Þjóðólfur - 01.12.1949, Blaðsíða 21

- 21
Þegar litið er um öxl í skólaverunni .
skýtur mörgu upp í hug vorn: skemmti-
legy. eður-:.. ei, eins og gengur. Einn
þeirra athurða, sem af har, og atti ser j
stað síðastliðinn vetur, var hinn róm-
aði eltingaleilcur II. B við vancLrsða-
hörn nokkur, er sek höfðu gerzt um þh
hina miklu yfirsjón, að senda sprengju
inn um op það í skólastofunni, er gluggii
kallast. Her var þó um ítrekun að ræða,;
og höfðu sendingar þessar hrjáð velgerð-;
amenn (|) vora, kennarana, sva mjög, að j
]beir hugsuðu sig um tvisvar og eigndu
sig,.áður en þeir stigu inn í stofuna
til kennslu, en því er verr, að fæstir
þeirra hugsuðu rett.
Að þessu sinni var það sá hráð~
snjalli söguspekingur, Sverrir Kristjánsf
son, sem tróð í oss haunskri vizku af
miklum fjálgleik. Nokkrir ungir Reyk~
víkingar vildu þá af illsku sinni og
öfund trufla svefnfrið vorn og ró með
hávaða þeim, er nefnist sprenging. En
þeir hefðu mátt vita, hvílík mannvonzka
það í rauninni var, að vekja einhvern
frá Ijúfsárum draumum um draumaprins-
essuna sína og til hins napra raunveru-
leika, dönskutímannaj Min hedstemor
knytter strömper eto. Líklega hafa
greyin þó ekki vitað, að dönskutími var,
þegar þeir sendu inn um gluggann hlut,
sem á lólegu máli og af lólegum vörum
er nefndur kínverji. En sá sprakk eigi,j
er inn kom, heldur logaði aðeins, svo
að allur skólinn var á þeirri stundu í 1
hráðri hættu, En vegna snarræðis eins
nemanda tókst að Slökkva eld þennan
hinn mikla, og töldu þá margir slíkt
fullmikið snarræði. Rís þá Sveii-rir
kennari (shr. Sverrir konungur) á fætur ;
og eggjar oss lögeggjan til framgöngu,
í því skyni að handsama hvolpa þessa,
Þustu þá allir, sem vettlingi gátu vald-i
ið, út, með Sverri í hroddi fýlkingar.
Yar nú hlaupið sem leið liggur að horni
Öldugötu og Ægisgötu. En á reisu þessari
var hifreið, undir hverri einn spellvirkja
gjörandi hafði sinn skrokk falið, og komst
sá þannig undan (fróttist síðar). Fyrstur
allra rann skeiðið hinn afarfljóti, ítur-
vaxni Sverrir K'rist jánsson, og náði hann
marki um 8 metrum fyrr hinum næsta. Var
nu tekið að rannsaka nærliggjandi garða,
en vegna rökkurs reyndist slíkt miklum
erfiðleikum hundið. Allt' í einu rauf síð-
degiskyrrðina óp ferlegt og ámátlegt, er
gaf til kynna, að einn hinna seku væri
fundinn. Þetta óp hafði úr harka sinum
framleitt kappi mikill, er hr. Stephensen
hei-tir. Er nú eigi að orðlengja það, að
sekur þrjóturinn flýr út á hina ægifögru
Ægisgötu og fyrir þetta síumrædda horn,
hvar hann þeyttist heint í járnkrumlur
Sverris Kristjánssonar, er það hafði setír
ið fyrir pilti, og ekki opnað þær, frek-
ar en járntjaldið, hið ómaklegum. Var
hann nú leiddur til skólans og þar yfir-
heyrður, en þessum mikla hetjuhekk frí
gefið. Herra Sverrir Kristjánsson og mr.
Stephensen þóttust hafa vaxið af (eklci
veitti hinum síðarnefnda af), og svo var
og um II. hekk B. Söguþulurinn, Sverrir
Kristjánsson hafði með þessu orðið skóla
þeim, er hann vann við, nemendum og öllum
til mikils sóma og sannar hann hið forn-
kvoðna Gríms Tomsená, að
táp og fjör og frískir monn
finnast hór á landi enð<
þóttir^á vell'i og þóttir í lund
þrautgóðir á raunastund.
Hlaupagikkur.