Heima er bezt - 01.07.2006, Blaðsíða 47

skammt frá götunni, þar sem hann er staddur, og út úr húsinu
koma maður og kona. Hann hægir ósjálfrátt ferð sína meir en
áður, því konuna þekkir hann strax. Það er Áslaug frá Hvammi
og engin önnur. Hann sér að þau leiðast af stað frá húsinu,
en bæði eru þau reikul í spori, og pilturinn getur ekki haldið
jafnvæginu. Hann er auðsjáanlega ofúrölvi. Rétt á eftir þeim
kemur annar piltur. Hann gengur til þeirra, talar eitthvað við
þau, en Ari heyrir ekki, en svo tekur hann undir hönd piltsins,
sem leiðir Áslaugu, og styður hann heim að húsdymnum. Þeir
hverfa inn um dymar og hurðin lokast að baki þeim. Áslaug
stendur kyrr nokkur andartök og horfir á eftir þeim, en svo
reikar hún af stað út á götuna, staðnæmist þar og horfir í allar
áttir, eins og að hún viti ekki hvert halda skuli.
Ari getur ekki látið hana afskiptalausa lengur. Hann ekur
til Áslaugar, nemur staðar og opnar hurð bifreiðarinnar.
„Gott kvöld, Áslaug", segir hann.
Áslaug horfir á hann um stund sljóum augum, en svo áttar
hún sig og þekkir hann.
„Gott kvöld, Ari, hvaðan kemur þú?“
„Ofan úr sveit. Ert þú á heimleið?“
„Já”.
„Viltu koma inn í bifreiðina til mín, ég skal aka með þig
heim“.
Hún slagar að bifreiðinni og sezt upp í sætið við hlið
hans.
„Áttu ekki heima á sama stað og síðastliðinn vetur?“ spyr
hann.
„Jú. Ég var að koma úr skilnaðarhófi frá einum vini mínum,
hann er á fömm norður á síld“.
„Hann hefir veitt þér rausnarlega, sýnist mér“.
„Já, Ari, þar var nóg að drekka. Hann var búinn að lofa því
að fylgja mér heim, en svo fór hann frá mér“.
Ari hlær kuldalega. „Hann hefir líklega ekki verið vel
ferðafær“.
„Jæja, sama er mér, fyrst þú ætlar að skila mér heim“.
Lauga fær sér vindling og reykir hann í ákafa. En Ari ekur
hratt heim að húsinu, þar sem hún leigir, og nemur þar staðar.
„Jæja, þá erum við komin heim til þín, Lauga“, segir hann
og opnar hurð bifreiðarinnar.
Hún rís upp úr sætinu og stígur út úr bifreiðinni, en fellur
þegar á götuna. Ari snarast út og reisir hana á fætur. Svo
leiðir hann hana heim að kjallaradyrunum. Lauga fær honum
lykilinn að hurðinni og hann opnar dymar. Svo fylgist hann
með Laugu inn í herbergi hennar. Hún reikar að legubekknum
og fleygir sér þar út af, en Ari stendur kyrr í sömu spomm og
virðir fyrir sér hið óvistlega herbergi Áslaugar. Hann hryllir
við því að skilja hana hér eina eftir, svona illa á sig komna,
en hann sér ekki nema eina leið til þess að bjarga því við,
og segir hlýlega:
„Viltu ekki koma heim með mér, Lauga?“
„Til hvers?“
„Bara til þess að sofa og hvíla þig“.
„Heldur þú að ég geti ekki sofið héma?“
„Jú, en þú ert svo illa á þig komin, að ég vil ekki skilja
þig hér eina eftir“.
Hún hlær grófum, drafandi hlátri. „Nú líður mér einmitt
vel. Heldur þú að ég fari að sofa hjá þér, Ari?“ segir hún
stríðnislega og hlær aftur.
En Ara er engin gleði í huga og hann segir alvarlega: „Nei,
Lauga, ég myndi aldrei biðja þig að samrekkja með mér,
nema þá undir fullkomlega heiðarlegum kringumstæðum.
Það er annað, sem fyrir mér vakir, en draga þig lengra niður
í svaðið“.
Lauga sezt upp á legubekknum og lítur sljóum, reiðilegum
augum á Ara. „Um hvað ertu eiginlega að tala?“
„Ég er að tala um það, að mig langi til þess að hjálpa þér,
og komdu nú með mér heim til mömmu“.
„Finnst þér að ég eigi svona bágt?“ Hún hlær háðslega.
„Já, í mínum augum áttu það, Lauga, og ég vil reynast
þér vel“.
„Nei, ég fer ekki með þér. Því ert þú að flækjast hér?“
„Ertu búin að gleyma því af hvaða ástæðum ég er hér
staddur?“
„Ég vil ekki hafa þig héma, ég get séð um mig sjálf‘.
Hún stendur á fætur og slagar í áttina til hans með kreppta
hnefa.
„Vertu róleg, Lauga, og lofaðu mér að tala við þig“.
„Nei, ég tala ekki við þig. Burt með þig!“ Hún reiðir hnefann
til höggs, en Ari tekur um hinn kreppta hnefa og segir lágt
og sefandi: „Áslaug, ég er vinur þinn“.
„Ég á nóga vini“. Hún kippir að sér höndinni. „Út með
þig!“ hrópar hún í æsingi.
Ari færir sig nær dyrunum, en ætlar ekki að gefast upp að
svo stöddu. Áslaug æðir að honum og greiðir honum högg
með fætinum. „Út með þig, eða ...!“
„Já, Áslaug, ég skal fara og ekki skipta mér af þér framar.
Vertu sæl“.
Rödd hans titrar af sársauka og reiði. Hann gengur út að
bifreiðinni og ekur hratt heim. Áslaug skal ekki þurfa að
sparka honum út framar, hér eftir má hún liggja í svaðinu
hans vegna, hún á hvorki samúð eða vináttu hans lengur.
Áslaug sér Ara hverfa út úr dyrunum. Hún skellir hurðinni
í lás og reikar að legubekknum og veltur þar sofandi út af,
án þess að geta afklætt sig.
Hin markvissa elfa tímans heldur áfram að streyma — árin
koma og líða, atburðir gerast og falla í djúp gleymskunnar.
Aðrir lifa í endurminningum og varpa ýmist fr á sér birtu eða
skuggum. Nú er það vetur, sem ríkir.
Bjartur en kaldur yetrarmorgunn rís yfir höfuðborginni.
Áslaug frá Hvammi vaknar af þungum svefhi. Hún stígur
fram úr legubekknum, gengur að vatnskrananum og fær sér að
drekka. Svo lítur hún í spegil, sem hangir á þilinu, og athugar
útlit sitt. Hana hryllir við spegilmynd sinni. Andlitið er náfolt
og kinnamar innfallnar af hor. Djúpir, bláir baugar fyrir neðan
hin döpm, flöktandi augu, og hárið þunnt og rytjulegt. Hún
strýkur með hvítri, tærðri hendi yfir enni sér og andvarpar
sárt. Svo reikar hún aftur að legubekknum og leggst þar fyrir.
Hyldýpt hinnar sámstu eymdar og niðurlægingar er orðið
hlutskipti hennar, og hún getur engan látið sjá sig.
Framhald í næsta blaði.
Heimaerbezt 335