Heima er bezt - 01.07.2006, Blaðsíða 27

mikil keppni og mátti ég hafa mig allan
við til að ná honum og verða á undan að
hólmanum. Það var þó ekki aðalatriðið,
því þetta varð öllum viðstöddum til
mikillar ánægju. Var gerður góður rómur
að uppátækinu. Man ég að mörgum þótti
mikið til kennarans koma að gefa sig í
þetta ævintýri og það er aldrei að vita
nema einhverjir þeirra muni enn eftir því
sem skemmtilegu atviki á skólaárunum.
Vel er, ef svo er, því ekkert vildi ég frekar
en vera nemendum mínum uppspretta
ánægjulegra minninga.
Auk leikfimikennslunnar, sundæfmg-
anna og póstmeistarastarfsins hafði
ég með höndum heimavistareftirlit
á Fjalli eða í Draugasteini, eins og
heimavistarhúsið var oftast kallað. Bjó ég
á heimili foreldra minna á efri hæðinni
í syðri hluta Draugasteins. Ibúð þeirra
var ijögur svefnherbergi, stofa, eldhús og
snyrting. A neðri hæðinni var þvottahús
og geymslur sem tilheyrðu íbúðinni. Þar
var einnig pósthúsið til húsa. Heimavistin
var í norðari hluta Draugasteins. Var
hún tvær hæðir og kjallari. I kjallaranum
var sérútbúin kennslustofa fyrir efna-
og eðlisfræðikennslu, með aðstöðu
fyrir tilraunir í efnafræði. Sturta var í
kjallaranum, þvottahús, snyrtingar og
geymslur. Þar var einnig vararafstöð
skólans. Var þar um að ræða gamla
díselvél úr jarðýtu, sem hægt var að
nota til framleiðslu á rafmagni. Ekki
minnist ég þess að hún hafi oft verið
notuð, en Snæbjöm Kristjánsson ræsti
vélina reglulega og hélt henni þannig
við.
Voru tæplega tuttugu, tveggja manna
herbergi á heimavistinni. í hverju
herbergi var skrifborð, tvö rúm, tveir
stólar, tvær bókahillur, tveir fataskápar
og vaskur. Vaskurinn var mikil framför
miðað við þann tíma þegar ég var sjálfúr
nemandi í Laugaskóla á ámnum 1964 til
1967. Jók hann mikið þægindi gesta á
sumarhótelinu, sem faðir minn rak fyrir
hönd skólanefndar um langt árabil eða
í hartnær ljörutíu ár. Barðist hann lengi
fyrir því að öll aðstaða í herbergjum
Laugaskóla batnaði á þessum árum.
Snyrtingar og sturtur voru á göngum
heimavistarinnar og í kjallara, eins og
áður sagði. A neðri hæð hennar var
setustofa fyrir nemendur. Þar vom
þægileg sæti, borð og sjónvarp. Gátu
nemendur stytt sér þar stundir við
sjónvarpsáhorf, einkum á kvöldin,
og spilamennsku eða lestur blaða og
bóka. Hafði ég, sem umsjónarkennari,
með höndum að ganga á vistina á
hverju kvöldi um ellefu leytið og gera
liðskönnun, slökkva ljós og sjá til þess
að ró færðist yfir nemendur. Flestar voru
þessar liðskannanir tíðindalausar, en fyrir
kom að brá til annars. Stöku sinnum
höfðu nemendur farið í svokallaðan
vatnsslag og varð ég þá að vaða
vatnselginn á teppalögðum göngum
heimavistarinnar til að skakka leikinn.
Stundum vildu nemendur spila tónlist
lengur en góðu hófi gegndi, eða horfa á
sjónvarp. Fyrir kom að ég varð að skakka
leikinn þegar tveir eða fleiri slógust
ótæpilega. Einhverju sinni varð ég að fara
með nemanda til læknis til Húsavíkur
seint að kveldi, vegna þess að hann hafði
misst framan af fíngri sem lent hafði
milli stafs og hurðar. Komið gat fyrir að
ein liðskönnun nægði ekki og varð ég
þá að hafa afskipti af nemendum tvisvar
sama kvöldið, en það var sjaldgæft.
I minnsta kosti eitt skipti í byrjun
vors komu stúlkur af kvennavistinni
í gamla skólahúsinu í heimsókn upp í
Draugastein um miðja nótt. Ekki varð
ég var við þessar heimsóknir en frétti
af þeim síðar. Svipaða sögu er að segja
af drengjunum í Draugasteini. Þeir fóru
nokkrir út um glugga þennan vetur á vit
ævintýranna. Man ég ekki nákvæmlega
hverra erinda þeir skriðu út, en minnir að
það hafi verið til að hitta kunningja sem
voru í bílum fyrirutan og til kvennafars.
Hvoru tveggja stríddi stranglega gegn
reglum skólans en var i góðu samræmi
við eðli og ævintýralöngun ungra stúlkna
og drengja. Einhver eftirmál urðu af
þessu næturgöltri nemenda.
Um vorið 1976 hélt ég áfram að
starfa við Laugaskóla við kennslu á
sundnámsskeiðum fyrir unglinga,
við pósthúsið og sumarhótelið á
staðnum. Aðstoðaði ég foreldra mína
við sumarhótelið eftir þörfum, en þó
einkum við móttöku erlendra ferðahópa.
Erlendir ferðahópar vom meginuppistaða
sumarhótelsins á Laugum um langt
árabil. Leit ég einnig eftir sundlaug
og sá um afgreiðslu og aðra þjónustu
við ferðamenn, eftir því sem þörf var á.
Höfðu skapast mikilvæg viðskiptatengsl
milli hótelsins og erlendra ferðaskrifstofa
á þeim tíma sem foreldrar mínir voru
þar í forsvari.
Þennan vetur hafði ég í ijarveru föður
míns, með höndum að svara bréfum
erlendra ferðaskrifstofa og einstaklinga
um gistingu og ferðaþjónustu á Laugum
sumarið 1976. Var þetta töluvert verkefni
og tók tíma minn milli þess sem ég
sinnti öðru. Hef ég síðan oft hugsað
til þess með undrun og aðdáun hversu
mörgum verkefnum foreldrar mínir komu
í verk og önnuðust fyrir Laugaskóla,
án þess að sérstaklega væri eftir því
tekið. Eg veit að þeim var það ljúft.
Þau helguðu sig verkefnunum án
væntinga um aðra umbun en ánægjulegt
samstarfsfólk, góðar minningar og
vegsemd Laugaskóla.
Um haustið hvarf ég af landi brott
til háskólanáms í Svíþjóð. Lagði ég
þar stund á félagsfræði, hagífæði og
félagsmannfræði. Eftir það kom ég stöku
sinnum í Lauga sem gestur um jól og
að sumarlagi. Lá þá skólahald niðri.
Fylgdist ég því einungis með skólastarfí
á Laugum eftir það úr ijarlægð. Mér
er ljóst að saga Laugaskóla er löng
og í flesta staði merkileg. Verður hún
sennilega aldrei sögð öll en fáein orð
mín í belg þeirrar sögu hafa vonandi
eitthvert annað gildi en sitt eigið. I þeirri
trú hef ég rifjað upp eitt og annað sem
kemur í hugann þegar hugsað er til
Laugaskóla. Um þessar mundir er einmitt
minnst 80 ára afmæli Laugaskóla og er
það þeim tímamótum að þakka þetta
tækifæri til uppriijunar minninganna.
Mér er verkefnið bæði ljúft og skylt
enda saga Laugaskóla óaðskiljanlegur
hluti eigin sögu. Þetta á einnig við um
marga aðra nemendur, kennara, starfsfólk
skólans, gesti Laugaskóla og velunnara
á umliðnum árum. Allt þetta ágæta fólk
eru sannkallaðir Laugamenn.
Upphaflega ritað í Wivenhoe á
Englandi í apríl 2001
Heimaerbezt 315