Rökkur - 01.09.1926, Page 11

9
stæði ekki á sama um það og þá gat
hann ekki stilt sig um að segja:
»0g þér, eigið þér nokkurn unn-
usta á vígstöðvunum?«
Hún roðnaði. Sagði ekki neitt. Hristi
höfuðið.
Alt varð svo hljótt. Hugsunin um
dauðann náði tökum á þeim báðum.
Hann vissi það fyrir, að dauðinn
beið hans, að það var skylda hans að
láta lífið fyrir Frakkland. Skyndilega
vaknaði þrá i huga hans, þráin eftir
því, að mega lifa til þess að njóta
ástarinnar. En skyldan bældi niður
þessa þrá samstundis.
»Ég verð þá liklega að íara«, sagði
hann. »En áður ég færi, vildi ég biðja
yður nokkurs. Mig langar til þess, að
biðja einn félaga minn, að færa yð-
ur nokkra smámuni, þegar ég er
fallinn. Ég þarf víst ekki að segja
meira. Eg veit, að þér skiljið mig«.
Hún leit á hann. Augun voru vot
af tárum, full mildi og meðaumkunar.
»t*ér komiðaftur. Það er ég viss um!«