Rökkur - 01.03.1922, Blaðsíða 9

9
Gangan þunga.
Nóttin er komin. Hjala haustsins vindar,
hljóSur eg veginn treS í urS og grjóti.
Nú skarta í mjallarfeldi fjallatindar
og foldin brosir stirndum himni móti.
Eg áfram held um eggjagrjót og klaka
og urSir, hraun og klungur, bygoum fjarri,
því fagra lít eg vonastjörnu vaka
á vetrarhimni, öSrum hreinni og skærri.
Ég áfram held, þó eríitt sé aS ganga
og enn sé langt að hinsta nætur-staS.
En fyr en varir styttist leiSin stranga.
Þá staSnum næ ég alt er fullkomnaS.
NiSdimt er úti. Næturkiljan þögnuS
og nóttin skýjatjöldum festing hylur.
En sál mín gleSst og finnur ríkan fögnuS :
Til fulls inig aS eins Drottinn sjálfur skilur.
Ég áfram held—og enn þá syrtir, syrtir
og alt er hljótt. Mig skelfir myrkriS svarta-
aS eins um stund, því aftur birtir, birtir,
af ást og þökk til Drottins slær mitt hjarta.
T6.