Skessuhorn - 23.11.2022, Page 20

MIÐVIKUDAGUR 23. NÓVEMBER 202220
Heiðrún Helga Bjarnadóttir Back á
viðburðaríkt ár að baki. Hún hefur
stýrt verkefni úkraínskra flótta­
manna á Bifröst, verið vígð til prests
í Dómkirkjunni, hún varð fertug
síðastliðið haust og var í sömu viku
sett í embætti í Borgarneskirkju.
Hún er því nýráðin prestur Borgar­
prestakalls. Heiðrún hefur hlýja
nærveru, er virðuleg, jarðbundin
og á sér fjölmörg áhugamál. Hún
syndir, syngur og spilar í sínum frí­
tíma, les mikið og skrifar, en nýjasta
áhugamál Heiðrúnar er að ferð­
ast um götur Borgarness á hjóla­
bretti. Heiðrún hefur m.a. búið,
lært og starfað í Guatemala, Bret­
landi, Sjanghæ og Kaupmannahöfn
en hún flutti aftur á heimaslóðir
sínar í Borgarnesi árið 2018 eftir
um 25 ára fjarveru. Heiðrún kynnt­
ist eiginmanni sínum Michael Back
í Danmörku en saman eiga þau tvö
börn, Örn Elías sex ára og Heklu
Isabel níu ára. Blaðamaður Skessu­
horns hitti Heiðrúnu og átti með
henni notalegt spjall í Borgarnes­
kirkju í síðustu viku þar sem rætt
var um trúna og ferðalög í námi,
starfi og lífi.
Signdu sig þegar
strætóinn ók framhjá
Heiðrún er fædd og uppalin Borg­
nesingur en hún snéri aftur á heima­
slóðir sínar fyrir nokkrum árum
síðan, eftir ferðalög og viðburðaríka
tíma. „Ég fór beint í Menntaskól­
ann á Akureyri eftir grunnskólann
og var þar þessi unglingsár. Ég kom
alltaf heim á sumrin til að vinna en
það má eiginlega segja að ég hafi
eiginlega ekkert búið hérna síðan ég
var 15 ára. Ég kom reyndar heim í
eitt ár eftir að ég kláraði BA gráðuna
í háskólanum og var umsjónar­
kennari í grunnskólanum hér þegar
ég var 24 ára. Ég fór í guðfræði
vegna þess að mig langaði að læra
trúarbragðafræði. Þegar ég var búin
að útskrifast sem stúdent fór ég til
Guatemala þar sem ég starfaði sem
sjálfboðaliði og lærði spænsku. Það
var þá sem ég fékk áhuga á trúar­
brögðum. Ég bjó hjá fjölskyldu sem
var efnalítil en þetta er kaþólskt
land og mér fannst svo ótrúlegt að
þetta fólk sem hafði svona lítið á
milli handanna, trúði svona mikið.
Alltaf þegar strætóinn keyrði fram­
hjá kirkju signdu sig allir, trúin var
fólki mjög mikilvæg. Svo man ég að
mér fannst svo skrítið að koma heim
aftur, við á Íslandi höfum allt til alls
en það er einhvern veginn enginn
að velta trú fyrir sér. Þannig að það
var svona kveikjan að þessum áhuga
mínum á trú og trúarbrögðum,“
segir Heiðrún.
Guðfræðin mikil
sjálfsskoðun
„Það var ekki hægt að læra bara
trúarbragðafræði í Háskóla Íslands
svo ég fór í guðfræði og valdi trúar­
bragðafræði sem aukafag. Ég tók
alla trúarbragðaáfanga sem ég gat
úr öðrum fögum, svo námið mitt
varð mjög þverfaglegt. Í guð­
fræðinni fer maður í mjög mikla
sjálfsskoðun. Við lærum sálgæslu
og lærum að líta inn á við og þá
kemst maður ekki hjá því að velta
lífinu öllu fyrir sér en á þessum
tíma sá ég einhvern veginn ekki
fyrir mér að verða prestur.
Svo fór ég í skiptinám í trúar­
bragðafræði til Bretlands á síðasta
árinu mínu. Þá var ég m.a. að læra
eitthvað sem heitir death studies,
þar sem verið var að skoða útfarar­
siði í öðrum trúarbrögðum og sál­
gæsluna í kringum það. Þannig ég
var svolítið í þessum útfarasiða­
pælingum. Ég bjó í háskólabæ sem
heitir Durham í Norður­Englandi.
Þar var risastór dómkirkja við
hliðina á skólanum og þá fann ég
hvað mér fannst notalegt að vera í
skólanum allan daginn og fara svo í
messurnar sem voru alltaf klukkan
fimm. Þannig að ég fór þarna oft
í messu seinnipartinn og fór þá að
finna hvað trúin gaf mér persónu­
lega,“ segir Heiðrún um tímann
sinn í guðfræðináminu.
Vann með flóttafólki
í Sjanghæ og
Kaupmannahöfn
Heiðrún fluttist svo 25 ára til Kaup­
mannahafnar til að fara í tveggja ára
langt meistaranám í trúarlífsfélags­
fræði, með viðkomu í Kína. „Ég tók
hluta námsins í fjarnámi og flutti til
Sjanghæ því maðurinn minn var að
vinna þar sem verkfræðingur. Þar
var ég að vinna með ungum kín­
verskum innflytjendum. Þau lærðu
lífsleikni og svo einhverja iðn sam­
hliða. Þau lærðu kannski að verða
bakarar en um leið t.d. um fjármál
og hvernig á fóta sig sem fullorðinn
einstaklingur. Ég fór svo í svipaða
vinnu þegar ég snéri aftur til Dan­
merkur, þ.e. að skoða hvernig við
getum hjálpað ungu fólki á kross­
götum að skapa sína sjálfsmynd. Ég
hef alltaf verið mjög áhugasöm um
ungt fólk, sérstaklega á aldrinum
15­25 ára. Þetta er svo mikilvægur
og mótandi aldur. Svo er fróðlegt
að sjá hvernig trúin og trúarbrögð
koma saman í samfélaginu. Loka­
verkefnið mitt í meistaranáminu
vann ég í skóla fyrir unga flótta­
menn, unglinga sem komu fylgdar­
lausir til Kaupmannahafnar. Þá var
ég í rauninni að rannsaka hvernig
þau skapa nýja sjálfsmynd í nýjum
aðstæðum. Þú ert kannski múslimi
frá Afghanistan en svo kemur þú
16 ára til Danmerkur, þar sem er
allt önnur menning, önnur trúar­
brögð. Hvernig býrðu þá til nýja
sjálfsmynd? Svo var ég ráðin í
þennan skóla þegar ég var búin að
skila verkefninu og starfaði þar flest
árin mín í Danmörku. Ég kenndi
þessi klassísku fög grunnskólans og
lífsleikni líka. Þá komum við aftur
að trúnni því í þessum skóla voru
flestir múslimar. Mér fannst svo
gott að finna fyrir trúnni, múslimar
biðja fimm sinnum á dag og trúin
er fléttuð inn í allt sem þau gera.
Án þess að ég hafi velt því fyrir mér
að verða múslimi sjálf eða hallast að
þeirri trú, þá fannst mér þetta svo
heillandi, að trúin og þessi stóru
málefni voru svo umvefjandi í dag­
legu lífi og tali.“
Erilsamt líf í stórborg
með börn
Heiðrún bjó lengi í Danmörku
og kynntist eiginmanni sínum,
Michael, þar. Michael er danskur
en saman stofnuðu þau til fjöl­
skyldu í Kaupmannahöfn. Þau
tóku svo þá ákvörðun að flytja til
Íslands svo fjölskyldan gæti kynnst
íslenskri menningu. „Við fluttum
til Íslands árið 2018 en það var
m.a. vegna þess að mig langaði
að börnin mín myndu upplifa
íslenska menningu og læra tungu­
málið reiprennandi. Lífið í stór­
borg með tvö lítil börn var líka
svolítið erilsamt. Okkur langaði
að prófa að búa á Íslandi og helst
úti á landi. Það er mikilvægt þegar
hjón eru frá tveimur löndum að
báðir einstaklingarnir prófi að
vera útlendingurinn því það er
ekkert auðvelt. Maður fattar það
kannski ekki fyrr en hinn aðilinn
er orðinn útlendingurinn hvað
það er flókið að vera í þessari
stöðu. Þá fluttum við í Borgarnes
og ég sótti um hér í kirkjunni sem
meðhjálpari og kirkjuvörður því
mér fannst það liggja beinast við,“
segir Heiðrún um flutningana til
Íslands.
Lá beint við að klára
embættisprófið
„Það var náttúrulega ekki flótta­
maður í augnsýn hér. Þó hjartað
mitt slái þar og ég brenni fyrir
þeim málefnum, þá vildi ég hægja
aðeins á og starfið í kirkjunni hent­
aði vel. Ég var hérna að skúra, spila
á píanóið og var með fermingar­
fræðsluna og barnastarfið. Ég fór
alveg í hæga gírinn en svo þegar
við vorum búin að vera hérna í ár
þá sagði Michael; „af hverju klárar
þú ekki embættisprófið?“ Ég eig­
inlega skil ekki af hverju ég fattaði
það ekki fyrr því það lá einhvern
veginn svo beint við að klára þetta
en ég átti tvö ár eftir. Þegar maður
tekur BA fer maður vanalega beint
í embættispróf en ég hafði tekið
svo mikla trúarbragðafræði með og
fór svo í framhaldsnám í einhverju
öðru. Ég var búin með allt sem mér
fannst skemmtilegt og átti bara
tungumálin eftir, hebresku, forn­
grísku og þessi þungu fög. Þannig
að ég þurfti að taka smá tilhlaup.
Svo ég byrjaði í náminu samhliða
þessu starfi. Ég hugsa oft eftir á;
maður er oft að mikla fyrir sér eitt­
hvað sem tekur svo mikinn tíma,
en ef maður bara veður af stað og
Prestur á hjólabretti þjónar brauði á Borg
Rætt við séra Heiðrúnu Helgu sem nýlega tók við Borgarprestakalli
Heiðrún Helga Bjarnadóttir Back, nýráðin sóknarprestur í Borgarnesi. Ljósm. sþ.
Nýjasta áhugamál Heiðrúnar er að ferðast milli staða á hjólabretti.
Ljósm. úr einkasafni.
Fjölskylda Heiðrúnar. Til vinstri eru foreldrar hennar þau Bjarni og Margrét,
systur hennar þær Hugrún og Inga Björk eru hægra megin ásamt Flosa, syni Ingu.
Michael eiginmaður Heiðrúnar og börn þeirra, Hekla og Örn eru fyrir miðju í neðri
röð. Fyrir miðju í efri röð er Inga, amma Heiðrúnar. Ljósm. glh.