Rökkur - 01.10.1940, Qupperneq 8

r
152
R Ö K K U R
aö unt væri að hefja flutninga um brautina á
ný. Eg hafði int hlutverk mitt af hendi og gert
það vel. Ef eg hefði ekki verið heimskulega við-
kvæmur hefði eg notað tækifærið til þess að
komast undan, meðan alt var í öngþveiti. En eg
var enn „borgari“ þótt eg hefði verið eitt ár í
hernum. Eg var ekki nógu harðnaður. Eg hefði
átt að hverfa til Bois-Bernard, eins og um var
talað, og hitta flugmanninn, sem átti að skila
mér yfir línuna. En eg varð fvrir meiri áhrifum
en svo af því, sem fyrir augun bar, að eg hug-
leiddi öryggi sjálfs mín. Það hljóta að hafa verið
nokkur hundruð menn i lestinni og flestir þeirra
höfðu særst eða beðið bana í sprengingunni.
Hvert sem litið var voru særðir, veinandi menn.
Eg gat ekki horft upp á þetta. Það var heimsku-
ltgt af mér, að láta tilfiningarnar ráða — slíkt
er ekki heppilegt í styrjöld. Eg fór til særðra
manna og reyndi að hjálpa þeim eftir bestu
getu. Eg hamaðist sem mest eg mátti. En eg
sagði við sjálfan mig: Heimskinginn þinn, — þú
verður að komast á brott. Þeir ná í þig. Nú
verða allir grunaðir. Þú fyrstur allra. Hver veit
nema þeir handtaki alla, nema þá, sem voru í
lestinni. Farðu á brott, heimskinginn þinn!“ En
þegar eg var í þann veginn að taka ákvörðun
um að laumast á brott kom eg auga á einhvern
særðan vesaling og fanst mér skylt að hjálpa
nonum. Þegar loks var búið að hjálpa þeim,
sem verst höfðu orðið úti, og mestu vandræðin
voru hjá, var eg orðinn úrvinda af þreytu. Þján-
ingarnar af að horfa á hina særðu menn og lík-
amleg áreynsla — hvorttveggja hafði haft sin
miklu álirif á mig. Hjúkrunarliðsmaður veittí
mér athygli, lagði blátt bann við að eg héldi
áfram að vinna, og studdi mig til læknis, sem
bjó um skeinur mínar til bráðabirgða, og skip-
aði svo fyrir, að eg skyldi fluttur í sjúkrahús.