Ský - 01.10.2004, Qupperneq 57

I
Þetta er það besta við svona ferðalög, maður sér hvernig fólkið býr.
Dimitr spurði hvort við vildum sjá bæinn í fylgd hans. Við þáðum
það, en ætluðum svo aldrei að losna við hann því hann vildi sýna
okkur allt sem var að sjá! „Spyrjið mig um hvað sem þið viljið, ekki
málið!" sagði hann galvaskur. Vandamálið var bara það að hann
vissi eiginlega ekki neitt, ekki einu sinni hve margir bjuggu þarna
eða að þarna væru 365 kirkjur, en fyrir það er Ohrid bærinn einmitt
þekktur.
SVEITTIR, KEÐJUREYKJANDI KARLMENN
Þótt það hefði farið afar vel um okkur í Ohrid var okkur ekki til
setunnar boðið. Við áttum eftir að heimsækja nokkur lönd. Næst lá
leiðin í gegnum Albaníu og þaðan til Svartfjallalands. Munurinn á
landamærum þessara landa og annars staðar í Evrópu er reyndar
sá að það eru yfirleitt engar samgöngur yfir landamærin. Maður
kemst að þeim með rútu, en síðan verður maður að ganga eða
taka leigubíla þangað til næsta rúta tekur við manni.
Við hittum veraldarvana Ástrala á leiðinni, þeir voru með bakpoka
eins og flestir sem leggjast í slík ferðalög og þeir hlógu mjög
mikið að okkur með flugfreyjutöskurnar. Við tókum bíl með þeim
í næsta bæ, bílstjórinn fór með okkur á einhvern veg og beið
með okkur þangað til níu manna „minibus" kom keyrandi. Þegar
maður skilur ekki orð af því sem er sagt vonar maður bara að
fólk sé ekki að gabba mann. Við fórum því í bílinn og vonuðum
að hann færi með okkur til höfuðborgarinnar Tirana. Miðað við
landakortið virkaði þessi leið ekki svo löng. Ég gerði bara ekki ráð
fyrir hlykkjóttum fjallvegum sem voru langt frá því að vera beinir.
Nokkrir sveittir, keðjureykjandi karlar, 35 stiga hiti, mikill raki og
albönsk þjóðlagatónlist gerðu það að verkum að ferðin virtist
aldrei ætla að enda.
Þegar við komum loksins til Tirana vissum við auðvitað ekkert hvar
við vorum og áttavitinn ég var alveg út úr kortinu. Við reyndum að
stoppa fólk úti á götu en enginn vildi hjálpa okkur. Við prófuðum
meira að segja að stoppa ungar stelpur, en þær virtu okkur ekki
viðlits. Næsta ráð var að prófa að stoppa eldri hjón til þess eins
að reyna að átta okkur á hvað sneri upp og hvað niður á blessaða
kortinu en konan talaði enga ensku. Benti okkur á að koma með
sér og skildi eiginmanninn eftir. Við bjuggumst við að hún færi
með okkur út á enda götunnar og benti okkur í rétta átt, en hún
strunsaði af stað svo við áttum bágt með að halda jafnvægi á
flugfreyjutöskunum. Eftir um það bil fimmtán mínútna gang skildi
hún okkur eftir á lítilli ferðaskrifstofu og kvaddi.
Við höfðum hugsað okkur að fara bara beint til Svartfjallalands en
komumst að því að engar rútur voru á leiðinni þangað þennan dag.
Við urðum því að gista í Tirana. Daginn eftir tók önnur álíka ferð
við þangað til við komumst til Budva sem mætti kalla Benidorm
Svartfjallalands, með hávær diskótek og troðið af sólardýrkendum.
HVAR?Á HVAR
Króatía var næsta land sem við heimsóttum og nú lá leiðin eftir
fallegri strandlengju. Fyrsta stopp Dubrovnik. Ótrúlega fallegur
og skemmtilegur bær en hér sáum við í fyrsta skipti hópa af
ferðamönnum síðan við lögðum sjálfar af stað. Japanir og
Ameríkanar með myndavélar á maganum. Gamall bær, þröngar
götur, allt glansaði af hreinlæti. Hér leið manni í raun eins og
maður væri kominn aftur til Vestur-Evrópu, veitingastaðir út um
allt sem flestir virtust hafa sömu matseðlana. Eftir nokkuð stranga
ferðadagskrá var yndislegt að setjast niður á jazzbar með kokkteil.
Veðrið var frábært og heitt úti langt fram eftir kvöldi. Allt saman
mjög afslappandi og mér leið ótrúlega vel þrátt fyrir átta moskítóbit
sem komu í Ijós þegar gengið var til náða.
Fyrsta loftkælda rútan í ferðinni keyrði okkur til Split sem er í miðri
Króatíu, þaðan kíktum við til eyjarinnar Hvar í dagsferð. Héðan
var upplagt að senda póstkort og spyrja alla HVAR þeir haldi að
maður sé niðurkominn! Þar er fallegt eins og víðast hvar í þessu
landi, klettóttar strendur, túrkisblár sjór og við skelltum okkur í
sólbað. Einhverjum datt í hug að aflýsa ferðinni sem við ætluðum
með til baka og bara fyrir hundaheppni komumst við um borð í
annað skip hinum megin á eyjunni og rétt náðum næturrútunni
okkartil Sarajevo sem var næsti viðkomustaður.
Fólkið í Króatíu sagði okkur að vera ekkert að fara þangað.
Reyndar sögðu flestir okkur að vera ekkert að fara neitt annað
því flestir sem við töluðum við voru sannfærðir um að þeirra land
eða borg sé sú besta og ekkert annað sé þess virði að heimsækja.
Sem betur fer hlustuðum við ekki á þetta því Sarajevo kom okkur
skemmtilega á óvart þótt sagan sé sorgleg. Skemmtilegar antík- og
handverksbúðir um allt, fólkið vinalegt og mjög róleg stemmning,
enda sunnudagur. Við höfðum því miður ekki tíma til að stoppa
hér lengi, en skoðuðum miðbæinn, fórum á tehús og keyptum
útskorin sprengjuhylki sem hafði verið breytt í minjagripi. Við sáum
ekki stærsta kirkjugarðinn í borginni en nálægt miðbænum eru
fjöldamargar grafir í hlíð sem er að sjá álíka stór og Öskjuhlíð og
þar voru legsteinar svo langt sem augað eygði. Ótrúlega sorglegt
og allir grafnir á nokkurra ára tímabili.
Síðasti viðkomustaður okkar var í Piran í Slóveníu. Lítill gamall bær
þar sem göturnar eru svo þröngar að það er ekki hægt að fara
með bíla nema hálfa leið inn í hann. Þar var gott að slaka á eftir
nokkurt ferðalag. Sáum ótrúlegar eldingar, fórum í sólbað og út að
borða. Þannig eiga einmitt frí að vera, það er nefnilega ekkert frí
að ferðast um fyrrverandi Júgóslavíu með flugfreyjutösku!
j SKÝ
í 57
Sifi cAmarádáttir fer ekkl troJnar á/ódii', fmai'kv <sem
ferðamaður né afimeliskam.