Heima er bezt - 01.07.2006, Síða 9

vindil?” Ekki fylgdi sögunni hvemig konungurinn brást
við, enda hefur líklega einhver sagnaglaður sjómaður lagað
söguna til.
Á meðan ég var á bátnum vann ég mikið við að beita. Eg
var ekki í verbúð heldur var mér komið fyrir í Holti, húsi sem
útgerðarmaður á Voninni átti. Veturinn eftir var ég á sama
báti en þann vetur lenti hann í óhappi og litlu mátti muna
að hann sylcki. Mastrið brotnaði og lunningin flagnaði frá
og það fossaði sjór inn í hann. Síðan bilaði vélin og hann
sökk þegar hann var kominn uppundir Eyjar.
Varstu ekki hræddur?
Nei, ég get varla sagt það, en ég hugsaði mikið um það
hvað við yrðum lengi í landi. I þá daga þótti mér gaman
að skemmta mér.
Breskur togari sem var þama á veiðum kom auga á okkur
og dró bátinn að Álfsey. Það varð mannbjörg og komust
allir skipverjar unr borð í breska togarann. Eg var afturá og
seglið fyrir framan mig og allir komnir um borð í togarann
nema ég. Ég náði upp á lunninguna á skipinu og þar vom
tveir strákar, Oskar Bjamason og Jón Baldursson, sem náðu
í mig en náðu mér ekki inn fyrir. Ég var í stakki og þungur
og litlu munaði að þeir misstu mig. Ef það hefði gerst væri
ég ekki að tala við þig núna.
Það voru togarar inn undir Eiðinu en við
vomm ekki með talstöð. Breski togarinn sem
bjargaði okkur sendi mors til þeirra og einhver
sendi skeyti í land. Þetta var morguninn eftir
að við fórum í róðurinn.
Nokkru síðar kom varðskipið Þór og sótti
okkur.
Hvað gerðir þú það sem eftir var vetrar?
Ég var í landi og beitti á trillu sem hét
Glaður. Maðurinn sem átti hana hét Magnús,
ég man ekki lengur föðumafn hans, hann bjó
í Hrafnabjörgum.
Þann 11. maí vora vertíðarlok og haldið
heilmikið lokaball.Tveimur dögum seinna fór
ég til Stokkseyrar á báti frá Eyjum sem fór
með vertíðarfólk er átti heima á Suðurlandi.
Það var lítið um vinnu á Stokkseyri yfir
Birgir, lítill og sœtur í
Eyjum.
sumarið, helst að vaska fisk. Um sláttinn fóm flestir út í
sveit í kaupavinnu. Sumarið sem ég varð 14 ára fór ég í
kaupavinnu að Þjótanda. Það var mikið myndarheimili, þar var
sími, pósthús og bensinafgreiðsla. Þá var Einar Brynjólfsson
bóndi á Þjótanda, hann var úr Hrunamannahreppi. Gísli
Brynjólfsson á Haugi í Gaulverjabæ, var bróðir hans, og afi
Ingibjargar Sólrúnar Gísladóttur. Gísli var óskaplega laginn
maður í höndum þó að fingumir á honum væru fremur
kubbslegir. Hann var ótrúlega góður silfursnriður og meðal
annars smíðaði hann mikið af svipum, víravirkisnælum og
tóbaksbaukum.
Ég var ekki nema 17 ára þegar ég fór fyrst á síld á
Siglufírði. Það var gaman að vera á síld og
oftast ágætistekjur.
Ég varð Vestmanneyingur
Þegar ég er 22 ára flyt ég til Eyja og gifti mig.
Þar var ég mest á vertíðar- og síldarbátum. Þegar
maður var búinn að vera á sumrin í Eyjum og ná
sér í stelpu var maður orðinn Vestmanneyingur.
Konan mín hét Sigríður Jónsdóttir og var frá
Húsavík í Vestmannaeyjum. Hún lést 1958.
Við eignuðumst tvö böm. Dóttir okkar Ester,
sem bjó í Bandaríkjunum, lést af slysförum árið 1973. Hún
á tvær dætur, sem báðar em búsettar í Bandaríkjunum. Þær
heita Deborah Lynn og Katarine Ann, Deborah Lynn á tvær
dætur en Katarine Ann á eina dóttur.
Sonur okkar heitir Birgir. Hann býr í Reykjavík og er
listamaður. Hann á einn son sem heitir Arnaldur Freyr.
Við Sigríður bjuggum lengst í húsi sem heitir Engidalur
og er Brekastígur 15c. Síðan byggði ég hús á Skólavegi
26 í Eyjum.
Stríðið og siglingar
Mitt aðalstarf var sjómennska, ég var á nokkmm bátum
Heima er bezt 297