Heima er bezt - 01.07.2006, Side 13

Glœsileg brúðhjón, Elísabet ogAnrés giftu sig 1960.
og sprautað einhverju meðali bak við augun og svo var mér
gefíð í æð, en það gerði ekkert gagn. Ég var hjá hinum ágæta
lækni Kristjáni Sveinssyni. Ég gerði mér alltaf von um að fá
sjónina aftur og það bjargaði miklu varðandi sálarlífið. Mér
var sagt að ef ég hefði drukkið áfengi strax eftir óþverrann
hefði ég líklega ekki orðið blindur. Fyrst þegar ég mátti
hreyfa mig var ég illa haldinn af svima.
Ég fór með varðskipinu Ægi heim til Eyja og það var
undarleg tilfínning að koma heim og sjá ekki neitt. Ég byrjaði
á því að vinna við að hnýta tauma. Síðan vann ég við að útbúa
troll og var í því um tvö ár. A hverju ári þurfti ég að fara til
Reykjavíkur í rannsókn. Þá frétti ég af Kristjáni Tryggvasyni
á Akureyri, blindum manni, sem væri að útbúa dívana. Ég
fékk áhuga fyrir þessu og fór til Þórsteins Bjarnasonar, sem
þá var formaður Blindravinafélagsins. Hann var að vinna í
ýmsu fyrir blinda eins og körfugerðinni. Hann segir mér að
koma til sín og þar með fór ég að læra að bólstra. Þórsteinn
sagði að það væri mikill munur að kenna fólki sem hefði séð
áður en þeim sem fæðast blindir. Ég hafði áður gripið í að
gera við dívana þegar ég átti heima á Stokkseyri. Þegar ég var
búinn að læra kom ég upp bólstrun heima í Eyjum og byrjaði
á að leigja tvö herbergi í kjallara undir starfsemina.
Ég byggði síðan hús í Eyjum á Skólavegi 26. Þar hafði áður
staðið lítið hús sem ég keypti. Ég var með bólstrunarverkstæði
í kjallaranum í nýja húsinu og allt gekk vel. En sorgin sótti
okkur heim þegar Sigríður konan mín, lést árið 1958, þá
var Birgir aðeins þriggja ára. Eftir lát hennar vorum við í
Eyjum í tvö ár og Ester hugsaði um heimilið. Við Birgir
fluttum síðan til Reykjavíkur en Ester var þá trúlofuð og
varð eftir.
Fyrst bjuggum við á Grundarstíg 11, Blindrafélagið átti þá
íbúð. Ég fór að vinna hjá Guðmundi í Víði við að bólstra,
eins og flestir vita var hann blindur þó að hann kæmi upp
stórveldi á þess tíma vísu á Islandi, í húsgagnagerð. Síðan
hitti ég seinni konuna mína, Elísabetu Kristinsdóttur sem
gekk Birgi í móðurstað. Elísabet missti sjónina vegna slyss
sem hún varð fyrir þegar hún var 17 ára. Faðir hennar var
þekktur byggingameistari og byggði mikið af húsum og
eitt af þeim er Sundhöllin við Barónsstíg. Elísabet hafði
alltaf verið mjög vemduð og hún átti margt ólært í húshaldi
þegar við fórum að búa. A meðan Elísabet var krakki og
unglingur var hún Vatnskoti að Þingvallasveit á sumrin.
Vatnskotssystur kenndu henni margt, hún var greind og
námsfús. Við dönsuðum mikið og okkur leið vel saman.
Elísabet lést 30. október 1999. Hún var búin að vera lengi
veik áður en hún dó og ég hugsaði um hana eins vel og ég
gat hér heima. Hún vildi hvergi annars staðar vera.
Þú lcerðir sjúkranudd?
Ég lærði hjá Jóni Gunnari Amdal, ég man ekki fyrir
víst hvaða ár ég lauk námi. Ég lærði líka svæðanudd og
punktanudd og fór til Finnlands að læra meira í nuddi.
Þá fórum við ijórir út: Ég, Gunnar, Oli Þór og Ragnar frá
Selfossi. Þar sem skrifstofan er núna í Hamrahlíð 17 var
ég með nuddstofu. Þetta var ágætisstarf og mér fannst ég
geta hjálpað mörgum.
Hvernig eyðir þú deginum núna?
Ég er mikið inni á heimili mínu, hlusta á útvarp, tónlist af
diskum og sögur af spólum. Mér fínnst gaman þegar vinir
mínir koma í heimsókn og að ég tali nú ekki um hann son
minn, Birgi og sonarson, Amald Frey.
Birgir sonur minn er listamaður en Amaldur Freyr lærði
að skipuleggja golfvelli. Stundum líta systkinaböm mín inn
og það er mjög gleðilegt.
Það verður nú að segjast eins og er að stundum em dagamir
langir.
Fáir hafa fengið eins stórann skammt af sorginni og Andrés
Gestsson. En það em ekki margir sem hafa fengið eins
mikið í vöggugjöf af manngæsku, greind og kjarki og þessi
89 ára gamli maður.
En við viljum trúa því að einhver tilgangur sé fólginn í
því hvað mikið er lagt á suma einstaklinga.
Heimaerbezt 301