Heima er bezt - 01.04.2002, Síða 2

Hanna Kristjónsdóttir:
Miðarnir voru þrír
Guðrún er Reykjavíkurstúlka, sem ekki er vön oð
gero sér grillur út of smómunum. Þess vegno fær
að ekki ó hono þó foreldrar hennar skilji, meðon
ún er í fimmto bekk Menntoskólons. Hún heldur
ófrom nómi eins og ekkert hofi í skorist, hún ó
ðfram í óstarævintýrum með jafnöldrum sínum og
tekur lifinu létt. En tilvonondi stjúpi hennar raskar
öllu lífi hennor, kemur róti ó huaonn. Guðrún
kemst oð raun um oð lífið er eklci leikur, leyni-
Öortans eru flóknori en hún hugði. Hún
a að raun um oð óstin er ekki að samo
skapi longvinn, sem hún er djúp og heit.
Cuðmundur Jónsson:
Ástin spyr ekki
um aldur
Arngrímur er orðinn 27 óro að aldri og hefur, eftir
oð nann louk nómi ó búnoðorskólonum verið í
byggingovinnu, oð því undonskildu, að hann bef-
ur verið þrjú sumur hósefi ó fiskiskipi við síldveið-
ar. Honn er orðinn þonnig stæður fjórhagslego,
að honn getur keypt iörð og forið að búa, hvenær
sem er, en hann er ókvæntur og veit að það er
algjörlega útilokað oð nokkur moður geti stundað
sveitobúskop svo nokkur mynd sé ó, nemo hann
eigi konu, sem elskor hann og sveitolífið.
Cuðmundur Jónsson:
Sonur kotbóndans
Hvers veano fór bonn út svono seinf ón þess oð
bofa nokkuð út að gera? Honn, sem ótti oð byrja
oð vinno klukkan 6 næsta morgun.
Honn veit ekki hvernin ó þessu stendur. Og þó.
Strondferðaskipið er að komo. Honn sér hillo und-
ir það úti ó firðinum.
Hvoð kemur strandferðoskipið honum við?
Ekki nokkurn skapoðon hlut.
Hann þekkir einn bótonno við bryggjuno, tekur
honn troustotaki og rær strax from að skipinu.
öm leið og honn kom upp ó þilforið tók hann
eftír því, að við innganginn til fyrsto farrýmis stóð
ung stúlka hjö tveimurrerðotöskum. Augu þeirra
mættust og þou horfðust í augu svo unaorlega
snöaglego, að honum varð hverft við og henni
hnyKKti víst við líka.
Cuðmundur Jónsson:
Hann bar hana
inn í bæinn
Smósögur um óstina og lífið, þar sem umfjöllunin
er oft ó gomansömum nótum. Dæmi:
„Nú mundi Brogi allt i einu eftir því að þoð ein-
asto sem hann vissi um koupokonuno var að hún
hét llse Spengler. Honn vissi ekki einu sinni hvort
hún hefði nokkum tímo unnið í sveit eðo ekki.
Annors skipti þoð engu móli, því honum duldist
ekki oð sveitavinno vor allt öoruvísi ó íslandi en í
heimolondi hennor. En ef stúlkan vor ólöt við
vinnu, sem hann vonaði að hún væri, ættí ekki
oð vero erfitt oð kenna henni íslenska sveita-
vinnu.
Nú vandoðist mólið. Hvernig ótti hann að geta
kennt henni að vinna, þegar honn gat ekki toloð
við hano?... Hvoð ótti nann þð að gera með
hano, þegor hann hvorki gat lótið hona vinno né
hoft hona sér til skemmtunar?
Guðmundur Jónsson:
Fríða í stjórnarráðinu
Hjörtur er búinn að fó nóg af því að búo með
róðskonu. Jó, meira en þoð, um þoð er hann ekki
í neinum efo. Nú er honn kominn til Reykjavíkur
til þess oð biðja hinn þjóðkunna mólafærslumann
og fasteignosolo, Símon Áslðksson, oð selja fyrir
sig jörðina...
Þegar Hjörtur er búinn að borða kvöldverð
klæddi hann sig í föt, sem hæfðu fínum skemmti-
stöðum, hringdi svo eftir bfl...
Þoð vor komið from undir hódegi daginn eftir
þegar Hjörtur voknoði. Honum leið ekki vel, var
allur lurkum laminn og kófsveittur, hofði mikinn
höfuðverk en verstur vor þó þorstinn, sem var ol-
veg að gero út of við honn. Honn leit í kringum
sig og só oð hann var ekki ó Hótel Söau og að
herbergið sem hann hafði sofið í leit oílt öðruvísi
út en öll þou herbergi, sem hann hafði óður séð.
Fyrir ofon honn í rúminu var sest upp stúlka með
svortan hórlubbo og horfði ó hann...
Hann var ekki frír við að stama þeqar honn
sogði:
„Hvar erum við stödd?"
„í brogga við Suðurlondsbrautino í Reykjovík."
„Og þú heitír Lubba."
„Nei, en auðvitað kollor þú mig Lubbu eins og
þú gerðir í nótt. Ég heiti Hólmfriður Ákadóttir og
er kölluð Fríða í stjórnorróðinu."
Guðmundur Gíslason Hagalín:
Töfrar draumsins
Sögupersónurnor eru blótt ófrom, en verðo þó sér-
stæðar. Jón Jónsson, draumamoðurinn, sem lifir
lengst ævi sinnar suður í Afríku, gengur þor i
droumleiðslu, heldur sig, þegor hann hverfur til ís-
lands, að fullu hafa gengið veruleikanum ó vold,
en hverfur þó seinost ó vald draumsins. Ásta
Bellóna, sem bíður og bíður og dreymir það sem
vor og þoð sem verður ó ný, fíeygir sér síðan í elfi
óstríðnanno og hyggst lóta berast með flaumn-
um, en er eftir sem óður flækt í neti droumsins.
Manntröllið Þorvaldur, jafnvel hann sleppur ekki
ón þess að kompós hons skekkist undir Svörtu
loftum droumblekkinga, og loks Ester Álffríður,
ímynd frjólsror og ófyrirleitinnor æsku, sem vill
vero rounsæ, en getur þó ekki dulið hrifni sína of
töfrum droumsins.
Ingibjörg Jónsdóttir:
Hellir hinna dauðu.
Spennondi og ævintýrarík unglingosoga.
Ingibjörg Jónsdóttir:
Ást til sölu
Djarflego og hispurslaust skrifuð bók, en þó með
sönnum og lifondi lýsingum.
Ingibjörg Jónsdóttir:
Einum vann ég eiða...
Geirþrúður er alin upp í litlu þorpi vestur ó fjörð-
um. Sogan lýsir óhritum þeim sem hún verðurfyr-
ir í heimobyggð sinni og rólkinu sem þorpið bygg-
ir. Hún er óframfærin og feimin og þjóist of
óslökkvondi menntaþró, sem hún fær oð nokkru
fullnægt. Hún þróit vini og félago, en ó erfitt með
oð eignast þó og samlogost öðru fólki. Hún þróir
óst, eiginmonn og heimili, en þor bregst lífið
henni.
En bornið bregst henni ekki. Bornið hennor,
barnið sem hún nefur eignast með kvæntum
manni, það er henni ollt og þoð fyllir líf hennar
þeim unoði, sem oðeins littu barni er auðið að
fyllo líf móður. Og þegar barnið hverfur úr lífi
hennor ó hún ekkert, er fyllt getur það tóm, sem
það skyldi eftir.
Þetto er skóldsoga. En svo ósenníleg sem hún
konn að virðast, þó gæti hún verið sönn, því öll
þou ntvik sem sagan greinir fró hafo gerst, ef
ekki hér, þó annorsstaðor...
Ingibjörg Jónsdóttir:
Konurnar pukruðu
og hvísluðust á
Þetta er.óstarsaga sem gerist í Reykjovík.
... „Ég pípi ó ollor skyldur," sagði konan og
jórtrpði munntugguna í ókafa.
„íguðonna bænum, Helgo..."
„Asni!" greip konon from í fyrir honum fyrirlit-
lego...
Moðurinn við hlið hennor þagnoði. Honn hall-
aði bokinu að sætínu og lygndi aftur ougunum.
Hann var um þrítugt. Augun voru fögur og mjög
dökkbrún. Djúpor, treinor hrukkur skórust niður
með kinnunum og enduðu við munninn.
Þou voru oð fara í portý.
Þorsteinn Antonsson:
Innflytjandinn
í hótelherbergi í Reykjavík eru tveir menn ó fundi,
hóttsettur empættismoður og sendifulltrúi voldugs
erlends ríkis. Á milli þeirro fer fram leynileg somn-
ingogerð, sem snertir olþjóð.
Aðror helstu sögupersónur eru: Aslaug, stúlkon
sem finnur að hún er orðin fangi eigin byltinga-
hneigðor, Dóro, konan sem ræktar tré í forstofu
húss síns og Þorvaldur, maður sem ekki hefur
fundið sér stað í samféloginu.
Sogan er nýstórleg oð efni og stíl og mun
verða mönnum umhugsunarefni. Og spurning
vaknor: Geto þeir otburðir, sem hér er lýst, roun-
verulega gerst?
Olöf Jónsdóttir:
Heimsókn
Vel saaðar sögur höfundot og ævintýri munu
verða lesondanum minnisstæðar, svo og onnað
efni bókarinnar.
„Um nóttmólabil vor kveikt ó kestinum stóro.
Það var hómark þessorar skommvinnu gleðistund-
or. Allir stóðu þögulirog horfðu ó eldtungurnar
teygja sig til himins. Álfokóngur og drottnina hans
komu fram ósomt ólfameyjum sínum og gof þoð
stundinni enn hótíðlegri blæ. Augun í Þrúðu litlu
stækkuðu, og hún spurði systur síno, hvort þessi
kóngur æfti neimo í Búhól...
Himinninn brogaðí ekki lengur of norðurljósum.
Bokkinn, sem sat við hafsrönd í morgun, hofði
stækkað og breitt úr sér um himinhvolfið og ógn-
aði nú ferðofólkinu með kofaldi.
„Guð hjólpi mér, það er að skella ó bylur,"
hrópoði Snjólfur, sem hofði verið oð kveðjo dreng
ó sínu reki, er ótti heima hondan fjallsins.
Steinunn Eyjólfsdóttir:
Hin gömlu kynni
og fleiri sögur
I þessari bök eru nokkrar smósögur, skrifaðar ó
liolegu móli og hinar þægilegustu aflestrar.
í sögunni Köllunin segir svo m.o. „Aldrei verð
ég svo gömul að ég gleymi því þegor ég ætlaði
að faro að græðo, það er oð segjo, græoa mikla
peninga. Að visu hofði ég gert tilrounir til þess
nokkrum sinnum óður, en ón órongurs. Þoð var
eins og öll móttarvöld hefðu fostókveðið að ég
skyldi oldrei eigo grænan túskilding fram yfir þoð,
sem borgast skyldi fyrir kjöt og fisk, bíómiða ó
sunnudögum og einstoka sorprit ó lougordags-
kvöldum. En svo fékk ég hugmyndino..."
Jökull Jakobsson:
Skilaboð til Söndru
í þessari bók birtast allir bestu eiginleikor Jökuls
sem rithöfundar, frósögnin er lipur og lifandi,
bróðskemmtíleg og meinfyndin, en undir niðri
skynjum við olvöru lífsins, vondomól somtímans.
Sagon greinirfró rithöfundi, sem fundið hefur sér
rólegan samastoð í litlu húsi í hrounjoðrinum úti
við þörðinn. Dog einn birtist Sandro, róðskonon
hans. Hún er í skósíðum kirtli, sandölum og með
slegið hór, en hún kann ekki að eldo hafrograut,
hvað þó vinna flóknari heimilisstörf. En henni er
sitthvoð onnoð til listo logt og hún sýnir veraldar-
vönum rithöfundinum nýja hlið ó mannlífinu,
kemur róti ó hug hons og hann missir fótfestuna.
Jón Bjarman:
I óljósri mynd
Boksvið atburðanno i þessori bók kemur þeim
kunnuglego fyrir sjónir sem dvolið hafo ó Akur-
eyri. Hér er glöggskyggn könnun og skóldleg
framsetning ó viðbrögðum manno gagnvart marg-
slungnu hljómfalli lífsins og ekki síður andspænis
dauðanum.
Óskar Aðalsteinn:
Eplin í Eden
Þetto er hugljúf óstarsago, sem mun verðo ýms-
um minnisstæð. Sögumoður er ungur drengur, ó
því aldursskeiði er bernskon og unglingsórin mæt-
ost og hrifnæmi og viðkvæmni er nvað sterkasts-
ur þóttur í fari hins ungo sveins. Sjólfróð og ósjólf-
rðð eru fyrstu viðbrögð hons við óstinni, sem er
að vakno í brjósti hons. Og einmitt óstín, við-
kvæm, einlæg og fögur, er sterkastí óhrifovaldur
þessorar sögu.
Sigurður Róbertsson:
Arfleifð frumskógarins
Þessi sago fiollor um nútímomonninn í umróti
tuttugustu oldar og viðleitni hans til oð fylgjost
með namskiptum tímons. Ófóar kollsteypur hefur
honn orðið að toko til þess oð hafa í fullu tré við
fomvinduna og tíleinko sér nýtt og þversagno-
kennt gildismat velferðorþjóðfélogsins. Fortiðina
hlýtur nann oð ofskrifa með öllu, því þegor hér er
komið, er hún aðeins fjötur um fót...
Og þegar svo er komið oð hvorki verður holdið
ófram eðo snúið við, er þoð örþrifaróð eitt tíltækt
oð leito vors í gerviheimi óskhyggjunnar og gefast
þor upp fyrir sjólfum sér.
Ulfur Þormóðsson:
Ákæran
Sóknarnefndin gegn séra Páli
Hver er réttur þinn tíl oo lifa lífinu eins og þér
sjólfum hentor? Hvert er viðhorf almennings, ef
þú gengur oðrar broutir en honum eru þóknanleg-
ar? Hefur þú þrek til oð gango í berhögg við þoð
ólit?
Þoð gerði séro Póll og því fór sem fór.
Myndir af kápum
bókanna er að finna á
baksiðu blaðsins
k - . . ■
146 Heima er bezt