Veiðimaðurinn - 01.08.1981, Blaðsíða 35

Pálmi Sigurðsson
Veiðisaga
Það var dag einn í júlí fyrir nokkrum árum,
að ég átti hálfan dag í Soginu. Eg hafði
hugsað mér gott til glóðarinnar, því að ég
hafði árið áður fengið þar þrjá laxa, 10, 12
og 15 punda.
Veður var gott, hálfskýjað og gola. Það
var enginn kominn á hina stöngina, svo að
ég fór að aetja saman, fékk mér í pípu og
naut góða veðursins þar til veiðitíminn
byrjaði.
Þegar ég var byrjaður að renna, kom
maður með dreng um fermingu með sér,
og byrja þeir að veiða skammt fyrir ofan
mig. Við vorum báðir með spón og vorum
búnir að vera þarna góða stund, þegar ég
fékk gróður á spóninn hjá mér og fór í land
til að gera klárt.
Ég fékk mér í pípu og fór að virða hinn
veiðimanninn fyrir mér. Ég sá, að hann
hafði fest í botni og gekk illa að losa. Svo
gerðist hann ákafari og sleit.
Þegar hann kom í land, gekk ég til hans,
heilsaði og spurði, hvort hann hefði orðið
var. Tjáði hann mér, að svo væri ekki, en
hann yrði að hætta, því að hann hefði misst
eina spóninn, sem hann var með.
Mér þótti það furðulegt, að maður færi
til laxveiða með eina stöng, eitt hjól, eina
línu og síðast en ekki síst einn spón, að ég
tali nú ekki um maðklaus. Ég fór að undr-
ast yfir þessu. Þá sagði hann, að hann
Pálmi
Sigurðsson
stundaði ekki stangveiði og kynni ekkert
þar til. Honum hefði verið boðið að vera
þarna þennan eftirmiðdag og fengið stöng
drengsins, sem var með honum, lánaða.
Honum var sagt að kaupa Tobyspón, og
hafði hann keypt einn.
Ég bauðst til að gefa honum spón, svo að
hann þyrfti ekki að hætta. Hann varð mjög
þakklátur, og við byrjuðum að veiða aftur,
en engin var veiðin.
Til að gera langa sögu stutta, þá missti
hann tvo spæni í viðbót, og ég sagði, að
hann gæti fengið spón hjá mér, því að mér
fannst útilokað, að maðurinn hætti veiði.
Svo leið á kvöldið. Ég hafði reynt maðk,
en ekkert fengið. Þá varð óklárt hjá mér,
svo að ég varð að fara í land og greiða
flækjuna.
VEIÐIMAÐURINN
33