Veiðimaðurinn - 01.08.1981, Qupperneq 17

§ í veiðii
kyrrð
Lognaldan breiðist hcegt á hrjúfa ströndu.
Hringgárar inni á víkum lyfta öndu.
Nú mcetti reyna að ná í eina bröndu.
Þarna er stöng, og héma hjól og lína.
Hallast að steini gömul veiðiskrína.
Bíður í skugga og mosa maðkatína.
Öngull er beittur, agnið vatnið hittir.
Undir er kvikt, á sporð og ugga glyttir.
Allt er það gott, sem geyma mínir pyttir.
Snöggvast er nartað, svo er lagzt í línu.
Lítils má fiskur sín gegn taki mínu.
Vonlaust hann hamast fyrir fjöri sínu.
Urriði og bleikja, cesku minnar vinir.
Ykkur með táli veiða mannsins synir.
Svona er ég einnig, engu betri en hinir.
Umhverfið, veðrið, veiðin hrífa hjarta.
Hraunið og kjarrið öllum litum skarta.
Flýgur hver stund sem fugl við vatnið bjarta.
Slóða úr fjöru labba lúnir fcetur.
Af lyngi og reyni stígur ilmur scetur.
Dreymir mig silung allar ncestu ncetur.
Ólafur Haukur Ólafsson
VEIÐIMAÐURINN
15