Rökkur - 01.03.1940, Blaðsíða 8

40
R Ö K K U íí
„Eg skal fara og spyrja,“
sagði hun kaldranalega og lok-
aði hurSinni harkalega fyrir
nefinu á honum, og þarna stóS
hann og beiS fyrir dyrum úti, en
þar var gott aS vera, því aS
blómaskrautiS hafSi góS, mild-
andi áhrif, og loftiS var þrung-
iS angan allra hinna fögru, suS-
rænu blóma.
Alt í einu voru dyrnar opn-
aSar og konan benti honum aS
koma inn. Signora di Ravoligni
hafSi ákveSiS aS veita honum
áheyrn. Og Peter gekk á eftir
konunni inn í hiS svala skraut-
hýsi — lagt tígulsteinum og
marmarahellum, en hér og þar
voru líkön, fögur og sérkenni-
leg, í hornum, þar sem skugga
bar á og annarsstaSar. Hann
var leiddur inn í svalt herbergi
þar sem dregiS hafSi veriS fyrir
alla glugga, til varnar gegn sól
og hita og á miSju gólfi var
gosbrunnur, en i honum miSj-
um var líkan af ástarguSinum,
sem hélt á skipi, en af því draup
silfurtært vatniS sem kældi loft-
iS, niSur í grænleita marmara-
skál.
í fyrstu, af þvi aS Peter kom
inn úr sterkri sólarbirtu, gat
hann ekki greint mikiS. En
þegar augu hans fóru aS venj-
ast hálfdimmunni kom hann
auga á gríSarmikinn legubekk
í einu homi herbergisins, meS
silkiábreiSum og ótal silkikodd-
um og svæflum, en upp
af þessum hvíldarbekk hafSi
konan nýstaSiS og beiS hans.
Þegar hann nálgaSist hann
sagSi hún eitthvaS viS þernu
sína á ítölsku og var
hraSmælt, eins og títt er um ít-
ali, en konan gekk aS einum
glugganum, dró frá tjöldin og
opnaSi gluggahlerana, og á
svipstundu varS bjart af sólu í
herberginu. Þvi næst fór konan
á brott.
LjósiS féll á konuna sem
staSiS hafSi upp af legubekkn-
um og Peter Bettington sem
var lagSur af staS móti henni,
nam skyndilega staSar.
„Dolores!“
Ósjálfrátt nefndi hann nafn
hennar. Vitanlega var hún ekki
eins ungleg og forSum daga, en
hún var enn alveg furSulega
ungleg, grönn, mjúk i hreyfing-
um og forkunnar fögur. Dolo-
res di Ravoíglini var þá engin
önnur en Dolores sú, sem hann
hafSi þekt fyrir 25 árum. Hún
horfSi á hann meS hálfluktum
augum.
„Já. Rendi þig ekki grun í
þaS?“ spurSi hún.
Röddin var hin sama, mjúk,
heillandi — forSum hafSi blóS
hans ólgaS, er hann heyrSi þessa
rödd. Nú var hann einkennilega
kaldur fyrir, þótt hann viSur-