Heima er bezt - 01.09.2004, Blaðsíða 8

Fjölskyldan, talið frá vinstri, aftari röð: Guðrún, Krist-
ján, Ari. Fremri röð firá vinstri: Magnea og Þórunn.
Magnea var um cirabil með litimarkað á Lækjartorgi.
Þarna er Þórunn Magnea dóttir hennar, við afgreiðslu.
gera ýmislegt í höndunum, sem ég seldi, eins og að
skreyta hárkamba, sem þá voru mikið í tísku. Með þess-
ari vinnu hafði ég getað safnað dálítilli upphæð og ól þá
von í brjósti að við gætum seinna eignast okkar eigið
húsnæði.”
Draumurinn verður að veruleika
Litla húsið við Álfhólsveginn
„Fljótlega tókst okkur Magnúsi að festa kaup á 60 fer-
metra húsi við Alfhólsveg 23 í Kópavogi. Húsið var í
smíðum og varla nema fokhelt. Bílstjóri, sem keyrði á
Bifröst með Magnúsi, átti húsið og vildi selja það. Ó-
lafur Ketilsson, hinn þekkti langferðabílstjóri og rútueig-
andi, hafði aðstöðu á Bifröst með sína langferðabíla og
staðurinn ekki fjölmennari en það að allir þekktust sem
þar unnu. Þegar Ólafur vissi að við Magnús vildum
kaupa húsið bauðst hann til þess að lána okkur það sem á
vantaði. Það var þegið með þökkum og varð til þess að
við eignuðumst okkar fyrsta húsnæði. Ólafúr Ketilsson
var sérstaklega hjálpsamur þeim sem hann treysti. Hann
vissi sem var, að eins ungt fólk og við Magnús vorum,
gat ekki fengið lán í banka.
Húsið var aðeins fokhelt og við áttum ekki fjármuni til
þess að innrétta það. En við vorum búin að kaupa hús.
Allir aurar sem við eignuðumst voru notaðir til að inn-
rétta húsið svo að við gætum flutt inn. Magnús seldi bíl-
inn og notaði andvirði hans i húsið. Við fluttum inn rétt
fyrir jólin, náttúrlega í húsið hálfklárað. Þá var kominn
hiti en ekkert vatn. Frárennsli vantaði og til að bjarga
þeint málum var gerð rotþró. Vatnið var sótt í brunn sem
var úti á enda á Álfhólsveginum, nálægt smurstöðinni
sem Klausturbræður ráku. Byggðin í kringum okkur var
mest sumarbústaðir en í sumum þeirra var búið allt árið.
Magnús byggði útihús á lóðinni, sem hann hafði fyrir
nokkrar kindur og hænsni. Afraksturinn af þessum bú-
peningi var gott búsílag. Á þessum árum var rnikið um að
fólk í Kópavogi væri með smábúskap með öðrum störf-
um. Ég fór að vinna í búð hjá manni sem var kallaður
Keli en verslunin var í vesturhluta Kópavogs.”
Fljótlega fór að byggjast upp í nágrenninu en það vant-
aði verslun á þetta svæði.
Fólkið tók sig saman og bauð Sambandinu að byggja
lítið hús undir kaupfélag ef Sambandið vildi sjá um rekst-
urinn. Kaupfélagið var ekki stórt en það þjónaði sínu
hlutverki því að þar fengust allar nauðsynjar fyrir heimili.
Magnea vann þarna um tíma og líkaði vel. Eins og áður
hefúr verið lýst var mikill húsnæðisskortur í Reykjavík
og nágrenni.
Yfir húsi Magnúsar og Magneu var ris, sem ekki hafði
verið innréttað. Kunningi þeirra, Óskar, sem var múrari
að mennt og nýlega kominn í sambúð, hafði hug á því að
aðstoða við að innrétta risið og búa þar. Þetta var álitlegur
392 Heima er bezt