Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1947, Blaðsíða 17
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi:
Ljóðaóvarp
flutt að Rey\holti við afhjúpun Snorrastytt-
unnar 20. júlí 1947.
Enn sáu Austmenn
íslands jökla
hefja úr hafi
hadd sólroðinn.
Óð knör kólgu,
unz klakaborgin
breyttist í byggðir
og bláa firði.
Enn nýtur æskan
arfsins forna
frá niðjum Noregs,
er námu landið.
Kvistur kynborinn
skal kjarnann muna,
þótt lim Iaufgist
í landi nýju.
Aldrei hafa ættir
Islands byggða
borið hug betri
til bræðra sinna.
Göfuga gesti
er gott að hýsa.
Kær er koma þín.
konungssonur.
Vernduðu vættir
vorar byggðir,
þótt nætt hafi nepjui
nístingskaldar,
ógnir illræmdar
yfir dunið
og sár sviðið
í sjö aldir.
Minningar margar
úr moldu rísa,
döggvaðar dreyra
dauðra kynslóða.
Ber við bláheiði
baðm mikinn,
stofn Sturlunga,
stjörnum glæstan.
Bálist í barmi
blóðsins eldar,
lýtur öld engum
ísalögum;
kostir og kyngi
reyna krafta sína,
höggva hendur,
en hugur yrkir. —
Svo var ætt Egils
til erfða borin.
Undi þó einn,
er aðrir börðust,
skrjáfi í skinni
og skornum penna.
Gerðist af gnýr,
uns geirar sungu
og fylkingar fræknar
til foldar hnigu.
Sjálfur sat hann
í sölum inni,
lærður í lögum
lífs og dauða.
Andi innblásinn,
í eldi skírður,
veit vegaskil,
þótt veröld sortni.
Sá hann sýnir
og sagnir skráði,
örlagaóðinn,
sem aldrei fyrnist.
Enn hefur enginn
íslands hróður
á voldugri vængjum
víðar borið.
í vað viðsjálan
veiddi marga
illvíg öld
og undirförul,
15