Viljinn - 01.12.1958, Blaðsíða 10

10
Að móðir geti skapað nýjan Shakespear með því að lesa
verk hans, eða nýjan Bethoven með því að hlusta á tónverk hans,
eða nýjan Kjarval með því aö horfa á tvö, þrjií strik eða dopp-
ur á dáknum hans - engan veginn, segi eg. En það er eitt, sem
eg er sannfærð um, og það er að það hefur góð áhrif á móðurina,
það hefur andlega og lxkamlega uppbyggjandi áhrif á hana sjálfa.
Allt, sem lyftir huganum upp fyrir amstur hins daglega
lífs, allt þaö, sem er fagurt og gott, allt slfkt hefur jákvæð
áhrif, bætandi áhrif, hjálpar til að láta smámuni hins daglega
lífs ekki setja sig ár jafnvægi. Að ástand móðurinnar á með-
göngutímanum sé jákvætt, að hán gleðjist yfir því ástandi, ser^fc
hán er í, að hán elski barnið, sem hán gengur með, að hán hlal^n
til þess, sem bíður hennar, þegar hán er krýnd kóránu lífsins,
þegar hán fullkomnar það verk, sem hán hefur verið sett í heim-
inn til - í stað þess að kvíða, - þá gefur hán líka án nokkurs
efa barninu sínu þá beztu lífsbyrjun, sem hægt er - auk þess
að fela það í hendi Guðs.
Hvað getum við? Hvers erum við megnug án hjálpar frá
hendi hans?
Ef við ætlum að standa á eigin fótum og ala börn okkar
upp í góðum siðum án Guðs - ó, vinir, það getur ekki farið vel.
Hvert það barn, sem fer á mis við það, að móðirin feli
það í hendi Guðs, hvert það barn, sem fer á mis við að læra
fögur vers og bænir viö móðurkné, þaö missir það dýrsta og
bezta, líf þess er byggt á skjálfandi grundvelli, sem getur
hrunið fyrr en varir.
1 upphafi minntist eg á margt það, sem góð móðir gerir
fyrir barn sitt. Eg held að góð dóttir, eða góður sonur geti
fyrirgefið mömmu allt, þó henni hafi greinilega mistekizt í
þessu eða hinu. En það er eitt, sem kemur allt af að í lífi
hvers einstaklings: Þrá, löngun til þess að eiga Guð - þakk-
læti til móðurinnar, sem sáði og kenndi fögru versin og bæn-
imar við brjóst sér - eða þá tregi og söknuður, hryggð: Hán
kenndi mér aldrei neitt um Guð, hán mamma þekkti ekki Guð.
Og þess vegna bið eg, kæru mæður, látið slíkt ekki henda
ykkur. 0, nei, látlð ekki slíka ógæfu henda bömin ykkar, að
þið hafið ekki haft tíma til að staldra við örlitla stund við
litla rámið á kvöldin, og fela barnið ykkar í hendi Guðs.
Það særir hjarta mitt stöðugt, þegar eg sé lítið bam,
sem þvegið hefur verið af handahófi og síðan fleygt x rámið
hálfgrenjandi, kallandi á mömmu, en hán mátti ekki vera að
því að sinna því - litla barninu sínu, hán þarf að gera eitt-
(Framh. á bls. 16)