Rökkur - 01.10.1940, Qupperneq 4

148
R O K K U R
rétt fram eitt orð. En þetta varð mér til mikiis
góðs, því að afleiðingin varð, að eg aflaði mér
góðs vinar og félaga.
Daginn eftir gekk ég eftir veginum sem liggur
meðfram járnbrautinni, ósköp kæruleysislega.
Eg sá þegar að eg hafði valið réttan stað í byrj-
un — og við valið hafði eg að eins haft uppdrátt
mér til leiðbeiningar. Næst var að komast að
því hvernig staðarins væri gætt. — Eg sá, að það
var merkjastöð skamt frá, og hermaður á verði.
Þetta virtist eini maðurinn, sem gæti haft afskifti
af mér, því að næsti varðstaður var alllangt frá
eða fjórðung úr mílu.
Þá um kvöldið, er við snæddum kvöldverð,
spurðum við föður Suzanne spjörunum úr. Eg
lét hana spyrja hann og fékk frá honum ýmsar
mikilvægar upplýsingar, m. a. hvenær herflutn-
ingalestirnar færi vanalega um nyrðri braut-
ina, milli Douai og Lens, en birgðalestir um syðri
brautina, sem var hliðarbraut frá Douai-Arras
brautinni, nokkurar mílur suðvestur af Douai.
Eg komst einnig að því að venjulegar birgða-
lestir handa hersveitum Þjóðverja á þessum
slóðum, voru sjaldnast á eftir áætlun. Þær komu
á kvöldin um sama leyti og skakkaði sjaldan
nema nokkurum mínútum. Eg komst einnig að
því, að varðmaðurinn, sem eg fyrr gat um, lagði
það í vana sinn — þótt honum vafalaust væri
það óheimilt — að fara inn i merkjastöðina um
kl. 2 um nóttina, því að þá var þar heitt kaffi á
boðstólum. Ilann var að eins fjarverandi frá
varðstað sínum 5—10 mínútur, og gat gefið
gætur að öllu gegnum glugga merkjastöðvar-
innar. Þar fyrir var gott að vita af því, að hann
brá sér frá um þetta leyti.
Til þessa hafði alt gengið mér að óskum, nema
ef það væri það, að Suzanne komst að því, að eg
var njósnari. En daginn, sem eg ætlaði að gera
t