Rökkur - 01.09.1926, Page 78

Tvö kvæði eltir Erlu
Heira.
Stórhríöin hamaðist hreysunum á,
hótaöi engu aö vægja.
Gripirnir rólegir stóðu viö strá
stormþéít sér hús létu nægja.
Frost voru allatíö, óvenjuhá,
illfært var langt milli bæja.
Maður einn þreklegur mjöllinalóð
magnþrota, skamt var til nætur,
Mót honum nepjan af norðanátt stóð,
náttmyrkrið þéttist um fætur.
Vægðarlaust gaddi að vitum hans hlóð,
á vegmerkjum hafði’ ’hann þó gætur.
Pungt lét hann fallast á sterklegan staf.
stórhríðin á honum buldi.
Niður í skaflana’ ’ann níddist á kaf,
náttmyrkrið leiðina huldi
Veginum hallaði heiðinni af.
Hvílíkur nístandi kuldi!
Skammdegisnóttin er niðdimm og löng
nauðstöddum viltum og þjáðum.