enda elstur. Þá kom helst
til greina að fara niður á bryggjur, upp í fjall, gera at, smíða
kajaka, smíða skúr eða lyfta járnum. Að fikta við reykingar
kom seinna. Að eltast við stelpur sem aðalverkefni kom
líka seinna, enda þótt það áhugamál hafi alltaf blundað
grunnt í undirmeðvitundinni alveg frá 7 ára aldri minnir
mig. Fjallaferðirnar urðu margar, en það var ekki farið víða.
Helst var það Hvanneyrarskálin, Litli toppur Miðtoppur
og Stóri toppur eins og við kölluðum fjallatoppana norðan
Hvanneyrarskálar og svo Sauðanes vitanlega. Ferðir á
Sauðanes voru svaðilfarir.
Feigðarflan- eitt af mörgum
Eitt sinn ákváðum við að reyna að ganga fjörurnar út
(norður) fyrir „Stráka“ og þannig að Sauðanesi. Við
vissum af kletti norðarlega undir Strákum, sem nefndur
var Forvaðinn og stóð nokkuð út í sjó. Sjórinn skall á
klettinum, en í útsoginu mátti grilla í fjöru framan við.
Gylfi reið á vaðið og hljóp út fjöruna í útsoginu. Hann var
varla kominn langt þar til aldan skall á aftur. Hann skolaðist
í land. Þá var honum nóg boðið og vildi fara heim, sem
hann og gerði. Við hinir vorum ekki á því að gefast upp.
Við ákváðum að klifra upp klettinn í þeirri von að fara
niður í fjöruna hinum megin. Þegar við vorum komnir
um 10­20 metra upp, sáum við að það var enginn vegur að
komast niður í fjöruna aftur norðan Forboðans. Það sem
verra var, það virtist vonlaust að komast niður aftur sömu
leið og við komum. Það var því ekki um annað að ræða en
að halda áfram, skáhallt upp – yfir klettaskorninga og gil,
en þau voru mjórri eftir því sem ofar dró. Þannig fikruðum
við okkur áfram, með lífið í lúkunum bókstaflega­ ekki
annað að gera en að halda áfram, hægt og varlega. Við
vorum sem betur fer ekki mjög lofthræddir á þessum tíma,
enda vanir klifri í síldartórunum. Yfir komumst við ­lífi og
limum fegnir þegar við komumst til Trausta á Sauðanesi.
Held að ég hafi hvorki fyrr né síðar komist í hann krappari
en í þessari ferð.
Við söfnuðum steinum í Sauðanesferðunum. Eitt sinn
ákváðum við að ganga hefðbundna gönguleið frá Sauðanesi
til Siglufjarðar, inn Dal (Dalabæ?) og þá væntanlega að
koma niður Skjöld ofan fjárréttanna Siglufjarðarmegin. Á
miðri leið upp fjallið ákváðum við hins vegar að fara norður
fjallahrygginn og koma niður í Hvanneyrarskál. Fannst að
það hlyti að vera stysta leiðin í Villimannahverfið. Þessi
leið reyndist lengri og torfarnari. Það er ekki hægt að
komast niður í skálina hvar sem er. Þessi gönguferð stóð
fram á kvöld og komið kolniða myrkur. Leitarflokkar voru
sendir út með Björn Friðbjörnsson í fararbroddi. En við
komust þó sjálfir heilu og höldu heim þótt seint væri.
Villimenn í afmæli hjá Jóhanni Ág. Sigurðssyni líklegast í
feb. 1958. F.v. Valtýr, Ingi, Lýður, Ævar, Gunnar Pálsson,
Friðbjörn, Hinrik Thorarensen og Gylfi Ægis.