Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2023, Síða 48

46 Tímarit hjúkrunarfræðinga | 2. tbl. 99. árg. 2023
Félagsstörf og fyrirmyndir
Mannréttindi og jöfnuður eru Elísabetu hugleikin og
telur hún það að einhverju leyti komið frá fjölskyldu
hennar en hún er ættuð frá Neskaupsstað þaðan sem
föðurafi hennar flutti ungur til Reykjavíkur til að fá
smiðspróf. Þar kynntist hann ömmu Elísabetar og
settust þau að í Árbænum. Móðurætt Elísabetar er úr
Hafnarfirði, móðurafi hennar var læknir en langafi
hennar var einnig læknir og stofnaði Sankti Jósepsspítala.
Móðir Elísabetar er hjúkrunarfræðingur og starfaði
lengi við krabbameinshjúkrun. Elísabet ólst upp í
Garðabænum, fór í MR og svo hjúkrun en hefur einnig
starfað á Heilbrigðisstofnun Austurlands á Neskaupstað.
Í dag býr hún með maka sínum ásamt tveimur köttum í
Hafnarfirði. Hún hefur að eigin sögn ótrúlega gaman af
sjálfboðaliðastörfum og félagsstörfum og finnst það gefa
sér mikið.
„Ég tók þátt í að stofna Hugrúnu sem er geðfræðslufélag
þegar ég var í náminu, fór svo í stúdentapólitík í
háskólanum og var formaður stúdentaráðs og er
núna í dag í Rótinni sem er félag fyrir konur með
vímuefnavanda og rekur Konukot meðal annars,“ segir
Elísabet og bætir við að það komi sterkt frá uppeldinu að
taka þátt í samfélaginu. Móðurafi og langafi Elísabetar
höfðu mikil áhrif á hana og hvernig hún hugsar.
„Þeir tveir voru stólpar í Hafnarfirði. Afi minn tekur
á móti mér annan í jólum klukkan hálffjögur um nótt
og hann deyr sex árum seinna annan í jólum klukkan
hálffjögur um nótt. Mér líður alltaf eins og hann styðji
við bakið á mér. Ég er ekki að reyna að fylla í hans skó en
sögurnar sem ég heyri af honum eru bara góðar. Hann
fór í útköll um miðjar nætur og sinnti fátækum án þess að
rukka fyrir. Þessar sögur og okkar tenging hefur klárlega
mótað mig einhvern veginn.“
Aldrei yfir neitt hafin
Hverjar eru helstu fyrirmyndirnar þínar í hjúkrun?
„Ég er með margar og fjölbreyttar fyrirmyndir þar.
Þórdís Katrín var leiðbeinandinn minn í BS-verkefninu
og er prófessor í bráðahjúkrun. Hún er ótrúlegur
hjúkrunarfræðingur, styðjandi og frábær mentor og
kveikti áhuga minn á rannsóknum og þannig störfum
líka. Hún hjálpaði mér að sjá gagnsemina í því og hvernig
þetta getur styrkt hjúkrunarstörfin og skilað sér út í bætta
þjónustu til skjólstæðinga. Helga Sif Friðjónsdóttir,
sem stofnaði Frú Ragnheiði, hefur átt óeigingjarnt starf
í að vera minn mentor án launa í mörg ár. Hún er alltaf
til staðar og gerir þetta fyrir marga veit ég. Einhvern
tíma sagði hún mér að hún brennur fyrir því að styrkja
hjúkrun sem fagstétt og það að vera mentor og vera fólki
innan handar sé hluti af því hjá henni. Hún hefur verið
mér bæði fyrirmynd og áhrifvaldur. Mamma mín, Herdís
Jónasdóttir, sem er hjúkrunarfræðingur, hefur unnið í
meira en 30 ár sem krabbameinshjúkrunarfræðingur
en er núna komin í skólahjúkrun úti á landi. Sterkasti
lærdómurinn sem hún hefur kennt mér, þeir eru samt
margir, og eitt af því sem ég hef alltaf í huga er að ég
er aldrei of góð fyrir neitt þannig að ég veigra mér
ekki við að fara í nein störf. Það skiptir ekki máli hvað
það er, innan hjúkrunar eru engin störf sem eru mér
óviðkomandi. Ég er ekki yfir neitt hafin og það sama
gildir utan hjúkrunar, óháð menntun og stöðu og öll
reynsla nýtist manni til góðs. Þetta er einfaldur lærdómur
sem hún miðlaði til mín en ótrúlega mikilvægur.“
Útivist, ferðalög og kettir
Hvað gerir þú fyrir þig sjálfa, til að endurnæra þig og
hvílast?
„Göngutúrar eru minn tími og það góða við þá er að
maður getur nánast farið í þá hvar sem er, maður velur
bara hversu erfiða maður vill hafa þá. Það hefur alltaf
loðað við mig að fara út úr borg, vera ekki með síma á
mér og ekki hægt að ná í mig. Ég hef reglulega tekið daga
á Snæfellsnesi, annaðhvort í góðra vina hópi eða ein. Ég
hef líka verið mjög dugleg að ferðast. Einu sinni kynntist
ég skjólstæðingi sem hafði verið að spara allt sitt líf en
greinist svo með ólæknandi sjúkdóm 64 ára gamall og
hann sagði að maður ætti ekki að bíða, ef maður hefði
tækifæri þá ætti maður að stökkva til. Svo eru það dýrin.
Ég hef alltaf átt dýr – þessi skilyrðislausa ást þeirra. Það
er það sem ég geri fyrir sjálfa mig að eyða tíma með
köttunum mínum,“ segir Elísabet, hlær og bætir við: „Það
krúttlegasta sem ég veit er að fylgjast með þeim úti að
sleikja blóm og steina. Svo er það auðvitað samvera með
mínum nánustu sem skiptir miklu máli.“
Viðtal