Ský - 01.10.2004, Blaðsíða 27

LÍF HÖLLU FER SÍFELLT NIÐUR Á VIÐ. HENNI FINNST HÚN EKKI
LENGUR EIGA SAMLEIÐ MEÐ ÖLLUM ÞESSUM HAMINGJUSÖMU
ÍSLENDINGUM OG SKILUR HVORKI UPP NÉ NIÐUR í ÞVÍ HVERNIG
LÍF HENNAR TÓK STAKKASKIPTUM MEÐ EINNI UNDIRSKRIFT.
HÚN VAR JÚ BARA ÁBYRGÐARMAÐUR. _____
þak yfir höfuðið né bíl. Hún má, fyrir náð og miskunn, eiga
bankabók, en einhverra hluta vegna má hún ekki nota debetkort,
þaðan af síður kreditkort. Hún getur ekki notið alls kyns afslátta
og sparnaðartilboða, sem sífellt er verið að bjóða korthöfum, og
eina sparisjóðsbókin sem hún má eiga nýtur lægstu mögulegra
vaxta. Slík er refsingin fyrir að hafa í góðmennsku og bjartsýni gerst
ábyrgðarmaður hjá „traustum" banka.
Halla reynir af bestu getu að lifa á örorkubótunum en satt að segja
er það hægara sagt en gert. Hún hefur ekki lengur efni á því að
taka þátt í félags- og menningarlífi og einangrast sífellt meira úr
mannlegu samfélagi. Hún hefur leitað allra leiða til þess að gera
sig að fyrirtæki með nýrri kennitölu. En gjaldþrota öryrki má ekki
eiga fyrirtæki. Hún er ein og einmana og saknar þess stundum að
hafa ekki einhvern útsmoginn Eyvind sér við hlið. En eini maðurinn
sem sýnir henni áhuga er Innheimtumaður ríkisins. Höllu grunar
sterklega að hann aki um götur borgarinnar á fjallajeppa. Sjálf
er Halla hrædd við jeppana sem taka lítið tillit til einmana konu
á göngu sem skilur hvorki upp né niður í kynsystrum sínum sem
virðast þurfa að eiga einn slíkan til þess að skjótast út í búð eftir
mjólkinni. Halla, sem stundaði menningarlífið af miklum móð áður
en hún varð ábyrgðarmaður, reynir allt hvað hún getur til þess að
sætta sig við þann súrsæta veruleika að þorri Islendinga myndi
sennilega frekar vilja reisa glæsilega smurstöð og marmaraskreytt
bifreiðaverkstæði en tónleikahús.
Þessa dagana er Halla hálfmáttfarin. Maginn er útblásinn líkt og á
börnunum í Bíafra sem foreldrar hennar hótuðu henni með þegar
hún vildi ekki borða matinn sinn. Halla hefur nefnilega tekið þá
ákvörðun að klípa af öryrkjabótunum mánaðarlega og reyna að
safna fyrir farmiða til útlanda. Hún hefur enn ekki ákveðið hvert
hún fer, en eitt er víst að Frakkland verður ekki fyrir valinu. Halla
er hrædd um að þar muni fólk hæðast að henni og fara að tala um
ISKÝ
I 27
ísjakann. Sennilega verður eitthvert fjarlægt land fyrir valinu.
Land sem er gott og gjöfult íbúum sínum, þar sem orð eins og
ábyrgðarmaður, sauðaþjófur, gjaldþrot og öryrki eru ekki til í
tungumálinu. Land þar sem hægt er á auðveldan hátt að eignast
eigið húsnæði með því að reisa sér kofa úr leir eða kúamykju
án bankaláns. Draumur Höllu er sá að fleiri af hennar sauðahúsi
muni fylgja fordæmi hennar. Þannig mætti reisa leirkofaþyrpingu
landflótta kvenna sem láta sér lynda að lifa á því sem landið gefur
og drýgja með því íslenskar örorkubætur. Eflaust liði ekki á löngu
þar til settar yrðu á fót alls kyns nefndir og ráð til þess að fylgjast
með og heimsækja þessa forvitnilegu byggð þar sem Höllurnar
tækju á móti nefndarmönnum (sem eðli málsins samkvæmt væru
karlar) með söng og kynfæraslætti. Vonandi fórna nefndarmenn
smáhluta af dagpeningunum og koma með gjafir ífarteskinu. Eitt er
víst að Höllurnar tækju fagnandi á móti gjöfunum. Svo framarlega
sem ísjaki verður ekki fyrir valinu.
Líklega snýr Halla aldrei aftur úr útlegðinni. Ekki einu sinni eftirtíu
ár, þegar íslenskt samfélag er tilbúið að taka hana í sátt. Því hver
vill búa í landi sem býr svo illa að þegnum sínum? Landi þar sem
ráðamenn bera enga virðingu fyrir Höllunum sem eitt sinn báru þá
undir belti. Ekki þessi Halla, svo mikið er víst.
Möjundur e>- 'Pánmn Stefámdótdr sem med pi&tli
þesáum mll &ýna ueluilja sinn til kvenna &em standa
fiallum fieti í samfélaginu.