Rökkur - 01.09.1926, Side 54

52
nokkur ár. Honum hafði gengið upp
og niður, eins og gengur. En hann hafði
unnið — ekki að staðaldri í fyrstu —
en annað veifið samt — og hann hafði
stnáharðnað. Smám saman mótaðist í
honum þrek eigi lítið. Það grundvallað-
ist á þeirri löngun, að sýna félögum
sínum, að hann — íslendingurinn —
gæti rækt störf sín eins vel og þeir —
gæti komið þannig fram yfirleitt, að þeir
virtu íslendingsheitið, sem hann bar.
Og hann fékk orð á sig fyrir áreiðan-
leik og drengskap. Nú hafði hann unnið
að staðaldri all-íengi — og á sama stað,
því nú var hann kvæntur maður. Hann
reyndist konu sinni vel og hún honum.
Loks gekk alt eins og í sögu tyrir
honum. En eitthvað fanst honum á vanta.
Hann átti við ýmsa erfiðleika að stríða,
en hann vann sigur í stríðinu við þá.
Maðurinn í honum var að mótast. Og
loks fanst honum, að hlutverk hans í
dagiegu lífi veitti honum eigi nægileg
tækifæri til þess að neyta krafta sinna.
Og svo datt það á stundum i hann, að