Rökkur - 01.10.1940, Qupperneq 10

154
R Ö K Iv U R
þóttist því vera hálfruglaður eftir það, sem gerst
hafði eftir áreksturinn. Mér duldist ekki ,að ein-
hver grunsemd var vakin í huga undirforingj-
ans. Hann grunaði kannske ekki enn, að eg væri
annar en eg þóttist vera, en hann grunaði mig
um að hafa ætlað að svíkjast um að sameinast
herfylki mínu. Til allrar hamingju liafði honum
verið sagt frá frammistöðu minni eftir árekst-
urinn og hann gaf mér í skyn, að það væri heppi-
legt fyrir mig, að geta haft það mér til afsökun-
ar, þegar eg sameinaðist herdeildinni minni, að
eg hafði tafist við björgunarstarf — og gengið
vel fram.
Kannske var hann að bíða eftir því, að eg færi
að muna alt betur, en nú var alt i einu gefin
fyrirskipun um að tæma sjúkrahúsið. Árásin
var byrjuð og það mátti búast við, að sjúkrahús-
ið fyltist von bráðar af særðum hermönnum.
Það var í rauninni ekki hægt að segja, að eg
hefði særst. Ef ekki kæmist óhreinindi í skein-
ur mínar væri þær grónar eftir 2—3 daga. Mér
var fenginn nýr einkennisbúningur, þvi að sá,
sem eg var i var óhreinn og blóðugur — og eg
fékk meðmælabréf til herdeildarforingja míns.
Og nú lagði eg af stað enn einu sinni — ekki til
Hulluch, heldur til birgðastöðvar herfylkisins 1
Carvin, samkvæmt fyrirskipun, sem mér var
gefin. En eg lagði ekki af stað fyrr en kvelda tók
og ákvað að breyta um stefnu og leggja leið
mína til Bois Bernard.
Leið mín lá fram hjá árekstrarstaðnum. Þeg-
ar eg fór þar fram hjá sá eg hermenn með blys
og yfirforingja, sem voru að skoða skemdirnar
á járnbrautinni. Yarð mér heldur en ekki hilt
við að sjá þar undirforingjann, sem auðsjáanlega
var að skýra frá sinni skoðun á því, sem gerst
hafði kvöldið áður.
Eg sneri undir eins við og ætlaði mér að sneiða