Rökkur - 01.09.1926, Page 66

Kanarlíuglinn.
(Hugleiðing.)
Eg sit við gluggann og horfi hljóður
á laufin bærast i blænum. Það er árla
dags. Borgin enn þá eigi vöknuð. Sumir
hvílast þreyttir af löngu dagsverki, aðrir
fyrir skömmu til hvildar gengnir eftir
næturlangt glaumlíf. Þögnin á ríki í
mannheimum og eg nýt hennar í full-
um mæli. Mig er farið að dreyma —
vökudrauma. Snögglega berst mér ómur
að eyrum og vekur mig af mókinu;
blíður sönghreimur handan yfir strætið.
Smáfugl syngur þar mót nýrisinni sól-
unni. Eg kannast undur vel við þessa
rödd. Það er kanarifuglinn hans ná-
granna míns. Sorg og söknuður hljómar
í söng hans, kviði og þrá. Hann á vist
í húsi þar sem lágt er til lofts og skamt
til veggja. Tónarnir eru hálfkæfðir —
brostnir. Söngvarinn skyldi frjáls, eng-