Rökkur - 01.09.1940, Síða 12

140
ROKKUR
um pípuna frá þakrennunni. Eg dró upp vindu-
tjaldið. Mér til mikillar undrunar var úrkomu-
laust. Og það var ekki sjáanlegt, að komið hefði
dropi úr lofti. Eg þuklaði um hellurnar á glugga-
kistunni. Þær voru að eins votar af dögg. Það
var blæjalogn og skýjalaust — máninn gægðist
yfir há-hálsinn, og í farska hcyrðist ölduniður.
Ilmur rósa og blóma barst úr garðinum að vit-
um mínum. En einhversstaðar rann vatn — ein-
hversstaðar inni í húsinu, en þar var að öðru
leyti svo kyrt og hljótt. Það var ekki um að vill-
ast, að þetta vatnssuð kom innan að. Þetta fór
að fara í taugarnar á mér. Eg vafði um mig
greiðslusloppnum mínum og læddist niður.
Eg gekk á ldjóðið, þegar niður kom. Eg' heyrði
glögt hvaðan það kom — úr búrinu. — Frú Car-
keek hefir gleymt að loka krananum, hugsaði
eg. Og vissulega var það svo. Eg skrúfaði fyrir
og fór ánægð í skapi í rúmið aftur og liallaði
mér út af. Eg sofnaði — en vaknaði brátt aftur.
Sama suðið. Eg var alveg sannfærð um, að eg
hafði skrúfað svo vel fyrir, að ekki hefði farið
að renna. sjálfkrafa úr krananum aftur. Frú
Carkeek er um að kenna,“ hugsaði eg og eg verð
að kannast við, að mér sárnaði við hana. En það
var ekki um annað að ræða en fara niður aftur
og það gerði eg. Áður en eg fór niður kveikti eg
og leit á klukkuna. Hún var þrjú. Eg hikaði, er
að búrdyrunum kom. Þó var eg ekkert skelkuð
— ekki vitund. Mér hafði sannast að segja ekki
dottið i hug, að neitt væri öðruvísi en það átti
að vera. Eg man vel eftir því, að þegar eg hafði
tekið um hurðarhúninn flaug mér í hug, að eg
kynni að gera hana hrædda, ef eg kæmi inn
skyndilega.
Eg opnaði dyrnar, en frú Carkeek var þar
ekki. En eg sá eitthvað — fyrir ofan postulíns-
skálina. Ykkur mun furða á, að eg skyldi ekki