Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - apr. 2018, Síða 12

Siglfirðingablaðið
því. Ég byrjaði snemma að taka til
hendi í atvinnulínu. Vann á síldar-
plönum, var sendill á Símstöðinni
og vann hjá Alþýðuokknum, bæði
á skrifstofunni í Aðalgötu og við
að bera út Alþýðublaðið. Sú at-
vinna var á vegum Haraldar Gunn-
laugssonar og þegar ég kvartaði
yr því að hjólið mitt væri gamalt
og þreytt taldi hann lítið mál að
lána mér nýja sænska hjólið sitt.
Náungakærleikurinn var ráðandi.
Á Hótel Siglurði voru margir sér-
kennilegir karakterar sem gaman
var að fylgjast með og vera samferða
í línu. Eftirminnilegastur er líklega
Frans Jónatansson, kenndur við
Málmey, en þar hafði hann verið
stórbóndi og útvegsbóndi. Hann
hafði ætlað að færa út kvíarnar í út-
veginum og gera út frá Bæ á Höfða-
strönd. Hann skildi eiginkonuna
eftir í Málmey með margt fólk í
vinnu og vegna þrengsla þurfti einn
piltanna að sofa í hjónaherberginu.
Sá piltur gerðist full heimakominn.
Frans ætlaði að reyna að bjarga
hjónabandinu með því að þau
hjónin yttu til Sigluarðar en ekki
tókst það og einn fór hann þangað
og bjó á Hótel Siglurði í mörg ár.
Lífssögurnar skrifast oft merkilega.
Hann var sjálfsagður gestur öl-
skyldunnar í jólamatnum og það
er sérstaklega eftirminnilegt að
hann spilaði á orgel jólalögin
eftir nótum.
Uppvaxtarárin og myndlistin
Við snúum næst talinu að mynd-
listinni sem varð stærsti hluti ævi-
starfs Ragnars Páls, mun stærri hluti
en tónlistin sem við komum síðar
að. Heimild um myndlistaráhuga
hans nnst m.a. í minningargrein
sem frænka hans, Elín Haraldsdóttir,
skrifaði um Ölmu móður hans:
„Hún minnti mig ávallt á Elínu
ömmu og það líf sem ég átti hjá
afa og ömmu í gamla húsinu á Sigló,
ömmu við gömlu kolavélina en
nýja Rafha-eldavélin stóð ónotuð
hinum megin, því það var einhver
nýjung sem amma kunni ekki að
meta, Ragnar Páll að teikna á
móðuna á gluggunum, a að fara
í Skipaverslun Víkings, kötturinn
að leika sér á gólnu, og Jói sovét
í ka. Á þeim tíma skiptu mínútur
ekki máli."
Gefum honum orðið:
Áhugi minn á teikningu byrjaði
snemma. Ég var síteiknandi hafði
gaman af að teikna andlitsmyndir
og ýmis mótíf til dæmis brakka,
bryggjur og báta sem hurfu með
tímanum og litlar sem engar heim-
ildir eru til um nema þessar teikn-
ingar. Ég var á unglingsaldri feng-
inn til að teikna og mála, ásamt
Ragnari Sveinssyni, u.þ.b. 8 fermetra
planka fyrir 17. júní hátíðarhöldin
1955. Myndefnið var fornmenn
og Sigluörður. Ég sá um menn-
ina en nafni minn um öllin. Máln-
ingu snöpuðum við saman, sumt
fékkst hjá Georg Fanndal og Kaup-
félaginu en að lokum leituðum við
til Egils Melsted sem átti til reið-
hjólalakk í öllum litum regnbogans.
Vinnan við þetta fór fram í ænga-
plássi karlakórsins Vísis þar sem
voru stífar ængar fyrir hátíðar-
höldin og terpentínulyktin og guf-
urnar fóru bara ágætlega í kórfélagana
og okkur. Við fórum allir eldhressir
út í sumarnóttina.
Ég ákvað að það að teikna og mála
væri það sem mig langaði til að gera
í framtíðinni. Ég hafði hitt Kjarval
þegar ég bjó hjá foreldrum mínum
á Klaustri í eitt ár, 8 ára gamall. Þar
birtist allt í einu hár og grannur
maður með hatt á höfði. Röddin
var djúp og eftirminnileg. Hann
bjó í tjaldi og eldaði á prímus en
hafði brennst á hendi og það var
ástæða komu hans til föður míns,
læknisins. Hann gaf svo föður
mínum að launum fyrir læknis-
verkið stórt málverk af Keldunúpi,
málverk sem ég hreifst af. Altaris-
taa Sigluarðarkirkju, málverk
Gunnlaugs Blöndal af sjómönnum
í sjávarháska, hafði líka alltaf heillað
mig og ég sá í þeirri mynd m.a. svip
af Páli í Lindarbrekku. Uppástunga
um nám í arkitektúr var tekin til
umhugsunar en að loknu gagnfræða-
pró skráði ég mig í Myndlista- og
handíðaskólann í Reykjavík, einn
langan vetur. Lúðvíg Guðmunds-
son var skólastjóri og Sigurður
Sigurðsson yrkennari. Kennarar
voru m.a. Sverrir Haraldsson, Sigur-
jón Ólafsson, Björn . Björnsson
12
Síldin kemur. Málverk: Ragnar Páll. 90x125 cm