Rökkur - 01.03.1940, Blaðsíða 7

R Ö K K U R
39
þesari flækju. Framkoma pilts-
ins, drengileg og heiðarleg, jók
erfiðleikana. Og með sjálfum
sér gat hann ekki annað en
dáðst að honum fyrir brennheita
trygð hans og hollustu gagnvart
þesari konu, sem hann var sann-
færður um, að hugsaði að eins
um eigin hagnað. Hann var
sannfærður um, að hún elskaði
Toby ekki, og að hún Mti hann
að eins þeim augum, að hafa
sem mestan hagnað af kynnun-
um við hann.
Klukkustund síðar gekk Peter
Bettington upp stíginn að Villa
Violetta. Þetta var noltkuru
eftir hádegi, þegar allra heitast
var í veðri, og hann gekk hægt.
Hann liafði valið þennan tíma
dags af ásettu ráði, því að liann
vildi vera alveg viss um, að
hitta Dolores heima. Enginn í
Neapel, sem ekki átti brýn er-
indi að reka, fór út á þessum
tíma dags, og ef signora Dolores
hafði ekki risið upp frá síðdeg-
ishvild sinni, var hann staðráð-
inn í að bíða.
í görðunum við slcrauthýsin
var blómamergð mikil. Unaðs-
lega angan hinna suðrænU lit-
sterku blóma barst að vitum
hans. Og fyrr en varði var hann
kominn að hinu hvíta skraut-
hýsi Dolores, sem var bygt í
stucco-stíl, og hin hvítu þrep
fyrir framan húsiðvoru næstum
hulin blómum. Djúp kyrð ríkti
þarna og enginn var á ferli. Og
honum fanst næstum, að hann
hefði framið afbrot, er hann
hringdi dyrabjöllunni, og bjöllu-
ldjómurinn, hár og hvellur,
rauf þögnina.
Gömul ítölsk kona, grann-
holda og hrukkótt. kom til dyra.
Augu hennar voru dökk og
hvöss, og hún hvesti þau á hann
eins og hún vildi lesa úr svip
hans hver hann væri og hverra
erinda hann kæmi.
Peter Bettington spurði hvort
hann gæti fengið að tala við
signora Dolores di Bavoligni.
Konan liristi höfuðið með
efasvip. En Peter brosti — vin-
samlega, kesknislega dálítið —
og konum veittist erfitt að
standast þessi bros hans — og
það liafði sín áhrif á gömlu
konuna. Jú, sagði hún, signora
hafði staðið upp frá siesta (síð-
degishvíld) sinni, en hvort hún
vildi veita móttöku erlendum
herra, það væri annað mál.
En hún spurði hann að nafni.
Og gamla konan varð heldur en
ekki undrandi, er Peter nefndi
ættarnafn sitt — Bettington.
Þetta var ekki sá signore Bett-
ington, hugsaði gamla konan,
sem svo oft hafði komið, dag-
lega i seinni tíð. Og hana fór
að gruna margt og svipur henn-
ar varð hörlculegri.