Borgfirðingabók - 01.12.2009, Blaðsíða 22

22 Borgfirðingabók 2009
(t. d. tóbakspunga) var elt, þ. e. þæft
milli handanna þangað til það varð
mjúkt og voðfellt. Þetta var einkum
verk gamalmenna og stálpaðra
krakka, en skinnaverkunin var
annars karlmannsverk heima.
Aðstaða til þvotta á þessu fjöl-
menna heimili var mjög bágborin
og batnaði líklega ekkert með til-
komu nýja hússins 1927. Í gamla
torfbænum mátti þó nýta hlóðaeld-
húsið til vatnshitunar. Einstaka
sinnum á sumrin var farið með
þvott suður í hvör sem kallað var.
(Hylur í Norðurá þarna í nánd heitir
Hvararhylur, en þessu nafni eru
laxveiðikarlar seinni tíma búnir
að brengla eins og fleiri gömlum
örnefnum í ánni og á bökkunum.)
Í farvegi Norðurár í landi Einifells er volgra á tveimur stöðum
í flæðarmálinu. Á öðrum staðnum mátti vel skola úr þvotti. Farið
var ríðandi í þessar ferðir, þvotturinn og annað sem til þurfti reitt
á áburðarhesti og venjulega farið yfir ána á Girðingunum, sem var
sjaldfarið vað á móts við Girðingalæk sem rennur á merkjum Laxfoss
og Litlaskarðs og ekki fært nema lítið væri í ánni. Þetta voru nokkurs
konar skemmtiferðir og fengu krakkar að fara með kvenfólkinu. Á
nálægum stað í gljúfrinu er volgur pollur þar sem var hægt að baða
sig en of grunnur til að synda í. Þar busluðu krakkar meðan konurnar
þvoðu.
Inniverk karlmanna á vetrum voru einkum gærurakstur, hross-
hársvinna og gerð reipa því að mikið þurfti af þeim meðan allt hey
var bundið í bagga til heimflutnings. Reiðingsdýnurnar þurfti líka
að stanga saman úr striga, togi eða tréull með sérstakri reiðinganál
því að torfið á Laxfossi var ónothæft í reiðinga. Þar við bættist á
fyrri árum gerð silunganeta og hleðsla rjúpnaskota. Vefstóll var aldrei
settur upp eftir að ég kom að Laxfossi. Afi og Magnús kunnu að
vefa og fékkst Magnús talsvert við það í ellinni á Dvalarheimilinu í
Borgarnesi. Eftir að hætt var að vefa heima óf Gunnar Guðjónsson á
Þorsteinn Snorrason.