Heima er bezt - 01.04.2002, Síða 24

Guðmundur
Sœmundsson
Öskjuferðin
sumarið 1963
► Gestabókin í Öskju er geymd í sér-
stökum kassa í Knebelsvörðunni.
T Austan Snœfells, 2001
HERPUBREIÐ
MfVATN
Greinarhöfundur kom fyrst í Öskju laugardaginn 10. ágúst 1963 og
seint mun ég gleyma gönguferðinni frá bílnum síðasta spölinn inn að
þessu dulúðuga, grœna gígvatni, fyrir 39 árum. Við vorum 14 saman
á hálfsmánaðarferðalagi og höfðum komið sunnan yfir fjöll kvöldið
áður, Gæsavatnaleiðina úr Nýjadal og slógum tjöldum í Drekagili,
þar sem við sváfum af nóttin. Annars hófst ferðin frá Reykjavík 7.
ágúst og var gist í Veiðivötnum fyrstu nóttina. Með okkur í för var
fólk á tveim öðrum torfœrubílum og hélt hópurinn eftir ruddri slóð
inn Öskjuop um hraunið sem rann í gosinu árið 1961.
Bjart var í lofti þennan morgun og
ijallasýn öll hin ákjósanlegasta.
Eftir að við skyldum við bílana og
hófum gönguna inn að vatninu var
fátt sagt á leiðinni, aðeins marrið í
vikursandinum undan fótum okkar
var það eina sem rauf kyrrðina. Eng-
inn fugl sást, ekki einu sinni fluga,
allt virtist svo lífvana á þessum stað,
það var því engin tilviljun að banda-
rísku geimfararnir skyldu fá að kynn-
ast þessu landslagi áður en þeir héldu
til mánans nokkrum árum síðar.
í suðri blasti Öskjudalurinn við
oklcur göngufólki, þessi víði sigketill
með græna gígvatninu, því dýpsta á
íslandi (217 m.), hömrum girtu á alla
vegu, sem Pálmi Hannesson, sá
þekkti náttúruskoðari nefndi svo
réttilega „Undranna dal.“
Eftir nokkra göngu stóðum við á
barmi hins mikla sprengigígs, Víti,
sem er við norðausturenda vatnsins
er gaus svo ógurlega á páskum 1875
að ijöldi jarða í Norður-Múlasýslu
A Ein úr hópnum, Lovísa Einarsdott-
ir, á Mývatnsörœfum, 1963.