Heima er bezt - 01.07.2006, Qupperneq 33

Eitt sinn var auglýst eftir ráðskonum við matargerð við
skóla sveitarinnar. Gísli setti auglýsingu saman að sínum
hætti:
Það vantar í skólann vinnukraft,
— vaskar ráðskonur tvær.
Þœr verða að hafa vargakjaft,
vígtennur, hramma og klær.
Vigdís Finnbogadóttir var kjörin forseti Islands í júní 1980.
Biðu menn spenntir mjög úrslita að vonum. Virtist sem
annar en Vigdís ynni þessar kosningar, þar til úrslit komu
úr Austfirðingaíjórðungi. Eftir það var sýnt, að Vigdís yrði
sigurvegari í þessum kosningum, Gísli orti.
Þegar Vigdís var í hættu,
von um sigur hinir fengu.
Austfirðingar allir mættu,
— undir hennar merki gengu.
Helgi Seljan Friðriksson, fyrrum alþingisnaður, var í leik-
listarstarfsemi á yngri árum, og lék meðal annars Kölska
sjálfan af mikilli prýði. Gísli orti:
Sótti á þing og sæti vann,
sigur kommum færði.
Ungur lék hann andskotann;
af honum klœki lœrði.
Fulltrúar stjómmálaflokkanna ræddu um hækkun þing-
fararkaups, og voru allir sammála um ríflega hækkun. Gísli
orti þá:
Sammála þeir eru um eitt,
aðrarþó að deilur standi:
Ef riflegt vœri gjald þeim greitt,
gœtu þeir bjargað sínu landi.
Um Þórshafnartogarann fræga orti Gísli í Þrastahlíð:
Þeir samþykktu allir, en sáu sig um hönd,
og sviku gefm loforð einu hljóði.
Langt er til Drottins frá Langanesströnd,
og lítið er nú fé í byggðasjóði.
Þetta er víst nóg að sinni, lesendur góðir. Ég hef kynnt
Gísla Björgvinsson frá Þrastahlíð, og birt nokkrar af vísum
hans.
Dægurljóð
Júnímánuður, sumar og sól. Allt er grænt og gróið. Þetta
riijar upp ljóð, sem ég lærði ungur og fléttast saman við
reynslu mína frá æskuárum, er ég fann hreiður farfugla
úti í náttúrunni, en ég ólst upp í sveit, þar sem allt
iðaði af lífi í kringum mann. Það er einhver munur eða
vera alinn upp í stórborg, þar sem malbik og steinn em jafnvel
meira áberandi en gróðurinn. Fyrir þessi uppeldisskilyrði
er ég þakklátur. En ljóðið, sem ég set í samband við þessa
reynslu, og ég lærði ungur utan að, er þannig:
Það var í vor í júní,
ég vatt mér fram að á,
og allt var grænt og gróið,
og gleði á hverri brá.
Og viltu bara vita,
það varðar engan mann,
ég lítið lóuhreiður
í laut við ána fann
Og ofurlitlir ungar
þar áttu heima þá,
en nú er ís á ánni
og engan fugl að sjá.
Ég man ekki í svipinn, hver orti þetta snotra ljóð, en það
túlkar hlýjar tilfínningar.
Til mín hringdi Sigurjón Friðriksson bóndi frá Ytri-Hlíð,
nú búsettur í Vopnaijarðarþorpi, vegna línu úr ljóði, er ég
birti í grein minni í Heima er bezt, um dvölina í Lambanesi
og Haganesvík, „Æ, viltu ekki hjá mér sitja, minn elskulegi
Jón“. Sigurjón kunni þá allt erindið, sem ég þakka honum
fyrir kærlega, en það er á þessa leið:
Viltu ekki blóðmörsbita,
viltu ekki súpuspón?
Viltu ekki hjá mér sitja,
minn elskulegi Jón?
Viltu ekki við mig tala,
viltu ekki hugga mig?
Viltu ekki vörum svala,
viltu ekki kyssa mig ?
Minnast ekki margir enska textans: „Don't fence me in“?
Svo vill til, að gerður var íslenskur texti við þennan lagboða,
sem ég kann hrafl úr, en fylli upp í eftir þörfúm frá mér.
Vona, að ég fylgi laglínunni nokkum veginn.
Eg vil fagna og lifa og fara mína leið,
frjáls eins og fugl.
Eg vil syngja og dansa, því sál er glöð og heið,
frjáls eins og fugl.
Eg vil syngja og lifa og lífsins njóta,
líka, ef svo bregður við, með straumnum fljóta,
láta eins og ekkert sé og boðin brjóta,
frjáls eins og fiugl.
Við skulum skemmta okkur eins og andinn kýs,
alveg á fullu uns morgunsólin rís.
Það er hið eina, sem andinn heitast kýs,
og til auðnu reynist vís.
Heima er bezt 321