Rökkur - 01.03.1922, Blaðsíða 8

8
Nú einn, svo einn og húmiS eitt þig huggar.
Sú hugsun friSar: AS eins GuS þig sér.
En sérhver minning sálu þinni ruggar
í sólskin þess, er forSum hló viS þér.
Þú hrekkur viS. Og hrakorS ein þú heyrir.
Þér hrýtur tár af augum ; hvergi eirir.
Þín sál er fögur rós, en rót hver skorin.
Þín rétta jörS er þar, sem varstu borinn.
Nú einn, svo einn, Og hægt á hugans ál
nú húmiS sígur. Návist GuSs þú átt,
sem bergmál, brot úr söng í þinni sál.
Þú sér hann, skynjar vald hans, tign og mátt,
Nú veistu' aS móSir hver er milliliSur
manns hvers og GuSs. Þú starir, horfir niSur
á kaldan steininn. Svo til himins hátt.
Þér hefir skilist hvað þú mikiS átt.
Ei lengur einn. Þú gengur, horfir hátt
og hjartaS berst, hver vöSvi þaninn er.
Þú elskar lífið aftur, ert í sátt
viS alla menn, því nú þú skilur ger.
Þú vildir eitt sinn sigra heiminn sjálfan,
aS sæi nafn þitt tignaS landiS, álfan.
Nú veistu köllun þína. Kofinn móSur,
er kongshöll fegri’, ef ertu sonur góSur.
'22.