Austurglugginn - 14.11.2014, Blaðsíða 6

6 Föstudagur 14. nóvember AUSTUR · GLUGGINN
Veitingamaðurinn Þráinn Lárusson
stendur í stórræðum þessa dagana við
að endurbæta húsnæði Valaskjálfar á
Egilsstöðum. Hann á og rekur einnig
stærsta hótel fjórðungsins á Hall-
ormsstað og vinsælan veitingastað á
Egilsstöðum. Hann kom austur með
borð og kommóðu fyrir þrettán árum
í stutt frí frá rekstri veitingastaða í
Mexíkó. Austurglugginn settist nið-
ur með Þráni og ræddi við hann um
uppbygginguna, heimshornaflakkið
og mexíkóska matargerð.
„Ég ætla að gera alla skapaða hluti.
Ætli þetta sé ekki eilífðarvinna?“ segir
Þráinn. Við sitjum í hliðarsal í Vala-
skjálf. Inni í stóra salnum er að byrja
leikæfing og við heyrum í borvélum
og sögum þar sem verið er að vinna
í leikmyndinni. Í gegnum gluggann
berast skruðningar frá gröfu sem
hamast á klöpp. Þar á að koma alls
250 fermetra hús með veislusal á efri
hæðinni og afþreyingarsvæði á þeirri
neðri en Þráinn er ekki tilbúinn að
ljóstra strax upp hvað verði þar. Áður
en við settumst niður gengum við um
húsið. Gengið var frá kaupum Þráins
á því í byrjun september og fyrst var
ráðist í að lagfæra félagsheimilið sem
opnað var árið 1966. Þar hefur verið
tekið frá stóru gluggunum í salnum,
hann málaður í ljósu og opnað inn í
hliðarsalinn. Samansafn af drasli er
í bíósalnum uppi undir risi. Þráinn
stefnir á að hefja bíósýningar á ný
en fyrst þarf að taka salinn í gegn
og meðal annars lyfta þakinu. Þrá-
inn slær þó varnagla. „Það er ekkert
launungarmál að það eru ákveðnir
þættir varðandi byggingareglugerðir
sem geta komið í veg fyrir þetta.“
Iðnaðarmenn eru að störfum í hótel-
hlutanum, sem er tólf árum yngri. Á
efri hæðinni er verið að mölva flísar
af baðherbergjum. Í 17 af 39 her-
bergjum þarf að rífa allt inn í stein.
Hin eru nýuppgerð en á þeim verða
þó gerðar töluverðar breytingar.
„Vandamálið er að herbergin eru
lítil og því þarf að horfa til annarra
þátta til að gera hótelið aðlaðandi.
Það er ekkert gaman að opna inn í
skáp. Við ætlum að fara aðrar leiðir
til að koma gestunum á óvart og
fanga athygli þeirra. Það verður ekk-
ert svona hótel á Austurlandi, jafn-
vel ekki landinu. Við ætlum líka að
leggja áherslu á aðra þætti í þjónustu
og vera með nýbreytni í henni og mat.
Við ætlum hvorki að keppa við aðra
eða okkur sjálf heldur bæta í flóruna.
Við getum ekki gert eins og hinir.“
Í kjallara hússins eru líka iðnaðar-
menn, þar er verið að koma upp
vinnslueldhúsi sem verður stærra
en það sem er á efri hæðinni. And-
dyri félagsheimilisins verður ekki
breytt strax en gert er ráð fyrir að
framkvæmdunum verði lokið áður
en ferðamannatraffíkin byrjar í vor.
Hvað varðar félagsheimilið segist
Þráinn hóflega bjartsýnn. „Ég sé
fyrir mér að reyna þetta í þrjú ár en
ef ég sit uppi með tómt hús og tap-
rekstur, því menn mæta ekki á það
sem er boðið er upp á, þá get ég ekki
staðið í þessu. Ég er líka með plan B.
Það eru til teikningar af þeim hluta
sem hóteli en mig langar ekki að fara
eftir þeim.“
Valaskjálf skipar sérstakan sess í
hugum margra Héraðsmanna – og
reyndar fleiri Austfirðinga. Þangað
sóttu menn margvíslegar samkomur:
Böll, skemmtanir, leiksýningar og
það gegndi meira að segja hlutverki
íþróttahúss fyrstu árin. Þráinn hefur
ekki þá tengingu og viðurkennir að
þrátt fyrir að hafa búið á svæðinu í
meira en áratug hafi hann sjaldan
komið inn í húsið. Aðspurður um
hvenær hann hafi farið að hugsa um
að kaupa á húsið bendir hann á tvær
skemmtanir sem hann sótti þar í vor.
„Þarna sá ég fullt af fólki sem skemmti
sér vel og hugsaði um af hverju í
ósköpunum væri ekki einhver að
gera eitthvað fyrir það. Fólk var búið
að segja mér að félagsheimilið væri
æxlið, það væri erfitt að reka það
og ómögulegt. Ég er samt einhvern
veginn þannig að eftir því sem fleiri
segja mér að hlutirnir séu ómögulegir
fæ ég meiri þörf fyrir að reyna mig
á þeim. Ég hugsaði hins vegar með
mér að í því gætu verið sóknarfæri.
Það er ekkert hótel á Héraði sem
hefur almennilegan sal undir árshá-
tíðir eða ráðstefnur.“
Heimamenn töluðu húsið
niður
Þrátt fyrir að ræturnar skorti gremst
Þránni hvernig ímynd Valaskjálfar
hefur þróast síðustu ár. „Ég var bú-
inn að horfa lengi á húsið og fannst
skelfilegt hvernig fyrir því var komið.
Það var ekki nokkur maður sem gerði
sig líklegan til að kaupa það. Húsið
hefur verið í mikilli niðurníðslu eins
og hver maður sem komið hefur
hingað inn hefur séð. Það er hins
vegar skömm að því hvernig íbúar
hafa talað niður þetta hús þar sem
stór hluti þeirra ólst upp. Að mörgu
leyti er það í betra ástandi en ég
gerði mér vonir um. Ég hef sagt að
ég hafi borgað 10% meira fyrir það
en ég ætlaði mér og sá svolítið eftir
því. Eftir á held ég hins vegar að ég
hafi gert fínustu kaup. Ég reikna
samt ekki með að hafa nokkurn tíma
neitt út úr rekstri félagsheimilisins.
Ég held að ég fái aldrei þá peninga til
baka sem ég hef sett í það en ef það
eykur lífið í bænum get ég hagnast
á tengdum rekstri, svo sem fengið
betri nýtingu á hótelið,“ segir Þrá-
inn og bendir á að ekki séu allar hans
rekstrareiningar byggðar upp til að
skila hagnaði. „Ég keypti sjoppuna
á Hallormsstað og eyddi nokkrum
milljónum í að gera hana upp. Hún
stendur varla undir launakostnaði en
varð að vera til staðar.
Ég ætlaði mér heldur ekki stóra hluti
með Saltið, bara að sýna að hægt
væri að reka slíkan stað ef það væri
gert almennilega. Ég er bæjarbúum
gríðarlega þakklátur fyrir þau við-
brögð sem þeir hafa sýnt. Það var
gríðarlega mikil fjárfesting en ég
ákvað að gera þetta almennilega
eða sleppa þessu. Ég held að oft
hafi menn gert hluti hér þannig þeir
tækju frekar viljann fyrir verkið. Það
þýðir ekkert að bjóða íbúum hér upp
Þráinn Lárusson
„Héraðið þarf á
manni eins og
þér að halda“