Rökkur - 01.10.1940, Side 6

150
R O Ií K U R
setið þar um stund fór eg til húss Zusanne, en fór
aðra leið en eg i fyrstu liafði ætlað.
Kl. 1 um nóttina fór eg úr húsinu og fór eg
ekki í neinar grafgötur um á hverju eg kynni
að eiga von. Eg vissi, að eg lagðjjíf mitt í hættu. •
Zusanne vildi koma með mér, en eg vildi að
sjálfsögðu ekki að hún kæmi. Þetta var ekki
verkefni fyrir kvenmann.
Eg komst að járnbrautinni án þess nokkuð
kæmi fyrir og faldi mig í skurði. Gat eg gefið
nánar gætur að varðmanninum lir felustað mín-
um. Mér varð fljótt hrollkalt, þ\ú að eg stóð í
vatni og grasið í skurðinum var blautt. Kl. 2
gerðist það, sem eg hafði búist við. Dyrnar í
merkjastöðinni opnuðust og einn mannanna,
sem þar störfuðu kom út. Þýski varðmaðurinn
fór inn til þess að fá kaffisopa sinn. Maðurinn
brást skyldu sinni með því að fara af varðstaðn-
um, því að hann sneri baki að járnbrautinni, sem
hann átti að gæta, meðan hann var á leið til
járbrautarstöðvarinnar. Og varðmaður má ekki
fara af varðstað sínum.
Nú bauðst mér tækifærið, sem eg var að bíða
eftir. Eg hafði alt undirbúið. Eg setti tvær dyna-
mitsprengjur undar teinana. Því næst fór eg
aftur niður í skurðinn og beið þess, sem verða
vildi. Eg vissi ,að eg mundi ekk“þurfa að bíða
lengi, því að birgðalestar var von klukkan um
hálf þrjú, en hún var hálfri klukkustund á eft-
ir áætlun. Það var heppilegt, því áform mitt
hepnaðist betur þess vegna. Þarna voru tvær
járnbrautir samhliða og örstutt á milli. Eg sá
nú lest koma á annari brautinni. Ef eimreiðar-
stjórinn hefði hægt á lestinnni í tíma, hefði hún
numið staðar, áður en hún fór þar yfir, sem eg
hafði komið annari sprengjunni fyrir, en hún
sprakk undir vagninum, sem næstur var eimreið-
inni. Sprengjan var ekki stór, því að eg hafði
i