Rökkur - 01.09.1926, Page 79

77
ísinn var glerháll, en örmjó var spöng
ógnaði dauðanum bráðum
Ain við skarirnar umdi og söng
ótraust með löndum báðum.
Broddana leysti hann belti sér frá
»batt upp«, og hélt út á gljána,
sneiddi með varkárni vökunum hjá,
vætti’ ekki’ í krapinu tána.
Bakkanum hepnaðist honúm að ná
hafði að baki sér ána.
Skamt burt frá ánni var heimkynnið hans,
hreysið, sem aleigu’ ’ans geymdi.
Friðsæld og umhyggju fátæklegs ranns
ferðlúinn halur ei gleymdi.
Kærleikans hiti frá konu til manns
kaldan um ferðamann streymdi.
Drottningin heima í höllinni’ ’ans beið,
hjalandi, vappandi drengur.
Ástin og guðstraustið lýsti’ ’onum leið
ljósi pvi vafinn hann gengur.
Minningin hreyfði við elskhugans eið,
umdi hver göfugur strengur.
Siðasti áfanginn erfiður var
áreynslu’ og preytunni’ ’ann gleymdi.
Hugurinn áfram ’ann'hálfa leið bar
heimilisæluna’ ’ann dreymdi.