Veiðimaðurinn - 01.08.1981, Blaðsíða 19

Kristján í Crystal snarast inn úr kames-
dyrunum. Hann er kominn í veiðifötin,
allt nema stígvélin. Laxalyktin frá í gær
fylgir honum ennþá og fyllir brátt
herbergið. Hann er dularfullur á svip og
veiðiglampi í augum. Mér kemur í hug
stór hængur, dálítið leginn, þar sem hann
stendur þarna ókyrr á miðju gólfínu og
glottir út í annað munnvikið.
Hann flytur mikil tíðindi: Ofsaleg
ganga hafði komið í ána í nótt, nú var ekki
til setunnar boðið.
Við vitum auðvitað, að Kristján í
Crystal er að koma svo að segja beint úr
rúminu, í mesta lagi búinn að skreppa út á
hlað og gá til veðurs - kannski brugðið sér
sem snöggvast fyrir horn í leiðinni - og alls
ekki ólíklegt, að hann sé ennþá undir
áhrifum stórfenglegra veiðidrauma.
En boðskap sinn flytur hann af slíkum
sannfæringarkrafti, að allir stökkva þegar
í stað fram úr og hraða sér í veiðifötin,
sannfærðir um, að nú sé stóra stundin
runnin upp.
„Hvar átt þú að veiða fyrir hádegi?“,
spyr Kristján í Crystal. Eg átti að byrja í
Litlukistu og veiða svo áfram niður
Vesturána, en enda uppi í Stórukistu.
„Þú ert heppinn! “. Og því næst komu
ráðleggingarnar eins og á færibandi: „í
þessu vatni liggur hann rétt ofan við og
dálítið utanvert við steininn, og.......“.
Hann var óspar að veita okkur af mikilli
reynslu sinni og kunnáttu. Og engan hef
ég séð lifa sig inn í laxveiðina og njóta
hennar á eftirminnilegri hátt. Veiðigleði
hans var smitandi. Einhver bezti veiði-
félagi, sem ég hef kynnzt.
Við fengum 29 laxa á þessum þrem
dögum, þar af var Kristján í Crystal með
um helminginn, eða fjórtán laxa. Hann
var vel að þeim kominn. Sjálfur fékk ég
sex og mátti vel við una.
Þótt nafn Kristjáns í Crystal heyrist
oft nefnt meðal laxveiðimanna og hann sé
fyrir löngu orðinn eins konar þjóðsagna-
persóna þeirra á meðal, þá hefur ekkert
komizt á blað um einstæðan veiðimanns-
feril hans.
Eg hringdi því til hans og bað um viðtal
í Veiðimanninn.
Hann tók því vel, og nú situr hann hér í
stofunni hjá mér, að kvöldi 21. maí 1981.
Fæddir veiðimenn.
Eg er fæddur 3. september 1905 á Fossá á
Barðaströnd og uppalinn þar til 16 ára
aldurs, en fór þá til Reykjavíkur.
Faðir minn, Sigurmundur Guðmunds-
son, var bóndi á Fossá, en hann var líka
skipstjóri á skútunum. Hann fór að heiman
á vorin til að fiska, stundaði sjóinn frá
Flatey á Breiðafírði og víðar, en kom svo
heim aftur rétt fyrir sláttinn.
Hann var ákaflega veiðisæll, mikill
veiðimaður á þorsk og lúðu.
Ég held, að sumir menn séu fæddir
veiðimenn, það er nú alveg gefínn hlutur.
Sumir eru undir eins komnir upp á lag
með að fiska, það er sama hvort það er
þorskur eða lúða, lax eða silungur.
Það er mikill fjöldi, sem hefur fiskað
samferða mér. Sumir voru ákaflega fljótir
að komast inn í þetta, en svo voru aðrir,
sem gátu aldrei orðið neinir veiðimenn.
Sumir menn veiða alltaf, á sama tíma
og hinir fá ekki neitt, þó að þeir séu að
kasta sömu flugunni.
Það er nú þannig með laxveiðina, að
maður lærir þetta mest sjálfur.
Enginn kenndi mér.
Ég byrjaði seint að veiða fyrir alvöru.
Það var ekki fyrr en á stríðsárunum. Þá
kunni maður nú lítið í þessu. Maður hafði
enga hugmynd um þetta.
VEIÐIMAÐURINN
17