Rökkur - 01.03.1922, Blaðsíða 6

6
þar sem ungur, aldinn vinnur
af ást og finnur gleSi í því.
Noregur ! Á völlinn væna
vildi eg leggja þenna krans ;
íslendinga augu mæna
oft á hafsins bylgjufans,
sálir þeirra líSa, leita
í löngun uns þitt fjallaþil
birtist þeim og þýóa, heita
þakkarkveSju móSur til
senda yfir sæinn víSa
sérhvert lítiS kot þitt í,
senda niSjum sömu lýSa,
söng og kveSju enn á ný.
GuS þig blessi um öld og árin,
íslands kveðja til þín er ;
dótturlandiS telur tárin,
er tekin var hún, rænd frá þér.
En hún man og muna varman
minnar þjóSar fólk þitt á.—
SérSu ei, þjóS mín, björgin, bjarmann
bjarta landsins, yfir sjá ?—
'22.