Rökkur - 01.06.1935, Blaðsíða 12
92
RÖKKUR
megin. Og hingað og þangað
voru skipaskurðir. Þetta var
ekki Norfolk.
Flugvélinni var nú rent liægt
niður á akur nokkurn. Menn
nokkrir, er nærstaddir voru,
hlupu til þeirra, og vitfirringur-
inn kallaði til þeirra. Þessir
menn voru flestir gildvaxnir,
klæddir gráum einkennisbún-
ingum og mæltu á sömu annar-
legu tunguna og flugmaðurinn.
Einhver kom og leysti Sam.
Hann var svo stirður, að hann
gat varla hrært legg né lið. Stór
og feitur náungi rak olnbogann
í aðra síðu hans og rak upp
hlátur. Og hinir stóðu í liring
lilæjandi meðan vitfirringur-
inn var að segja þeim frá ferð-
inni.
Því næst sagði hann:
„Afi sæll, þú verður að koma
með mér!“
Þeir fóru með hann í hús, sem
járnþak var á. Þar var hann
skilinn eftir í litlu herbergi.
Fyrir utan voru hermenn á
verði með brugðna byssustingi.
Eftir nokkra stund kom vit-
skerti flugmaðurinn aftur og
voru nú með honum tveir her-
menn. Hann gaf Sam merlci um
að koma með sér. Þeir fóru nú
út og inn í aðra byggingu og
fóru án þess að nema staðar
inn í skrifstofu nokkra. Þar sat
maður, með röð heiðursmerkja
á brjóstinu,i hægindastól, og var
auðséð, að maður þessi fann
mikið til sín. Flugmaðurinn og
hermennirnir heilsuðu honum
að hermannasið, skeltu saman
hælunum og stóðu bíspertir
fyirr framan þennan höfðingja,
uns lionum þóknaðist að hlýða
á erindi þeirra.
Flugmaðurinn benti á Sam
og sagði eitthvað. Sá með heið-
ursmerkið starði á hann með
undrun i augum, gekk þvi næst
til lians og mælti á ensku:
„Hvað heitirðu ? Hvaðan
kemurðu? Hvað ertu gamall?
Hvar varstu fæddur og livað
hétu foreldrar þínir?“
Hann virtist hafa mikinn
áhuga fyrir öllu, sem Sam
snerti, og eins og flugmaðurinn
hafði gert á rófnaakrinum, fór
hann að toga í hár og skegg
Sams, sem undraðist mjög
hversu leiknir þessir menn
voru í að tala ensku. Já, svo
töm virtist enskan þeim, að þeg-
ar þeir höfðu skoðað liann í
krók og' kring héldu þeir áfram
að tala á enska tungu sín á
milli.
„Það er stórmerkilegt hvað
þeir eru líkir,“ sagði sá með
heiðursmerkin. ,
„Unglaublich! En hvað get-
um við gert við hann, Hause-
mann ?“
„Það datt alt í einu í mig,