Rökkur - 01.06.1935, Blaðsíða 10

90
R O K K U R
ur með skammbyssukrílið á
lofti.
„Ekkert mjálm!“, sagði liann.
„Það er brýn nauðsyn, að þú
kornir með mér tafarlaust.
Sestu þarna í sætið, annars skýt
eg þig til bana, eins og hund!
Skilurðu?“
Sam gamli var heill heilsu og
hafði ekki enn fundið til lífs-
leiða. Og það var honum alveg á
móti skapi að deyja svo auvirði-
legum dauðdaga. Ilmurinn frá
grænekrum Norfolkláglendisins
fylti vit hans og það var góður
ilmur. — Sam sá ekki fram á
annað en að hann yrði að yfir-
gefa þessar kæru stöðvar, þar
sem hann hafði dvalið alla æf-
ina. Hann settist í flugvélina, án
þess að svara vitfirringnum, en
sagði i hálfum liljóðum við
sjálfan sig:
„Þetta eru laglegar aðfarir að
tarna, að fara að fljúga með
mig út um alla heima og geima
og rófnaekrurnar að eins hálf-
grisjaðar.“
Flugmaðurinn reyrði hann
við sætið. Nú var sýnt, að hann
vildi komast af stað, án frekari
tafar. Það lá við, að hann fengi
hellu fyrir eyruu, er mótorinn
fór af stað. Svo rauk flugvélin
áfram og gerði enn frekari
usla á rófnaekrunni og svo
skaust flugvélin í loft upp.
Klukkuna vantaði 20 mínútur í
átta. Flugvélin sveif hátt í Iofti
yfir rófnaekrunum hans Mr.
Hodge’s og stefndi til hafs. Sam
dró andann ótt og titt. Hann var
dálítið hræddur. „Guð fyrirgefi
mér syndir mínar,“ sagði hann
í hálfum hljóðum.
Þetta var furðulegur atburður
og alt hafði gerst af svo mikilli
skyndingu, að Sam var ekki enn
farinn að átta sig á þessu. Hann
þóttist samt vita — óljóst -— að
nú ætti hann fyrir höndum að
deyja, og rejmdi sem best hann
gat að stilla strengi sálarinnar
rétt -— vegna þess, sem fram
undan hlaut að vera. Hann bað
til guðs, sem honum fanst að
hlyti að vera honum nálægur,
þarna uppi i skýjunum. Upp úr
þessu mintist hann þess ósjálf-
rátt, að'daginn áður hafði hann
fært prestinum í Halversham að
gjöf fulla fötu af sniðbaunum.
Hann varð allur rólegri, er
þetta kom fram í liugann. Það
gat þó ekki spilt, að hann hafði
sýnt fulltrúa guðs í Halversham
þessa hugulsemi. , '
Flugvélin fór hærra og hærra.
Sam gat ekki snúið sér við i
sætinu og sá að eins haf og him-
in.
Flugmaðurinn hlaut að vera
vitskertur. Um það var Sam al-
veg viss. „Að hvaða gagni gæti
eg orðið nokkursstaðar annars-
staðar en heima?“ spurði hann