Heima er bezt - 01.09.2004, Síða 44

Myndirnar hennar voru bara hennar sköpun, henni fannst
ekki þurfa að mála landslag, sem þegar var til einhvers
staðar. I hennar huga urðu myndirnar bara til og hún vissi
ekki hvaðan þær komu, en það var hennar mál að gera úr
þeim fallegar myndir. Unni þótti mest vænt um ef þær
gátu glatt fólk. Hún var orðin mikið betri til heilsunnar og
núna, þegar hún renndi höndum um sjálfa sig fann hún að
það var komin örlítil kúla.
***
Það var frekar gestkvæmt í Álftanesi og vel tekið á
móti öllum sem komu. Annars var Erla ekkert að hafa
fyrir fólki ef hún var úti að vinna, þá varð fólk bara að
koma í húsin eða út á tún og spjalla við hana þar. Fólk
fékk bara það sem var til í það og það skiptið, stundum
molakaffi og stundum veisluborð. Erlu fannst fáránlegur
þessi gamli sveitasiður, þar sem fólk lét af öllum verkum
og leyfði Pétri og Páli, sem datt í hug að koma í heim-
sókn, að tefja sig frá nauðsynlegri vinnu. Hvort sem það
var um helgar eða í miðri viku.
„Við í sveitinni erum í vinnu eins og aðrir“, var hún
vön að segja, „við vinnum jafnvel enn meira en aðrir!“
bætti hún oft við, svona bara til að fá viðbrögð.
Henni fannst algjör lúxus að hafa Unni hjá sér, sagði
hún, þá gat hún eldað stöku sinnum og hjálpað til við að
þrífa húsið og þvo þvotta. Unni fannst líka gaman að
baka og fannst þetta fín þjálfun fyrir húsmóðurhlutverkið.
Dag einn, seint í nóvember, komu foreldrar hennar, á-
N RRÆN SAKAMÁL
NORRÆN SAKAMÁL 2003
PÖNTUNARSÍMI 533-2270
samt Svenna, Jónu og litlu Láru í heimsókn. Það var glatt
á hjalla, mikið af tíðindum og spjallað um framtíðina,
meira að segja mamma hennar var skrafhreifin og spurði
hvort þau Steinar hlökkuðu ekki til að verða foreldrar.
Það særði Unni dálítið að hún óskaði henni ekki til ham-
ingju frekar en venjulega og hún stóð sig að því að óska
sér þess að pabbi hennar hefði náð í svona frjálslynda og
trausta konu eins og Erlu. Það var eins og órjúfanleg gjá á
milli Unnar og Láru eldri, og Unnur hafði ekki hugmynd
um af hverju hún hafði orðið til. Litla stúlkan þeirra
Svenna og Jónu dafnaði vel og var róleg. Hún getur nú
eklci annað með aðra eins mörnmu, hugsaði Unnur og
dáðist alltaf jafnmikið að Jónu mágkonu sinni, sem var
eins og fædd í móðurhlutverkið, já reyndar öll hlutverk
sem hún vildi taka að sér, og það sem meira var, vissi
alltaf nákvæmlega hvað hún vildi. Svenni var mjög hrif-
inn af búinu hjá Þorkeli og fannst gott að vinna hjá hon-
um, sagðist ætla að taka við því ef Þorkell færi, eins og
hann hefði hótað Heiðrúnu nokkrum sinnum ef hún talaði
um börnin við hann.
„Hafa þau talað saman?“ hvíslaði Unnur að Svenna.
„Góða besta“, hvíslaði Svenni. „Þau geta ekki án hvors
annars verið, þau verða byrjuð saman aftur áður en við
sakleysingjarnir vitum af. Þeim finnst örugglega bara
skemmtilegt að rífast svona um allt og ekkert, krydda til-
veruna með því. Verst ef strákamir fara illa út úr því. En
Þorkell er fínn maður, Unnur, og Heiðrún veit það. Hún
þarf bara að leika sér í einhvem tíma án hans, og samt
ekki án hans“. Unnur fékk hnút í magann, hún fékk þessa
gamalgrónu tilfinningu um að ekkert væri nákvæmlega
eins og það sýndist, framhliðin væri alltaf í lagi og speg-
ilgljáð og svo ólgaði allt og kraumaði á bakvið. Þær Jóna
töluðu lengi saman og næstum eingöngu um ungabörn,
Unnur sagði henni frá Kristínu systur Steinars og húsun-
um sem þau höfðu verið að skoða um daginn.
„Ég öfunda þig af því að vita alltaf hvað þú vilt“, sagði
hún, „ég get jafnvel ekki gert upp við mig hvaða hús mig
langar í!“
Erla blandaði sér í samræður þeirra:
„Ég er alltaf að segja henni Unni að láta hjartað ráða,
fara bara eftir sinni sannfæringu og leyfa engum að hafa
áhrif á sig. Er það ekki bara þannig Jóna?“ Jóna brosti
og kinkaði kolli.
„Það er akkúrat bara þannig. Afi og amma kenndu mér
þetta og smám saman öðlast maður leikni í þvi að sigla
fram hjá öllum hlutverkunum, sem aðrir vilja alltaf vera
að setja mann í, hvort sem það er í leik þegar maður er
barn, eða þegar maður er úti í lífinu og á að heita full-
orðinn. Maður siglir framhjá og velur sín eigin. En það
er ekki auðvelt, maður steytir alltaf á einhverjum skerj-
um“.
Erla samsinnti henni:
„Já, en manni liður samt betur þegar ákvörðunin er
fullkomlega í samhljómi við hjartað, það hef ég alltaf
sagt“.
Unnur spurði eftir Ola og fékk að vita að hann væri
428 Heima er bezt