Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1947, Blaðsíða 81

Norrœn jól
blygðun. Presturinn, hann síra Stefán, hafði haldið áminningarræðu yfir þeim og
það fyrsta spurningardaginn á föstunni! Það var ekki líklegt, að þau gleymdu
því nokkurn tíma. Einkum höfðu hin síðustu dularfullu orð hans um mannlegt
eðli haft djúp áhrif — næstum því vakið hjá þeim óhug, þó þeim nú reyndar
væri merking þeirra með öllu huhn.
Rósa hafði nú reyndar enga áminningu fengið, en samt var henni engu hægara
innan brjósts. — Hún var krossberi, hafði hann sagt. Hún skildi vel, hvað hann
átti við með því . . . En sjálfsagt hafði hún nú mannlegt eðli lika. Gott, þegar
það var gott, illt þegar upplagið var illt. Það hafði sjálfsagt verið mælt til hennar
eins og hinni . . . Mannlegt eðli?
Hún þurfti ekki að kvarta undan spurningarsystkinum sínum, sem hún varð
samferða á heimleiðinni: Þau hugsuðu um hana, töluðu lágt um hana og við
hana og höfðu hana á milli sín, svo að hún drægist ekki aftur úr. Stúlkurnar
vildu skiptast á um að leiða hana. Það var svo sem auðséð, að þau vildu ástunda
það góða, eins og presturinn hafði sagt. — Hún var krossberi — og hún skyldi
heldur ekki þurfa að ganga ein neitt af leiðinni. Nei. Þau, sem þurftu að fara
lengra en hún, ætluðu að fylgja henni alveg heim í hlað — það var svo sem enginn
krókur, sögðu þau öll.
En einmitt þessi umhyggja í sambandi við það, sem á undan var gengið,
gerði það að verkum, að Rósa í fyrsta sinn á ævinni fann til þess, að hún var
fötluð — að hún var Halta-Rósa — og gat aldrei orðið neitt annað. Hún var öðru
vísi en öll önnur börn — var merkt — varð að bera sinn kross, sem Guð hafði
lagt á hana. Við því varð ekkert gert, eins og presturinn hafði sagt . . . Og það
var sjálfsagt ljótt og óguðlegt að mögla, þó það væri ekki nema með leyndustu
hugrenningum. En hún var nú samt ekki langt frá því að hata stutta fótinn sinn
— vesalings stutta fótinn, eins og faðir hennar var vanur að segja.
5.
Fyrst framan af reyndi hún að láta ekki á neinu bera. Hún hugsaði um
ástundun hins góða eins og hin, og um mannlegt eðli — þegar það var gott . . .
En brátt varð það of mikið fyrir hana.
. . . Hún var hölt, hölt, hölt . . . orðið hljómaði hið innra í hug hennar,
ýmist eins og því væri hvíslað, eða það hrópað með þrumurödd . . . Hölt, hölt,
hölt . . . Henni fannst hún verða þess vör, að hinir krakkarnir væru alltaf að
79