Rökkur - 01.09.1940, Síða 5

133
R Ö K K U R
vonbrigði mín, „það er best að eg fari og skoði
liúsið."
Og svo lögðum við leið okkar upp hálsinn.
Gatan lá með fram suðandi smálæk, og var gat-
an svo mjó, að tveir gátu vart gengið sambliða,
og gekk Hosking bóndi á undan, og afsakaði það
mjög, en mér þótti það síst verra, því að hann
bægði frá greinum runnanna. En eg veitti þvi
ávalt athygli, þar sem gatan var nægilega breið
til þess að við gætum gengið samhliða, að hann
leit til mín með nokkurri grunsemd í svipnum,
í hvert skifti sem hann hugði, að eg veitti honum
ekki athygli. En eg gaf augum hans, undir loðn-
um, þykkum brúnum, nánar gætur. Mér duldist
ekki að liann gat ékki áttað sig á því, hvort eg
væri í þeim floldci, sem leitaði afskekts dvalar-
staðar í heiðarlegum tilgangi eða ekki.
Eg veit ekki hvernig á því stóð, það var sjálf-
sagt afar heimskulegt, en þegar við vorum kom-
in miðja leið upp á hálsinn, nam eg skyndilega
staðar og spurði:
„Eg vona, að það sé ekki reimt þarna?“
Þegar í stað, er eg hafði spurt að þessu, sá eg
hversu heimskulegt það var, en hann horfði al-
varlega á mig. Nei, hann hafði aldrei heyrt þess
getið, að það væri reimt —- engar vofur á ferð,
og hann lagði áhersluna orðið vofur. En hann
sagði, að það hefði alt af verið erfiðleikum hund-
ið, að fá starfsfólkið til þess að tolla í vistinni,
og „margt er skrafað“. — Frú Carkeek bjó
þarna ein, hætti hann við, og það varð ekki ann-
að séð en að það færi vel um hana.
Við héldum áfram göngunni. Við og við nam
hann staðar og benti á húsið:
„Maður skyldi ekki ætla, að þarna væri draug-
ar á ferð.“
Og vissulega var þetta ekki draugalegur stað-