Rökkur - 01.03.1922, Blaðsíða 7

7
Kvœði.
Aleinn í stórborg heims, er hallar degi
og heim, þaS orS, er aS eins minning rík,
ó, unglingssálin veik, þú vissir eigi,
aS veröld þessi gætí í stirSnaS lík
breytt hverri sálar þinnar varmri von.
Þú vildir heiminn sigra, fjallason,
er hliSum borgarinnar bar þig aS
og beiskja ein er nú í hjartastaS.
Aleinn í stórborg heims, er hallar degi
og heim, þaS oróiS, þér í sálu brann.
“Ó, gleSin ein mun verSa á mínum vegi",
svo var þín hugsun, og hún bergmál fann
hjá glópum þeim, sem gleymdu móóurráði,-
því glaumsins líf svo mörgu fögru spáSi,
er þá aS hliðum borgarinnar bar,
er breytti hugans ljósi í kulnaS skar.
Aleinn í stórborg heims, er hallar degi
og heim er orS, sem brennur þér í hug
og kofinn gamli, sól á láS og legi
—hve lyftir eigi sálu þinni á flug
sú myndin kær,—Þú málar aSrar fegri
og myndin ein er öSrum dásamlegri :
ViS rokkinn kona situr, silfurhærS,
er söng þig forSum, ruggaði í værS.