Rökkur - 01.11.1942, Blaðsíða 13

RÖKKUR
253
— eg sem vinn í námunni allan
daginn!“
•
Járnbrautarlestirnar i há-
löndunum fara oft á „hæga-
gangi“ — af ýmsum ástæðum.
Hér er ein.
Lestin stöðvaðist á afskektum
stað — milli bæja.
„Hvað er að?“ spurði einn
farþeganna.
„Tarfur á brautinni,“ sagði
lestarstjórinn.
Eftir nokkura bið var áfram
haldið. En svo stöðvaðist lestin
á nýjan leik.
„Hvað er nú að?“ spurði far-
þeginn.
„Tarfur á brautinni?“
„Hvað —? Annar til?“
„Nei, sá sami“.
ack London:
FORNAR ÁSTIR
Framli.
„Við unnum“, sagði hann og
sópaði til sin spilunum. „Ein
gjöf enn og þá verður úr því
skorið í hverra hlut það fellur
að liöggva vökina.‘‘
í þessum svifum var barið að
dyrum.
„Það er engu líkara en að við
ætlum ekki að fá að spila í
friði.“
Hann opnaði dyrnar.
„Hvað er að þér?“
Seinustu orðunum beindi
hann að manni þeim, sem inn
kom. Aðkomumaðurinn reyndi
árangurslaust að hreyfa freðna
kjálka sína. Það var bert, að
hann hafði verið á ferð langar
stundir langra daga. Yfinkjálka
beinunum var hörundið svart
af margendurteknu frostbiti.
Frá nefbroddi að hökubrún
var ísbrú, þó í gegnum hana
væru göng frá nasaholunum.
Voru þau mjó orðin og mun
honurn hafa veitt erfitt að anda
að sér nægilegu lofti gegnum
þau. Um þau hafði líka runnið
tóbakslögur, sem hafði frosið
á útleið. Var ísbrúin því brún-
leit að neðan og var hún í lag-
inu eins og skeggg heiðurs-
manna þeirra, sem Van Dyke
málaði myndir af.
Maðurinn hristi höfuðið eins
og málleysingi, en það var
glettni í augum lians. Hann
færði sig nær ofninum til þess
að þíða andlit sitt, svo hann